18 Ιανουαρίου 2014
Καλημέρα,
Θα ήθελα να μιλήσω λίγο για τους γονείς μου και γενικά για την γενιά εκεί γύρω στο 50’ με 60’. Σκεφτόμουν σε τι εποχές έχουν ζήσει, τον τρόπο που μεγάλωσαν και πως ακόμα και τώρα, εν μέσω κρίσης και σε μια Ελλάδα όπου η κατάθλιψη και η μιζέρια πλανώνται στο αέρα, οι γονείς μας έχουν ακόμα όρεξη για ζωή και παλεύουν κάθε μέρα για κάτι καλύτερο. Μου γεννιούνται 3 εύλογα ερωτήματα. «Για εμάς συνεχίζουν και παλεύουν στα 50 τους;», «Πόσο αδαείς είμαστε εμείς οι νέοι;» , «Τι έχει πάει τόσο στραβά στην τελική;». Βλέπω τους γονείς μου που δουλεύουν και οι δύο στα 55 τους και νιώθω ότι εγώ παίρνω δύναμη από αυτούς και όχι εκείνοι από εμένα.
Σε μια μεταπολεμική Ελλάδα της δεκαετίας του 50’, όπου όλα ξεκινούν από την αρχή, είναι και οι γονείς μας εκεί, μέσα στα ‘’καλής’’ πάστας παιδιά που θα μεγαλώσει αυτή η χώρα. Ζώντας σε αρκετά μικρή ηλικία, μια στρατιωτική χούντα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ήταν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Μπορεί, για πολλούς από εμάς, να πέρασαν μαύρα παιδικά χρόνια όμως έμαθαν τι θα πει ‘’Αγώνας’’ και τι σημαίνει ‘’Φτώχεια’’, πραγματική φτώχεια. Για αυτό ωρίμασαν και έπιασαν την ζωή από τα μαλλιά. Αυτό μου έλεγαν και οι δικοί μου γονείς να κάνω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια των γονιών μου, να με κοιτούν στα μάτια και να παλεύουν να μου εξηγήσουν πως οι ευκαιρίες στην ζωή μας είναι λίγες και πως μια μέρα θα κοιταχτώ στο καθρέφτη και θα έρθω αντιμέτωπος με τις επιλογές μου. Έτσι με μεγάλωσαν, απλά μάλλον εγώ ήμουν αυτός που δεν ήθελε να μεγαλώσει. Είμαι σίγουρος ότι με μεγάλωσαν με ένα τρόπο διαφορετικό από αυτόν που είχαν μεγαλώσει οι ίδιοι και μου έδωσαν πολλά παραπάνω από αυτά που ίσως στερήθηκαν εκείνοι.
Πάλεψε για ένα καλύτερο αύριο και ταυτόχρονα ζήσε το τώρα. Μου φαίνεται δύσκολο όλο αυτό. Νιώθω σαν να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα, μη ξέροντας τι έχω κάνει σωστά και τι όχι. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι πως θα ήθελα να είχα μεγαλώσει όπως οι γονείς μου. Απότομα μεν αλλά με ερεθίσματα και με όνειρα, πολλά όνειρα. Αυτό είναι που λείπει από εμάς τους νέους, αυτή η σπιρτάδα και η όρεξη για το κάθε βήμα μας. Δεν νομίζω να φταίει μόνο η κρίση και η κατάσταση της Ελλάδας, φταίμε όλοι, το μεγαλύτερο φταίξιμο όμως το ρίχνω σε εμάς, που ενώ γνωρίζουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που τρέχει μανιωδώς, εμείς δεν ξέρουμε αν θέλουμε να τρέξουμε.
