της Ναταλί Χατζηαντωνίου από το e-tetradio
«Απόψε δύο έργα, σεξ και καράτε». Εκεί παραπέμπουν οι αναμνήσεις μου από τις εφηβικές παρελάσεις για τις εθνικές επετείους στο κέντρο της Αθήνας: στην στερεότυπη φράση με την οποία διαφήμιζαν τις προβολές τους τα τσοντοσινεμά πέριξ της Ομόνοιας. Με τις εφηβικές ορμόνες κάργα, δεν είχαμε καθόλου το μυαλό μας στον υπερήφανο βηματισμό, ούτε και στηνσυντονισμένη στροφή της κεφαλής, πολλώ δε μάλλον στον ιστορικό συμβολισμό της ημέρας.
Διεκπεραιώναμε όπως-όπως την αποστολή μας, μισώντας πάντα τον σημαιοφόρο ο οποίος αν τις υπόλοιπες ημέρες εισέπραττε κακεντρεχή σχόλια και την απαξία που επιφυλλάσουν πάντα οι μέτριοι μαθητές στα «φυτά» της τάξης, τώρα έπαιρνε το αίμα του πίσω, προπορευόμενος με τη σημαία υπερήφανος, χωρίς να γνωρίζει ο καημένος ότι οι στατιστικές μελέτες για την εξέλιξη της ζωής του ως «αριστούχου» αποφαίνονταν ήδη σε βάρος του.
Τελικά διαλύοντας τις... επάλξεις στο ύψος της Βουκουρεστίου μοιραζόμασταν σε δύο γκρουπ: Εκείνο των αγοριών που περίμεναν την άφιξη του επόμενου σχολείου για να παίξουν κατά παράδοση ξύλο μεταξύ τους. Και το άλλο που κατέφευγε στο κοντινότερο φαστ-φουντ για το επίσης παραδοσιακό φλερτ με τα άλλα σχολεία.
Πουθενά σ' όλη αυτή τη διαδικασία δεν παρεισείφρυε έστω και εξ αποστάσεως το μήνυμα της ημέρας, ούτε και η Ιστορία. Εκείνη ίσως να μας περίμενε και στην στάση του τρόλεϊ, όπως έγραφε ο μεγαλοφυής Νίκος Καρούζος. Μας περίμενε ασφαλώς αργότερα στη ζωή, σε καθημερινές συνθήκες,προσωπικές αναζητήσεις, κουβέντες, τσακωμούς και προβληματισμούς που ταξινομούσαν, διαφώτιζαν ή και συσκότιζαν κατά περίσταση, όσα μάλλον άτακτα είχαμε αποστηθίσει στις σχολικές τάξεις.
Μεγάλωσα κι ακόμα να κατανοήσω τη σημασία της παρέλασης. Η διαμόρφωση εθνικής συνείδησης ή η απουσία της, μου φαινόταν πάντα μία προσωπική επιλογή πολύ περισσότερο ταυτισμένη π.χ.μ ένα τραγούδι του Τσιτσάνη (όπως είχε υπαινιχθεί κι ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στον«Εθνικό Υμνο» του) παρά με τα αυστηρά λογύδρια κάποιας καθηγήτριας. Η ιστορική γνώση ή άγνοια συνδεόταν αντίστοιχα με μία εξέλιξη που προϋπέθετε την προσωπική εμπλοκή. Και η εμμονή στις μεγαλειώδεις παρελάσεις πιστεύω ότι κατά βάθος συνδέεται περισσότερο με το αίσθημα της εθνικής μειονεξίας παρά με την βεβαιότητα και την αυτοπεποίθηση που δεν χρειάζεται να παρελάσει, παιανίζοντας. Το τελευταίο διάστημα η απορία μου για την διατήρηση των παρελάσεων εκ των πραγμάτων ενισχύθηκε.
Αν θεωρήσουμε ότι οι παρελάσεις είναι ένα είδος ιστορικής υπόμνησης και μία αφορμή επαναφόρτισης της μπαταρίας μίας συλλογικής συνείδησης και της εθνικής υπερηφάνειας, ειλικρινά μοιάζει ακόμα πιο σουρεαλιστική από,τι συνήθως η πραγματοποίησή τους, είτε στη στρατιωτική, είτε στη μαθητική τους εκδοχή.
Εδώ και καιρό έχουν καταρρεύσει με μεγάλο θόρυβο όλα τα επιμέρους στοιχεία που αιτιολογούσαν για κάποιους τουλάχιστον την διατήρησή τους. Το συντονισμένο βήμα προς τον κοινό σκοπό, αμφιβάλλω ότι υπήρξε ποτέ. Η εθνική υπερηφάνεια, η εθνική συνείδηση φυλάσσεται ίσως σε ελβετικές θυρίδες ή προσπάθεί έντιμα να επιβιώσει σε κινήματα όπως αυτό της «πατάτας».
Η επίδειξη του εθνικού οπλισμού αν πρόκειται για στρατιωτική παρέλαση υπενθυμίζει προσώρας επεισόδια υποτραπέζιων οικονομικών δοσοληψιών και όχι και τόσο καλολαδωμένου και «ετοιμοπόλεμου» πάντα, εξοπλισμού. Οι σημαιοφόροι εξέλιπαν. Οι«επίσημοι» δεν έχουν κανένα τρόπο να υποβάλλουν στους νέους ανθρώπους εκείνο το είδος του εσωτερικού σεβασμού που θα δικαιολογούσε την κλίση της κεφαλής- κι έτσι η εφηβική ροπή στις μικρές επαναστάσεις καταλήγει σε μεγαλόπρεπες μούντζες.
Οσο πλησιάζει η 25η Μαρτίου, τόσο με επισκέπτονται ανίερα δαιμόνια που με κάνουν να φαντάζομαι μία επίκαιρη παρέλαση με την όπισθεν: πατώντας κάπως άτακτα τον «από πίσω» και μετρώντας το άνοιγμα της όπισθεν διάτασης στο βηματισμό, ουδείς θα πρόσεχε αν υφίστανται ακόμα επίσημοι στις θέσεις τους. Ο σημαιοφόρος θα ήταν εκ των πραγμάτων ο τελευταίος τη τάξει -σ' ένα πρώιμο μάθημα της ζωής, ενώ οι τελευταίοι της ουράς θα ήταν πρώτοι -και μακάριοι.
Και οι ομάδες θα κατέληγαν στην αφετηρία για τη μόνη παράδοση που ακόμα ανθίσταται σε εθνικό μάλιστα επίπεδο: Σεξ και ξύλο.
σχόλια