«Ξυπνάω κάποια στιγμή πριν να ξημερώσει. Το στόμα μου είναι θεόστεγνο και πονάει όταν ξεκολλάω τη γλώσσα μου από τον ουρανίσκο. Κλείνω τα μάτια σφιχτά και προσπαθώ να ξανακοιμηθώ, όμως το ψηφιακό ρολόι στο κομοδίνο δείχνει ότι είναι τεσσερισήμισι και μόνο τώρα συνειδητοποιώ που βρίσκομαι. Κοιτάζω τον Γκρίφιν που είναι ξαπλωμένος στην άλλη άκρη του διπλού κρεβατιού. Δεν θέλω να τον ξυπνήσω, οπότε σηκώνομαι από το κρεβάτι όσο πιο προσεκτικά γίνεται, μπαίνω στο μπάνιο και κλείνω την πόρτα. Κατουράω και μετά κοιτάζομαι για μια στιγμή στον καθρέφτη ολόγυμνος καθώς είμαι, ύστερα σκύβω στο νιπτήρα, ανοίγω την βρύση και ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπο μου. Μετά ξανακοιτάζομαι στον καθρέφτη πιο πολλή ώρα αυτή την φορά. Ξαναγυρνάω στην κρεβατοκάμαρα μου, φοράω τα εσώρουχα μου, αφού βεβαιωθώ ότι δεν είναι του Γκρίφιν, μετά ρίχνω μια ματιά γύρω στο δωμάτιο και με πιάνει πανικός γιατί δεν μπορώ να βρω τα ρούχα μου».
«Κάθομαι στο Σπέιγκο με τον Τρέντ και την Μπλαιρ κι ο Τρεντ λέει ότι είναι βέβαιος ότι είδε στο μπαρ κάποιους να παίρνουν κοκαΐνη, εγώ του λέω γιατί δεν πας και εσύ παρέα τους κι εκείνος μου λέει να το βουλώσω. Μια που έχουμε κάνει μισό γραμμάριο πριν φύγουμε απ το διαμέρισμα του Τρεντ, κανείς μας δεν πεινάει πολύ, έτσι παραγγέλνουμε μόνο ορεκτικά και μια πίτσα και πίνουμε συνέχεια χυμό γκρέιπφρουτ με βότκα. Η Μπλαιρ μυρίζει συνέχεια τον καρπό της και σιγοτραγουδάει στο ρυθμό του καινούριου σινγκλ των Human League που ακούγεται απ τα μεγάφωνα. Η Μπλαιρ ρωτάει τον σερβιτόρο, όταν μας φέρνει τον τέταρτο γύρο κοκτέιλ γκρέιχαουντ, αν ήταν στο Ετζ το προηγούμενο βράδυ. Εκείνος χαμογελάει και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του».
«Κατηφορίζοντας τον Αυτοκινητόδρομο Πασίφικ Κόουστ προσέχω πολύ να μην τρέχω, η Μπλαιρ κα ο Ντάνιελ συζητάνε για το νέο άλμπουμ των U2 κι όταν ακούγεται το καινούριο τραγούδι των Go-Go’s μου ζητάνε να το δυναμώσω και το τραγουδάνε μισοαστεία, μισοσοβαρά. Αρχίζει να δροσίζει όσο πλησιάζουμε τον ωκεανό κι ο ουρανός γίνεται μωβ και γκρίζος, προσπερνάμε ένα ασθενοφόρο και δυο περιπολικά παρκαρισμένα στην άκρη του δρόμου καθώς τραβάμε προς το σκοτάδι του Μαλιμπού, ο Ντάνιελ τεντώνει το λαιμό του για να δει και εγώ κόβω λίγη ταχύτητα. Η Μπλαιρ λέει ότι υποψιάζεται ότι ψάχνουν κάποιο τρακάρισμα, κάποιο δυστύχημα και μένουμε κι οι τρεις σιωπηλοί για μια στιγμή».
«Το επόμενο πρωί ξυπνάω αργά από το σαματά των Duran Duran που ακούγεται απ' το δωμάτιο της μητέρας μου. Η πόρτα είναι ανοιχτή και οι αδερφές μου είναι ξαπλωμένες στο μεγάλο κρεβάτι, φοράνε μαγιό ξεφυλλίζουν παλιά τεύχη του GQ και παρακολουθούν κάποιο πορνό στο Betamax με κλειστό ήχο. Κάθομαι στο κρεβάτι, με το μαγιό και εγώ, μου λένε ότι η μαμά έχει βγει για φαγητό και η υπηρέτρια για ψώνια, χαζεύω για δέκα λεπτά περίπου την ταινία και αναρωτιέμαι ποιανού είναι- της μαμάς; των αδερφών μου; Χριστουγεννιάτικο δώρο από κάποιο φίλο; Από το άτομο με την Φεράρι; δική μου; Η μια μου αδερφή λέει ότι δεν της αρέσει καθόλου όταν δείχνουν τον τύπο να χύνει κι εγώ κατεβαίνω κάτω και πάω έξω στην πισίνα να ρίξω μερικές απλωτές».
«Τα όνειρα μου αρχίζουν ήρεμα. Είμαι πιο μικρός και γυρίζω σπίτι με τα πόδια από το σχολείο και η μέρα είναι μουντή, τα σύννεφα γκρίζα και άσπρα και μερικά είναι μωβ. Μετά πιάνει βροχή και αρχίζω να τρέχω. Αφού τρέχω για κάμποση ώρα, όπως μου φαίνεται, μες την νεροποντή, ξαφνικά σκοντάφτω μες την λάσπη και πέφτω χάμω φαρδύς πλατύς και όπως το χώμα είναι μουλιασμένο, αρχίζω να βυθίζομαι και η λάσπη μου μπουκώνει το στόμα κι εγώ αρχίζω να την καταπίνω κι ύστερα μου ανεβαίνει μέχρι την μύτη, στο τέλος μου μπαίνει στα μάτια και ξυπνάω όταν έχω πιάσει κανονικά πάτο».
(Αποσπάσματα από το Less than Zero του Βret Easton Ellis.)
Πρωτοδιάβασα το βιβλίο το 1989. Το είχα δανειστεί απ την βιβλιοθήκη της περιοχής μου(!) χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται. Η βιβλιοθηκάριος ήταν μια ευγενική γυναίκα γύρω στα σαράντα. Δανειζόμουν συχνά βιβλία και μερικές φορές πιάναμε την κουβέντα για αυτά.
Το είχε διαβάσει και μου είχε πει ότι «ο συγγραφέας είναι καινούριος και έχει πολλά ναρκωτικά μέσα». Πέρασα ένα σαββατοκύριακο διαβάζοντας μόνο αυτό. Το επέστρεψα την Δευτέρα. Όταν με ρώτησε πως το βρήκα της είπα «είναι το πιο συναρπαστικό βιβλίο που έχω διαβάσει, ως τώρα». Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια, μέσα απ' τα μυωπικά της γυαλιά.
Τον καλλιτέχνη Dash Snow τον ανακάλυψα πριν δυο χρόνια, όταν διάβασα στη Lifo την ανακοίνωση του θανάτου του από ναρκωτικά, στα 27 του χρόνια.
Ψάχνοντας στοιχεία για την ζωή του, ανακάλυψα ότι προερχόταν από πλούσια οικογένεια. Γύρισε την πλάτη στην αριστοκρατική του καταγωγή και επέλεξε τον δρόμο για να εκφραστεί. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το Λιγότερο απ' το Mηδέν. Βέβαια το μόνο κοινό, με τον ήρωα του βιβλίου είναι τα ναρκωτικά και οι πλούσιοι γονείς. Ο Snow επιλέγει τον δρόμο, ο ήρωας του βιβλίου παλεύει στο χρυσό του κλουβί.
Το καινούριο βιβλίο του Bret Easton Ellis είναι η συνέχεια του Less than Zero και ονομάζεται Imperial Bedrooms.
Ο Ryan Mc Ginley για τον φίλο του Dash Snow στο Vice
Ο Bret Easton Ellis διαβάζει ένα απόσπασμα απ' το νέο του βιβλίο στο BBC Radio
σχόλια