ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΙΣΣΟΥ
Την άκουγα παλιότερα. Πολύ.
Είναι η αγαπημένη μου γυναικεία φωνή.
Ήταν ένα κορίτσι στην Κρήτη που φώναζα Τζένη-Τζένη και της άρεσε όταν έπαιζα το "close to you" στο bar που δούλευα τότε. Μου το ζητούσε συχνά, αργά τη νύχτα.
Εκείνη την περίοδο είχα βρει σε ένα δισκάδικο το 45άρι του "Nothing Has Been Proved", το οποίο θεωρούσα ότι είναι πολύ σπάνιο και είχα χαρεί πολύ. 'Οταν έφτασα σπίτι όμως και έβγαλα το δισκάκι από το κυπαρισσί ωραίο του εξώφυλλο, ανακάλυψα πως μέσα υπήρχε ένας άλλος δίσκος. Είχε γίνει μάλλον κάποιο λάθος και βρέθηκα με ένα αγαπημένο μου εξώφυλλο και ένα λάθος, άγνωστο δισκάκι μέσα του. Στενοχωρήθηκα πολύ. Σκέφτηκα να το γυρίσω πίσω. Μετά ντράπηκα. Και στο τέλος το κράτησα, χαρούμενος και μόνο στην ιδέα ότι θα είχα στην συλλογή μου το αυθεντικό εξώφυλλο.
Θυμάμαι ένα βράδυ πριν από τουλάχιστον δέκα χρόνια να χορεύουμε με τον Πάνο το "in private" σε ένα club του Λονδίνου, οι δυο μας. Ο Πάνος την αγαπούσε και αυτός πολύ. Τον γνώρισα την πρώτη φορά που ταξίδεψα στο Λονδίνο. Στην έξοδο του Plastic People. Καθόταν με τους φίλους του και συζητούσαν για το που θα πάνε μετά. Κοιτιόμασταν όλη νύχτα, με τον τρόπο που κοιτάς κάποιον όταν ξέρεις ότι υπάρχει κάτι κοινό που σας συνδέει, αλλά κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα, είτε από ντροπή, είτε από εγωισμό. Έτσι και εκείνο το βράδυ, η μία παρέα κοιτούσε την άλλη και σιγοψυθύριζε: Έλληνες είναι...Ποτέ δεν κάναμε στενή παρέα, αλλά είχαμε κοινούς φίλους να μοιραζόμαστε τα νέα μας.
Την επόμενη φορά που ταξίδεψα στο Λονδίνο διάβασα την είδηση του θανάτου της Dusty Springfield σε μια Αγγλική εφημερίδα που μας μοίρασαν στο αεροπλάνο. Όταν έφτασα δεν είδα τον Πάνο έκει. Είχε ταξιδέψει από το πρωί με την φίλη του Κατερίνα, έξω από το Λονδίνο, για την κηδεία.
Πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει κάπου ότι ο Ang Lee μετά το "Brokeback Mountain" θα γύριζε μια ταινία για την ζωή της. Ο Ang Lee έβγαλε άλλη ταινία και ποτέ δεν έμαθα αν αυτό ήταν αλήθεια.
Την Τζένη-Τζένη, δεν την ξαναείδα από τότε. Την θυμάμαι ακόμη σαν ένα κορίτσι με μακριά σγουρά μαλλιά, να έρχεται κάθε βράδυ με τους δύο της φίλους και να ζωντανεύει το μαγαζί με τα αστεία και τον χορό τους.
Ο Πάνος κάποια στιγμή έφυγε από το Λονδίνο, γύρισε πολλές πόλεις, επέστρεψε στην Αθήνα για λίγο, και τώρα ζει όμορφα σε μια πόλη της Ισπανίας.
Συχνά βάζω μόνος μου και βλέπω το DVD με τις live εμφανίσεις της από την εκπομπή που παρουσίαζε για δύο χρόνια στο BBC. Aυτές τις ασπρόμαυρες, που είναι πολύ συγκινητικές. Mε το χαρακτηριστικό της χτένισμα και τα όμορφα φορέματα εκείνης της δεκαετίας. Με την ήσυχη φωνή της να χάνεται συχνά από τα χειροκροτήματα, καθώς διηγείται ιστοριες, σχεδόν πριν από κάθε τραγούδι.
Οι Bacharach/David το έδωσαν αρχικά στον Richard Chamberlain το 1963, και από τότε έχει διασκευαστεί πολλές φορές. Ίσως η πιο γνωστή εκτέλεση είναι αυτή των Carpenters.
σχόλια