Την Μαριέττα Φαφούτη την γνώρισα πρώτη φόρα πέρυσι, για μια κουβέντα σχετικά τον τρόπο που γράφει μουσική και τα πράγματα που αγαπά, και περάσαμε το απόγευμα ακούγοντας φωνές που θαυμάζει όπως Kate Bush, David Bowie και Tori Amos.
Όλο αυτό που είχε ξεκινήσει με το να ανεβάζει τραγούδια της στο internet και έφτασε να γίνει το πρώτο της album, την είχε ξαφνιάσει ευχάριστα και σκεφτόταν πως το μόνο που έχει αλλάξει, είναι το ότι θα τραγουδά πια σε περισσότερο κόσμο τα τραγούδια της.
Αυτό που θέλει, είναι να κάνει τους γύρω της χαρούμενους, και έτσι γράφει τραγούδια κρατώντας ουσισαστικά μόνο αυτό από την επιτυχία της. Την ικανοποίηση να τραγουδά την μουσική της σε ανθρώπους που εύχεται να δίνει χαρά.
Εκείνο το βράδυ είχε το πρώτο της live στην Θεσσαλονίκη, και ήταν ενθουσιασμένη και μόνο από τον καινούργιο κόσμο που θα γνώριζε εκείνη τη νύχτα.
Από τότε ήρθαν κι άλλες συναυλίες, συνεργασίες και καινούργια τραγούδια, και τώρα ετοιμάζεται για το νέο της album που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο. Με αφορμή αυτό, της ζήτησα να μου πει μια ιστορία για ένα τραγούδι που αγαπά πολύ:
Πασχάλης - Παραδώσου λοιπόν (πάρε φόρα μωρό μου)
Στο σπίτι μας μεγαλώσαμε ακούγοντας ότι είδους μουσικές μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Γιατί είχαμε μεν μια μαμά που έπαιρνε την κιθάρα της και έπαιζε το Ρίτα Ριτάκι και ό,τι υπήρχε σε Αρλέτα και τρελαινόμασταν από χαρά, αλλά παράλληλα υπήρχε ένας οργασμός διαφορετικών ακουσμάτων που έφτανε να μπλέκει μαζί Νέο Κύμα, Ρεμπέτικα, Ποπ, Κλασική μουσική, Λαϊκά, 60’s, 70’s, 80’s, techno, rock, παραδοσιακά και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Μέσα σε όλο αυτό το κύμα μουσικών λοιπόν, υπάρχει μία κατηγορία μουσικής που αρκετός κόσμος θεωρεί όχι και τόσο σημαντική ας πούμε. Ε λοιπόν, αυτή η κατηγορία για εμένα είναι από τις πιο ιδιαίτερες. Την αγάπησα, την χόρεψα και είμαι σίγουρη πως μικρά στοιχεία της έχουν πάει και έχουν κρυφτεί με δόλιο τρόπο στις μουσικές που γράφω τώρα που μεγάλωσα. Αναφέρομαι που αλλού… στην ποπ της εποχής!
Πωλίνα, Αλέξια, Πασχάλης, Μιχάλης Ρακιντζής, Μαντώ, Σοφία Αρβανίτη ήταν οι φίλοι μου για μια περίοδο της ζωής μου μέχρι τα 12 μου περίπου. Με θυμάμαι να βάζω τη μαμά μου να μου γράφει κασέτες και ύστερα να τις ακούω για ώρες και να χορεύω μόνη μου πάνω στο μικρό τραπεζάκι του σαλονιού (ούτε στα μπουζούκια να ήμουν) και να με φαντάζομαι να παίζω πιάνο («Άσπρο Μαύρο»-Αλέξια) και να έρχεται το αγόρι από το Δ2 και μου ζητάει να τα φτιάξουμε. Παρένθεση: τότε εννοείται δεν είχα παίξει ποτέ μου πιάνο και ούτε σκεφτόμουν ότι θα συνέβαινε και ποτέ.
Μέσα σε όλα εκείνα τα τραγούδια της εποχής λοιπόν, είπα να διαλέξω το «Παραδώσου λοιπόν» του Πασχάλη όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ακόμα γελάω όσο σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι εκείνη την περίοδο ακούγαμε να λέει: «Παραδώσου λοιπόν, πάρε φόρα μωρό μου». Και ότι το ακούγαμε εντάξει. Αλλά να μην μας έχει προβληματίσει καθόλου; Γιατί να πρέπει να πάρει φόρα το μωρό του για να παραδοθεί; Και πόσο αστεία μπορεί να είναι σαν εικόνα; Επίσης πόσο μπροστά μπορεί να είναι ένα τραγούδι που μέσα στους στίχους του βάζει τον Ιβάν τον τρομερό, τον Τζέκινγκς Χαν, τον Ναπολέων, τον Γεδεών, τους Βίκινγκς, τους Ρωμαίους και τους Πέρσες και τους θυμόμαστε κιόλας;
Εν πάση περιπτώσει, θέλω να πω κλείνοντας πως η ποπ της εποχής εκείνης προσωπικά μου έχει δώσει πολλά. Και η όποια «ελαφρότητα» την χαρακτηρίζει έχει την ομορφιά της. Και εγώ θα την αγαπώ για πάντα. Άνευ όρων. Η μάλλον πάρε φόρα.
*Το νέο album της Μαριέττας Φαφούτη θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο από την Inner Ear. Το πρώτο single και η συνέντευξη της στον Φώτη Βαλλάτο εδώ.
σχόλια