H συνύπαρξη Αθηναίων και μεταναστών.

Η τηλεόραση αγαπάει τα άκρα. Με σαδιστική χαρά επιλέγει την χειρότερη ή την πιο συγκινητική πλευρά ενός θέματος. Όχι την αισιόδοξη. Το μισογεμάτο ποτήρι δεν πουλάει.Το θέμα των μεταναστών δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Τις λίγες τηλεοπτικές στιγμές που οι εθνικιστικές κορώνες σιγούσαν θα βλέπαμε την τραγική ιστορία ενός μετανάστη. Και όταν οι τηλεοπτικές κουβέντες για το ποιος θα σηκώσει την σημαία, αναγκαστικά με το πέρας των εθνικών εορτών έπρεπε να σταματήσουν, ερχόταν η στιγμή του «Αλβανού που έχει Έλληνες στην δούλεψη του και κέρδισε τον σεβασμό όλων, Τατιάνα μου».

Λες και οι μετανάστες δεν είναι ανθρώπινα όντα, αλλά εξωγήινοι απ τους οποίους κινδυνεύουμε όταν δεν έχουν διάθεση να προσαρμοστούν στις συνθήκες βαρύτητας της γης.

 Εξαιρέσεις ελάχιστες και μια απ αυτές είναι  η εκπομπή Μικροπόλεις. Σε κάθε εκπομπή παρουσιάζεται μια καινούρια περιοχή της Αθήνας, με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Είναι η πρώτη φορά που μεταφέρεται, όσο μπορεί αυτό να γίνει τηλεοπτικά, η αίσθηση των μόνιμων κατοίκων της κάθε αθηναϊκής γειτονιάς. Αφήνοντας τους φυσικούς ήχους της πόλης, τις κουβέντες των ανθρώπων, με την κάμερα σχεδόν ντροπαλά να καταγράφει εικόνες της καθημερινότητας του, σου δίνετε η εντύπωση ότι  αν υπήρχε η δυνατότητα να μυρίσουμε ή να αγγίξουμε κάτι απ αυτά που με μοναδική ευγένεια παρουσιάζει, θα το έκαναν για εμάς!

Αναφέρομαι ξανά σε αυτή την εκπομπή, γιατί νομίζω ότι αποτελεί δείγμα μιας καινούριας τηλεόρασης που δεν έχουμε δει ως τώρα.

Αφορμή για το καινούριο ποστ οι μετανάστες. Μέσα σε αυτό το μισάωρο, χρόνος λίγος αλλά και αρκετός, οι συντελεστές καταφέρνουν κάθε φορά να παρουσιάσουν μια ιστορία ενός μετανάστη που ζει στην γειτονιά.

Στην εκπομπή της Κυψέλης ένας Αθηναίος λέει: «πρέπει να σπάσουμε το τζάμι που μας χωρίζει απ τον διπλανό μας» για τον μετανάστη γείτονα του που βοήθησε να προσαρμοστεί στην αθηναϊκή πραγματικότητα, στην εκπομπή της Ομόνοιας παρουσιάζεται η ιστορία του υπαλλήλου του δήμου  Λάζαρου απ την Αλβανία , στην εκπομπή για το Κολωνάκι η αλλοδαπή θυρωρός μιας πολυκατοικίας μιλά για την προσαρμογή της στην πιο ακριβή περιοχή της Αθήνας.

Στην τελευταία εκπομπή για την Ακαδημία Πλάτωνος, ένας νεαρός Αφρικανός δεν είχε που να κοιμηθεί και κοιμόταν μέσα στο πάρκο δίπλα στα αρχαία. Δούλευε κάπου το πρωί αλλά τα λεφτά δεν του έφταναν για να νοικιάσει σπίτι. Ο ιδιοκτήτης ενός καφενείου του ζήτησε να δουλέψει για το μαγαζί του και του έδωσε ένα χώρο για να μείνει. Μου έκανε εντύπωση, μια φράση του: «Πήγαινα κάθε μέρα στο καφενείο για να φορτίσω το κινητό και ντρεπόμουνα».

Η εκπομπή δεν προτείνει λύσεις για το μεταναστευτικό (για όσους #pestenamefate αυτό), αλλά δείχνει ιστορίες συνύπαρξης.

Ιστορίες που ίσως να μην πουλάνε όπως το δράμα ή η επιτυχία αλλά υπάρχουν ανάμεσα μας.

Καλό είναι να πέφτει το φως πάνω τους μέσα σε τόσο σκοτάδι μίσους απ όλες τις πλευρές.

Τρεις προβολές στη Lifo:

Εξάρχεια, Κολωνάκι και Κυψέλη

Y. Γ

Κάποιες  αλλαγές στο όνομα του blog και η αποκάλυψη του μικρού μου ονόματος . Είχα βαρεθεί το ψευδώνυμο. Η φωτογραφία στο προφίλ είναι απ το greeksky και το όνομα του blog μια φράση απ τους Αλήτες του Ντάρμα του Κέρουακ. Ελπίζω να σας αρέσουν:)