Το Bios και οι μύθοι των stars
Περπατάω Σάββατο βράδυ στην Πειραιώς, με χαβανέζικα πουκάμισα, πράσινα νερά και ένα σπαστικό έφηβο να γυρίζουν στο μυαλό μου σαν χαλασμένο πλυντήριο. Ίσως να ήταν μια πολύ καλή ταινία και εγώ απλά να βαριέμαι τις κομεντί. Να θέλω μόνο γέλιο ή μόνο κλάμα. Μπορεί να μην έχει κλείσει ακόμα το στόμα μου, απ το μεγάλο χασμουρητό των 90s που ακούει στο όνομα French Kiss. Ποιος ξέρει;
Όταν μπαίνουμε στο Bios, ο King Elephant είναι ήδη στην σκηνή και ένα ηχητικό πανδαιμόνιο παρασύρει, όλη την πλήξη του φιλμ σαν τεράστιο χαβανέζικο κύμα. Μόνο για τρία κομμάτια. Μετά κάτι γίνεται με τον ήχο. Εκνευρίζεται. Ρίχνει ένα σοφτ μπινελίκι στο μικρόφωνο. Διακόπτει τη συναυλία και πηγαίνει και κάθεται σε μια γωνία.
Ξαναθυμάμαι έναν απ τους περίεργους λόγους μου με κάνουν να αγαπώ το Bios. Εκτός απ τα διάφορα events με χαμηλό εισιτήριο ή ελεύθερη είσοδο όπως αυτό, τον ιδιοκτήτη του που αεικίνητος ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους του για να δει αν όλα πάνε καλά, πάντα διακριτικός σαν να είναι ένας απλός θαμώνας του μαγαζιού, τις τεράστιες τζαμαρίες του που αφήνουν εκτεθειμένο τον κόσμο στους ανυποψίαστους οδηγούς της Πειραιώς («Μαμά κοίτα! Αυτά τα παιδιά μοιάζουν με παπάδες που φορούν περίεργα ρούχα»), το ότι είναι γνωστό αλλά διατηρεί ακόμα και σήμερα κάτι απ τον υπόγειο χαρακτήρα του, υπάρχει και κάτι άλλο:
Πουθενά αλλού δεν έχω δει αυτή την απόσταση ανάμεσα στον κόσμο και το σταρ (εντός ή εκτός εισαγωγικών) να είναι τόσο μικρή και τις μπάντες απόλυτα εκτεθειμένες στο κοινό τους.
Μετά από λίγο, o κόσμος πλησιάζει τον King Elephant, του μιλάνε, μοιάζουν να δικαιολογούν την αντίδραση του για τον κακό ήχο, άλλοι τον αγγίζουν στο ώμο σαν να λένε «εντάξει δεν πειράζει», αυτός είναι κατσουφιασμένος. Τους παρατηρώ από μακριά λες και βλέπω κάτι περίεργο και επικίνδυνο από απόσταση ασφαλείας. Όπως και με τον Gonja Sufi που καθόταν στα σκαλάκια μαζί με τον Gaslamp Killer έξω απ το μαγαζί μετά το πρώτο live, έβλεπα τον κόσμο που πήγαινε προς το μέρος τους και να τους μιλούσε με άνεση, σαν να ήταν κάποιοι από αυτούς.
Ή τους Chromatics που μετά το live πουλούσαν αγχωμένα μπλουζάκια και δίσκους. Απόλυτα εκτεθειμένοι στον πραγματικό κόσμο, η εικόνα τους φώναζε: «Μια μπάντα έχει έξοδα, πρέπει να κάνουμε και αυτό για να επιβιώσουμε. Μην κοιτάς. Αγόρασε!»
Μεγάλωσα με αυτή την απόσταση, να συντηρεί μέσα μου μικρούς και μεγάλους μύθους. Θυμάμαι τον Moby σε ένα φεστιβάλ, που περιφερόταν δίπλα μας στους πάγκους με τις μπλούζες και τα λουκάνικα. Ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί του φανς δεν πλησίαζαν. Έμοιαζε σαν ήταν μέσα σε ένα αόρατο προστατευτικό κουκούλι. Στις μέρες μας το κουκούλι του σταρ σπάει και από μέσα βγαίνουν κανονικοί άνθρωποι με αδυναμίες.
Επιλέγω μέχρι τώρα την απόσταση ασφαλείας, δεν θέλω να πλησιάσω. Προτιμώ τα παραμύθια απ την πραγματικότητα…
Οι Μικροπόλεις και οι μούντζες.
Έχω ανοίξει την τηλεόραση και κάνω το ζαπινγκ του κατατονικού (κανάλι-πατατάκι-σκέψεις για το ενδεχόμενο νέας περικοπής του μισθού μου- πατατάκι-off-on- κανάλι-κ.ο.κ). Σταματάω σε μια εκπομπή της ΕΤ1, που βλέπω για πρώτη φορά, λέγεται Μικροπόλεις. Σε κάθε εκπομπή παρουσιάζεται και μια διαφορετική γειτονιά της Αθήνας. Σήμερα έχει για τα Εξάρχεια. Αποφασίζω να της δώσω 5 λεπτά και μένω ως το τέλος!
Τι δεν είχε; Την άθλια μουσική που συνήθως καλύπτει τους ήχους της πόλης, όταν γίνονται εξωτερικά γυρίσματα. Προτίμησαν τα εξωτερικά πλάνα, να αφήσουν το φυσικό ήχο της πόλης. Μπορούσες να ακούσεις, ακόμα και την σιωπή.
Τι άλλο δεν είχε; Το γνωστό ημισελέμπριτι που μένει στην περιοχή, το οποίο μιλάει σαν να αντιπροσωπεύει όλους τους κατοίκους. Αντί για αυτό μια φοιτήτρια απ την επαρχία(«Η Αθήνα καιγόταν αλλά είχαμε κλείσει το σπίτι και κάναμε τη μετακόμιση. Η ζωή συνεχίζεται»), μια γηραιά κάτοικος της περιοχής(«Πήγα στην Κηφισιά αλλά δεν άντεξα την ησυχία. Θέλω να ακούω τον κόσμο αλλιώς φοβάμαι») και ένας κύριος που αναρωτιόταν τι θέλει να πει ο γκραφιτάς που έφτιαξε αυτή την μαύρη αλεπού σε λευκό φόντο και μετά από μέρες την άσπρη αλεπού σε μαύρο φόντο.
Έμπνευση, απλότητα, εικόνες κανονικής ζωής. Χθες είδα και την εκπομπή για την Ομόνοια. Υπέροχη. Εντάξει. Αυτή τη φορά θα μουντζώσω απλά το λογαριασμό της ΔΕΗ, δεν θα πω κακές λέξεις:)
σχόλια