photo Πάνος Μιχαήλ
L' america του Gianni Amelio
Η ταινία διαδραματίζεται το 1991, όταν έπεσε το καθεστώς της Αλβανίας και ξεκίνησε ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης προς Ιταλία. Το μεταναστευτικό κύμα έμοιαζε πολύ με εκείνο στις αρχές του αιώνα των ευρωπαίων προς την Αμερική. Έτσι και οι Αλβανοί μετανάστες έβλεπαν την Ιταλία σαν τη «δικιά τους Αμερική». Μετά την επαναφορά του καπιταλισμού στην Αλβανία ανοίγουν οι δρόμοι για τους ξένους επενδυτές. Δύο Ιταλοί απατεώνες ταξιδεύουν στην Αλβανία για να δημιουργήσουν μια φανταστική εταιρεία και να «τσεπώσουν» τις επιχορηγήσεις. Μέσα από την ταινία φαίνονται τα αποτελέσματα της απληστίας που οδηγούν στην απανθρωπιά, καθώς και οι δυσκολίες της μετανάστευσης.
Dead Man του Jim Jarmusch
Xαρτζιλίκι 500 δραχμες από τη μαμά μου. Δίλημμα καφέ η να συνοδεύσω την αδερφή μου...και εγώ στην εφηβεία να αλητεύω στους δρόμους και να θέλω να γίνω Μπλέικ και Ντεπ μαζί. Να γελάω με τον Ινδιάνο στην ταινία και να λέω στους φίλους ότι ακούω εναλλακτική αμερικάνικη μουσική. Ο ενθουσιασμός κράτησε μια μέρα.
Persona του Ingmar Bergman
Θυμάμαι πως την πρωτοβλέπω στην ΕΡΤ 3 / καλοκαίρι του 1996 / πρώτο ερωτικό σκίρτημα / η σκηνή που η Αντερσον περιγράφει την ερωτική ιστορία / ζω πολλαπλά ζόρια εκείνη τη περίοδο / καίγομαι ολόκληρος / ντροπή, ντροπή, άναυδος και εφιάλτες όλο το βράδυ /
μετά από χρόνια ξαναβλέπω την ταινία / Θεσσαλονίκη, φοιτητής στη Δραματική σχολή, εχω τσακωθεί με την συγκάτοικο μου/ ταυτίζω την Λιβ Ούλμαν με εκείνη / γελώ για λίγο / ανάβω απανωτά τσιγάρα, υγρασία στο δωμάτιο / ή στην οθόνη; / μπερδεύομαι / ψάχνω την σιωπή.
Butterfly Kiss του Μichael Winterbottom
Αυτή η ταινία με συγκλόνισε στα 17 μου. Ωδή στην αγάπη. Aγάπα με και σκότωσε με. Η Dolores, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας απαλύνει με το τραγούδι της τις πληγές της αγάπης. Οι οποίες ποτέ δεν επουλώνονται. Αλήθεια πάντα θα κόβουμε τα φτερά στις πεταλούδες;
Breaking the waves του Lars von Trier
Σε αυτή τη ταινία πρωτογνώρισα τον Τρίερ. Τον οποίο άλλοτε αγαπώ και άλλοτε μισώ και αγαπώ ταυτόχρονα. Αγαπάς ακραία ρωτώ,τι θα έκανες για την αγάπη; Μ αγαπάς ; Τρέχω. Τρέχω να κάνω εμετό. Εφιάλτες, ερωτεύομαι την Έμιλι Γουότσον και την μετέπειτα αδικοχαμένη Catrin Cartlidge, βιώνω ενα μεγάλο έρωτα που προσπαθώ να ταυτίσω με την ταινία. Φλερτάρω με την ψυχοπάθεια. Όχι, είμαι καλά. Άραγε υπάρχει θεός; Αγάπη;
Tereza la ladra του Carlo di Palma
Tαινία σταθμός απο τις τελευταίες της Mόνικα Βίτι. Εδώ είναι ερωτευμένη με τον νεαρό Μικέλε. Ζει τον μεγάλο έρωτα, φυλακίζεται, ελευθερώνεται, γίνεται κλέφτρα και πόρνη και στο τέλος καταλήγει σε ενα καταπράσινο λιβάδι. Θυμάμαι να τη βλέπω στο tempo tv μετά το Ερωτοδικείο:-)
The Hours του Stephen Daldry
Διάβαζω και μελετώ εκείνη την περιόδο Σάρα Κέιν επηρεασμένος από την ψύχωση 4,48. Θέλω να ξεσκάσω. Θεσσαλονίκη σε ενα σινεμά που τώρα είναι πάρκινγκ. Όποτε θέλω να κλάψω βάζω την σκηνή που η αδερφή της Βιρτζίνια φεύγει και εκείνη μένει μόνη της. Συγκλονίζομαι κάθε φορά και κάθε φορά ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Το soundtrack είναι πάντα στο ipod μου.
Happy together του Wong Kar Wai
Για μένα η καλυτερη του ταινία. Ωδή στον χωρισμό και στην παντοτινή αγάπη. Την βλέπω στο Άστυ μόνος. Πριν λίγο έχω χωρίσει. Θέλω να ουρλιάξω, να φάω την οθόνη. Άραγε τι είναι ευτυχία; Θέλω από τοτε να μάθω τανγκό και να πάω στη Γη της Φωτιάς. Δεν έκανα τίποτα από τα 2.
Nights of cabiria του Federicco Fellini
Η υπέροχη Τζουλιέτα Μασίνα. Πλάνα που μου θυμίζουν αλάνες, σκηνές από τα παιδικάτα μου και τις ελπίδες μου. Η πανέμορφη Ρωμη και το περιθώριο της. Θα μπορουσε να ήταν η Δραπετσώνα. Απολαυστική και τραγική η μοίρα της Καμπίρια, την ταυτίζω με εκείνη του ηθοποιού. Ακόμα βάζω την τελευταία σκηνή έτσι να πάρω θάρρος για την ζωή μου. Γιατί πάντα ελπίζουμε σε σαλτιμπάγκους που θα πεταχτουν από το δάσος να τραγουδήσουν με ακορντεόν χαρούμενους σκοπούς.
Todo sobre mi madre του Pedro Almodovar
Για το τελος κρατώ το Όλα για την Μητέρα μου. Ο Αλμοδόβαρ είναι η μεγάλη μου αγαπη. Αυτή η ταινία είναι Tennessee Williams, Nick Cassavetes και ισπανικό μελόδραμα στο σέικερ. Αργότερα θυμήθηκα οτι το κουκούτσι αυτής της ιστορίας εμπεριεχεται στο Μυστικό μου λουλούδι, παλιότερη τανία του Πέδρο. Η Μαρίζα Παρέδες ενσαρκώνει την πιο τέλεια Μπλάνς και η Σεσίλια Ροθ την ιδανική γυναίκα,την αγάπη και την καλοσύνη. Το κλάμα βέβαια δεν σταματά. Πέντε φορές στο σινεμά πήγα και την είδα. Παίρνω την μητέρα μου από το χέρι και μετά απο 7 χρόνια ξαναπάμε μαζί σινεμά. Είμαι 20 χρονών πια.
Ο Ένκε Φεζολάρι σκηνοθετεί αυτή τη περίοδο το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη "Η Παρέλαση" στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
σχόλια