Ήταν στις αρχές του 2002, όταν γύρισα πίσω στην πόλη μου, μετά από χρόνια, μην ξέροντας ακριβώς τι θα κάνω.
Έμενα σε ένα μεγάλο σπίτι με την ξαδέρφη μου, στην άκρη της πόλης, και εκεί έπρεπε να σκεφτώ τα επόμενα βήματα μου. Έπιασα δουλειά σε ένα bar που δουλεύα πριν χρόνια και πια είχε αλλάξει ιδιοκτήτες και διακόσμηση. Θα έβαζα μουσική τα απογεύματα, και αυτό ήταν καλό γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι το βράδυ σπίτι.
Εκείνος ο χειμώνας ήταν δύσκολος και τώρα που το βλέπω από μακρία, αυτή η συγκατοίκηση ήταν ο καλύτερος τρόπος να περάσει. Μετά από καιρό είχα έναν δικό μου άνθρωπο να τρώω μαζί του κάθε μεσημέρι, και κατανόηση και αγάπη να γεμίσει όλα όσα πολλές φορές δεν λέγαμε.
Στο σπίτι μας ήταν όλα λευκά, μιας που είχαμε καλύψει σχεδόν τα πάντα με άσπρες βελέντζες. Από τους καναπέδες μέχρι το πάτωμα μπροστά από το στεροφωνικό. Εκεί που είχαμε τα αγαπημένα μας CD και κάθε βράδυ τα ακούγαμε με την ίδια σειρά. Ξανά και ξανά.
Ένα από αυτά ήταν και μια συλλογή με τραγούδια του Chet Baker, που τότε μας είχε βάλει σε διαδικασία να ψάχνουμε περισσότερα πράγματα γι'αυτόν και φωτογραφίες από τις μέρες που ήταν νέος και τραγουδούσε αυτά τα κομμάτια.
Και μετά κάθε μεσημέρι πήγαινα στην δουλειά και με τον ένα ή άλλο τρόπο, κυρίως όταν δεν είχε πολύ κόσμο, κατάφερνα να βάζω κάπου κάπου αυτό το τραγούδι.
Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα στο μαγαζί, κάθε απόγευμα, σχεδόν την ίδια ώρα, ερχόταν ένας κύριος με κοστούμι στο bar και έπινε μόνος τον καφέ του. Ήταν σαν να μην τον ήξερε κανείς. Σοβαρός και μόνος, σαν μια ιστορία κρυφή, μιλούσε μόνο με τον barman και καθόταν ήσυχα εκεί καπνίζοντας συνέχεια.
Η μόνη φορά που μου μίλησε, ήταν όταν έτυχε να βάλω αυτό το τραγούδι, την στιγμή που ήταν και αυτός εκεί. Γύρισε το κεφάλι του από το bar, με κοίταξε, πλησίασε και χαμογελώντας με ευχαρίστησε. Και μετά γύρισε πάλι στην θέση του.
Την επόμενη μέρα έγινε το ίδιο, και έτσι κάθισε για λίγο μαζί μου και μιλήσαμε για τραγούδια που μας άρεσαν. Σε ένα χαρτάκι του έγραψα τίτλους και CD από πράγματα που πίστευα πως θα του αρέσουν και μετά από μέρες ο δισκοπώλης μου, μου είπε για έναν κύριο που πήγε με ένα χαρτάκι, μια παραγγελία και όλα τα αγαπημένα μου CD.
Τον είδα ξανά μετά από τρία ίσως χρόνια, σε έναν κεντρικό δρόμο, να βιάζεται να προλάβει κάτι. Πάλι με το κοστούμι του και πολλόυς φακέλους στα χέρια του. Με θυμήθηκε. Σταμάτησε μπροστά μου, χαμογέλασε και με χαιρέτησε.
*Δείτε επίσης: To αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Bruce Weber για τον σπουδαίο (και αυτοκαταστροφικό) τζαζίστα.
σχόλια