Στα χέρια μου έπεσε πριν από δύο χρόνια ένα βιβλίο που μου προξένησε το ενδιαφέρον. Ολόκληρο το έργο δύο ποιητών που έχουν τόσα κοινά στοιχεία, σμίγουν και δημιουργούν μία συλλογή γεμάτη συναισθήματα. Κώστας Καρυωτάκης - Μαρία Πολυδούρη: Έρωτας και θάνατος στη σκιά της ποίησης (εκδ. μεταιχμιο). Από τότε κάθε βράδυ τα ποιήματά τους με συντροφεύουν, λίγο πριν τον ύπνο μου. Πεσιμιστική, σχεδόν σκοτεινή η ποίηση του Καρυωτάκη συντροφεύει στο ίδιο βιβλίο με τους "παθιασμένους" στίχους της Πολυδούρη συνθέτοντας ένα σκηνικό που έχει να κάνει με την ποίηση, τον έρωτα και το θάνατο. 
Ο Καρυωτάκης με ένα ιδιαίτερο γράψιμο εκφράζει τις απόψεις του γύρω από τη ζωή, την αρνητική πλευρά της επαρχίας, τη μιζέρια, το θάνατο παραμένοντας διαχρονικός. Η απαισιοδοξία για την εποχή του, συμβαδίζει με τη ματαιότητα του σήμερα και αποτελεί λύτρωση για τον αναγνώστη. Ο Καρυωτάκης στα ποιήματα του δεν κρατά στάση ηρωική. Προβάλει τη ματαιότητα και τη μισανθρωπία, πράγμα για το οποίο συχνά έχει κατηγορηθεί και από τους κριτικούς της εποχής του. Παρ 'όλα αυτά το γράψιμο του χαρακτηρίζεται από αφοπλιστική ειλικρίνεια, και εκπέμπει τον αληθινό του εαυτό, γι αυτό συγκινεί τους αναγνώστες του. Φαίνεται σαρκαστικός και ειρωνικός όταν μιλά για τον τόπο του, για την περιφέρεια και τις συνθήκες της εποχής του. Στον Καρυωτάκη δεν εντοπίζουμε ίχνη ρομαντισμού, μόνο την αίσθηση του χαμένου που καταλήγει σε τραγικά αδιέξοδα.
Από την άλλη, γεμάτοι αίσθημα, έρωτα και πάθος οι στίχοι της Μαρίας Πολυδούρη. Εδώ έντονο είναι το ρομαντικό στοιχείο και εμφανή τα αισθήματα που τρέφει για τον αγαπημένο (Κώστα Καρυωτάκη). Αυθόρμητη η γραφή, μοιάζει με έναν διαρκή καημό που σιγοκαίει. Προβάλλει έντονα τη θλίψη της για τον πληγωμένο έρωτα και ειδικότερα στα τελευταία της έργα όπου θέτει έντονα διλλήματα γύρω από τον έρωτα και το θάνατο - εδώ είναι που συναντά τη θεματολογία του Καρυωτάκη.
Εκτός όμως από τα «ερωτικά» της ποιήματα, στα πεζά της κείμενα (όχι πάντως σ' αυτό το βιβλίο) θίγει έντονα το ζήτημα των κοινωνικών ανισοτήτων. Αναφέρεται στην ρατσιστική αντιμετώπιση των γυναικών και υποστηρίζει την χειραφέτηση τους.
Η Μαρία Πολυδούρη αποτελεί μία δυναμική, σύγχρονη για την εποχή της γυναίκα. Στο έργο της θρηνεί για τον πληγωμένο της έρωτα προβάλλοντας συναισθήματα της, μέσα από έναν πηγαίο λόγο. Ο Κώστας Καρυωτάκης φαίνεται να είναι ένας σκληρός κριτής, βυθισμένος όμως στην απογοήτευση. Ο αναγνώστης βρίσκει στα ποιήματα τους ένα κομμάτι του εαυτού του. Στις βαθιές συγκινήσεις και τα ερωτικά ξεσπάσματα της Πολυδούρη, στον πεσιμισμό, στο πάθος και τον πόθο του Καρυωτάκη . Ο συνδυασμός των δύο ποιητών αυτών, είναι πολύ εύστοχος. Όχι μόνο γιατί συνδέθηκαν τόσο στενά αλλά και τραγικά στη ζωή. Μέσα από την ποίησή τους προσεγγίζουν τα ίδια ζητήματα που βασανίζουν τις ζωές τους. Ο καθένας με την προσωπική του ματιά τους προσδίδει μία διαφορετική διάσταση.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο θάνατος είναι μεγάλος.
Είμαστε οι Δικοί του
κι όταν γελούμε.
Κ' εκεί όπου θαρρούμε,
πως η ζωή μας ζώνει,
τολμά να κλάψει εντός μας.
(Ραϊνερ Μαρια Ριλκε)
σχόλια