Aκόμα θυμάμαι, και μάλλον για πάντα θα θυμάμαι, εκείνο το αχνό χαμόγελο, λίγο πριν γυρίσεις την πλάτη σου να φύγεις. Θυμάμαι πως σκέφτηκα ότι η Τζοκόντα δεν πιάνει τίποτα μπροστά σου. Ίσως μόνο τότε να ζούμε τον πραγματικό έρωτα, τότε να τον καταλαβαίνουμε, όταν τον συγκρίνουμε με μεγάλα έργα τέχνης και μας φαίνονται... πώς να το πω; Αστεία.
Η ζωή μου άλλαξε μέσα από αυτό το χάραγμα των χειλιών σου. Λίγο πριν χαθείς στην πρωινή ομίχλη του ονείρου, μου εξομολογήθηκες το πιο μεγάλο μυστικό σου.
‘Ελένη, γερνάω.’
Δεν το περίμενα ποτέ από εσένα. Εσύ, που ήσουν η χαρά της ζωής, πάντα, πάντα η ψυχή της παρέας, εσένα που το γέλιο σου ανέσταινε ακόμα και νεκρούς... Τι έπαθες Γεράσιμε;
Λίγα χρόνια μετά, μου είπαν πως σε είδαν. Αλλά οι λέξεις τους δε ταίριαζαν στην εικόνα σου. Μου είπαν για ψαρά μαλλιά, για ρυτιδιασμένα χέρια και για ένα πρόσωπο σαν όλα τα άλλα. Δεν είσαι εσύ αυτός, δε μπορεί, έκαναν λάθος. Εγώ την ξέρω την ψυχή σου, την περπάτησα σπιθαμή προς σπιθαμή από το μυαλό μέχρι την καρδιά σου, έκανα όλη τη διαδρομή ατέλειωτες φορές, μέσα στα πιο ατέρμονα χρόνια της ζωής μου. Δε μπορεί αυτή η ψυχή μικρού παιδιού, τώρα να κατοικεί σε γέρικο σώμα. Δεν είσαι εσύ, το ξέρω, λάθος κάναν.
Δε στο κρύβω, περίμενα ότι θα σε δω και εγώ. Τόσα χρόνια στις ίδιες πλατείες, τα λημέρια μας που τα λεγες εσύ, συχνάζαμε. Τα ίδια δέντρα έριχναν τον ίσκιο στο πρόσωπό μας εκείνα τα καυτά μεσημέρια του καλοκαιριού. Σε περίμενα να κάνεις κοπάνα, να έρθεις να με βρεις στο παγκάκι μας, όταν ακόμα ήμασταν παιδιά. Αργότερα, όταν πια φούντωσαν οι καρδιές μας με αγάπη και ενώσαμε τα σώματα εκτός από τις ψυχές μας, σε περίμενα πάλι, στο ίδιο παγκάκι, να σχολάσεις από τη δουλειά και πάντα ερχόσουν. Τι σου συνέβει Γεράσιμε;
Ποτέ δε σε είδα. Ξέρεις, είναι αστείο αλλά θα στο πω, κάποιες φορές έκανα ότι τάχα μου κάτι ξέχασα ή πως έπρεπε να πάρω ένα σημαντικό τηλέφωνο και στεκόμουν εκεί, μπροστά από το παγκάκι μας για λίγη ώρα. Δεν τόλμησα να κάτσω ποτέ. Αυτό ήταν για εμάς, πού να χωρέσει εμένα μόνη;
Πέντε χρόνια πέρασαν από εκείνο το αχνό σου χαμόγελο και τα ένιωσα όλα στην πλάτη μου. Είναι βαριά η απουσία Γεράσιμε, δεν με σκέφτηκες καθόλου;
Πέντε χρόνια από τότε που αποφάσισες ότι τα γήινα δεν είναι για εσένα. Θέλησες να μη μεγαλώσεις ποτέ και έτσι μπήκες στον παραμυθόκοσμο. Μα είναι ψέμματα, μην ακούς τους ρομαντικούς που σου λένε ότι τα παραμύθια είναι αλήθεια.
Πέντε χρόνια και εγώ ακόμα περιμένω, ακόμα πλάθω ιστορίες για τον γυρισμό σου, ακόμα στέκομαι μπροστά στο παγκάκι μας, τάχα πως κάτι έχασα και αργώ να το βρω. Και το πιο αστείο είναι πως είναι αλήθεια. Εσένα έχασα.
Πέρασες Γεράσιμε. Μα που πας;
