Ο πολιτικός ρυθμός της κρίσης δεν αφήνει περιθώρια για πολιτική

Μέσα σε μια βδομάδα ζήσαμε τέτοια πολιτική ένταση, που ακόμα και μια ώριμη κοινωνία θα ήθελε μήνες για να τη διαχειριστεί.

Τη Δευτέρα εξαγγέλθηκε δημοψήφισμα με κεντρικό ζήτημα τη δανειακή σύμβαση (το «σωστό μνημόνιο», όπως θα έπρεπε να λέγεται). Προκαλούνται ένας παγκόσμιος πανικός με τελολογικές διαστάσεις για το μέλλον του πλανήτη και μια εσωτερική κατακραυγή που οδηγεί τον Γιώργο Παπανδρέου στις Κάννες. Εκεί τις τρώει και τον αναγκάζουν να πει ότι το ερώτημα του δημοψηφίσματος θα είναι «μέσα ή έξω από το ευρώ;». Σπάει ένα ταμπού (η έξοδος μιας χώρας απ’ το ευρώ), εκρήγνυται η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και αναστατώνεται το υπουργικό συμβούλιο. Ο πρωθυπουργός παίρνει πίσω το νομοσχέδιο, η κυβέρνησή του παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης υπό τον όρο να παραιτηθεί ο ίδιος και μετά, η Ευρώπη ξαφνικά βγάζει φιρμάνι πως ή κάνετε κυβέρνηση εθνικής ενότητας μέχρι τη Δευτέρα ή σας διώχνουμε απ’ το ευρώ. Ο Αντώνης Σαμαράς μιλά για εκλογές μέχρι την Κυριακή το απόγευμα, για να πει το βράδυ ότι συμφωνεί καταρχάς σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Σημειώστε ότι ο αντιμνημονιακός ιεροκήρυκας Αντώνης πήγε στην συνάντηση χωρίς πλαίσιο, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς να επαναλάβει το αίτημά του για επαναδιαπραγμάτευση. Το μόνο που ήθελε ήταν να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός.

Σημειώστε εδώ και κάτι άλλο, ότι θα στηρίξει μια κυβέρνηση που θα πάρει ακόμα πιο επώδυνα μέτρα. Μια κυβέρνηση που έρχεται να εκτελέσει μια σκληρή συμφωνία που ενδεχομένως να βγάλει τη χώρα απ’ την κρίση. Αλλά μια κυβέρνηση που το παράξενο της υπόθεσης είναι πως αν δεν υπήρχε το τελεσίγραφο της Ευρώπης, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα τη χτύπαγε όσο τίποτε άλλο. Ακόμα και τώρα, δηλαδή, που φαίνεται διαλλακτικός, έχει ζητήσει να μην μπούνε μέσα στην κυβέρνηση στελέχη της ΝΔ, ώστε να πάει το κόμμα του όμορφο, ωραίο και καθαρό στις εκλογές του Φεβρουαρίου. Πράγμα που δεν δέχονται ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Παπαδήμος, σύμφωνα με το ρεπορτάζ.

Επειδή ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί τόσο και τα διλήμματα είναι αμείλικτα, δεν σημαίνει ότι όλα πρέπει να τα τρώμε αμάσητα.

Ο Παπανδρέου εξήγγειλε δημοψήφισμα και, εκτός απ’ τον πανικό και τα τρία χαμένα δισ. που έβγαλαν οι κερδοσκόποι, έκανε την τρόικα να παγώσει την έκτη δόση. Ας θυμίσουμε ότι η έκτη δόση ήταν έτοιμη να εκταμιευθεί. Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να πάρει την έκτη δόση, να περιμένει την αποτύπωση της Συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου και μετά να εξαγγείλει δημοψήφισμα. Μήπως το παρόν σκηνικό, που ήταν ακόμα πιο κοντά στο χείλος του γκρεμού, ήταν το ιδανικό για να έχουμε συγκυβέρνηση; Το φοβόταν; Μήπως τον πούνε ανεύθυνο μετά; Γιατί, τώρα που τον ανάγκασαν σε παραίτηση, ζούμε το εξής απίστευτο: ο Σαμαράς είναι ήρωας γιατί δεν πέταξε τη χώρα στον Καιάδα και ο Γιώργος είναι ο λυπημένος ηγέτης που θυσίασε εξουσίες και καρέκλες για να μην πέσει η χώρα στον Καιάδα. Και οι δυο δηλαδή ήρωες. Αλήθεια, πόσο περισσότερο τυχεροί θα μπορούσαμε να νιώσουμε με αυτούς τους ανθρώπους να έχουν στα χέρια τους την τύχη της Ελλάδας; Και μη μου μιλήσει κανείς για εσωκομματικά παιχνίδια… Τον έφαγα!

Από την άλλη, έχουμε την Ευρώπη. Πλέον οι αποφάσεις δεν θα λαμβάνονται με γνώμονα το κοινό συμφέρον αλλά το τι συμφέρει τους ισχυρούς του ευρώ. Και όχι με κουβέντα, αλλά με την απειλή «μέσα ή έξω». Το τσάτρα-πάτρα σχεδιασμένο μνημόνιο είναι μια από τις αιτίες της μεγάλης ύφεσης. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Είδαμε και τι κάνουν τώρα που χτυπάνε αλύπητα την Ιταλία. Η μόνη λύση είναι να στείλουν επιβλέποντες, που μέχρι να καταλάβουν τι γίνεται και εκεί θα χαθεί κι άλλος πολύτιμος χρόνος. Δεν είμαι σίγουρος ότι έχει μείνει και πολύς… Όσον αφορά την Ευρώπη, γιατί ως προς την Ελλάδα είναι όλα ρόδινα τώρα με τη συγκυβέρνηση.