Το trend πριν από μια δεκαετία, όταν ήμουν φοιτητής, ήταν ο απογαλακτισμός από τους γονείς –συχνά με «άνωθεν» χρηματοδότηση. Οι περισσότεροι φίλοι προτιμούσαν να περάσουν σε κάποια σχολή στην επαρχία (αδιαφορώντας για το επίπεδο σπουδών) και να κάτσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, ζώντας το όνειρο της ανεξαρτησίας. Άλλοι που έμειναν Αθήνα, σκαρφίζονταν τρόπους ώστε να το ζήσουν και αυτοί.
Δεν ήταν κάτι εύκολο. Παιδιά 18 χρονών έφυγαν από τη βολή του σπιτιού τους και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους σε εξωτικούς προορισμούς όπως η Λάρισα π.χ.. Δούλεψαν σκληρά, συνήθως βράδυ, έγιναν υπεύθυνοι για τις τύχες τους και με τη σημαντική βοήθεια των γονιών τα κατάφεραν
Ας κάνουμε ένα flash forward στο σήμερα, μια δεκαετία περίπου μετά. Η ελληνική πραγματικότητα, όπως την ξέραμε την τελευταία 35ετία έχει αλλάξει. Η ανεργία χτυπάει το εξωφρενικό 20%, το όνειρο της ανεξαρτησίας σμπαραλιάζεται για πολλούς και δεν είναι λίγοι αυτοί που περνούν μια κρίση ταυτότητας. Οι «σπουδαγμένοι» νέοι εμφανίζουν τα περισσότερα καταθλιπτικά συμπτώματα. Λογικό. Έχουν σπουδάσει 4 χρόνια, πολύ πιθανόν να έχουν κάνει και ένα μεταπτυχιακό άλλα 2 χρόνια και στα 25+ χρόνια τους, που το ελληνικό μοντέλο τους προόριζε για την παραγωγή, χτυπάει η κρίση. Οι μισοί απολύονται από τις δουλειές που είχαν προλάβει να βρουν και οι άλλοι μισοί δεν βρίσκουν.
Και απελπίζονται. Κάθε μέρα ψάχνουν στα γνωστά sites, αλλά μηδέν εις στο πηλίκο. Και ονειρεύονται το εξωτερικό. Η Αυστραλία, η Αμερική, η Αγγλία φαντάζουν ολοένα και πιο ιδανικές. Δεν τους χωράει η Ελλάδα. Εδώ δεν γίνεται τίποτα. Πόσοι όμως από εμάς έχουν το θάρρος που είχαν στα 18 τους χρόνια, όταν πήραν τις τύχες στα χέρια τους και έφυγαν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα;
Πόσοι από εμάς έχουν το σθένος, ή απλά την περιέργεια να το ψάξουν λίγο παραπάνω; Να σκεφτούν λίγο outside of the box της mainstream μισθωτής εργασίας; Πόσοι έχουν σκεφτεί να συνεργαστούν με άλλους και να δημιουργήσουν αυτοί το γραφείο, που περιμένουν να τους προσλάβει; Πόσοι έχουν ψάξει τα προγράμματα του ΕΣΠΑ; Πόσοι έχουν ενημερωθεί για τις δράσεις του Εθνικού Αποθεματικού; Πόσοι ξέρουν τι σημαίνουν τα αρκτικόλεξα ΤΟΠΣΑ και ΤΟΠ ΕΚΟ; Πόσοι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα αγροτεμάχια που θα μοιραστούν από τον ΟΠΕΚΕΠΕ;
Στην Αμερική λένε ότι τίποτα δεν θα σου δοθεί αν δεν το αρπάξεις. Οι νέοι στην Ελλάδα κατηγορούμε με ευκολία τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά δεν αναγνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να ακολουθήσουμε το ίδιο επαγγελματικό μοτίβο με αυτούς. Υπάλληλοι, όχι στο βαρετό δημόσιο, αλλά σε μια εταιρία που «θα γουστάρω αυτό που κάνω». Και μετά, τι; Οικογένεια, σπίτι, εξοχικό. Το μοντέλο αυτό όμως έσπασε, καλώς ή κακώς. Και όσο η ζωή θα τραβά την ανηφόρα, όσο δεν θα υπάρχουν δουλειές, όσο δεν θα δημιουργούμε εμείς δουλειές, θα απελπιζόμαστε ολοένα και περισσότερο.
σχόλια