Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν ακούω για την Γιορτή της Γυναίκας το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι γυναίκες που βρίσκοντας ευκαιρία την συγκεκριμένη ημέρα, κάνουν ένα δώρο στον εαυτό τους ή γυναικοπαρέες σε «μπουζοκατάσταση», να πανηγυρίζουν την μία και μοναδική μέρα «ελευθερίας» και προσωρινής απάρνησης του συνδρόμου της «Μαίρης Παναγιωταρά».
Το μόνο που δεν σκέφτομαι για να είμαι ειλικρινής, είναι το πραγματικό νόημα της Γιορτής, όπως θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ και καθιερώθηκε για να μας θυμίσει τις θυσίες και τους άνισους αγώνες του γυναικείου φύλου για ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου.
Άραγε η Κλάρα Τσέτκιν, η Σιμόν Ντε Μποβουάρ, η Ολυμπία Ντε Γκούζ ή Ελληνίδα Καλλιρόη Παρέν, «βετεράνες» πρωτεργάτριες του φεμινιστικού κινήματος έτσι να φαντάζονταν την Γιορτή της Γυναίκας εν έτει 2014;
Η Γιορτή της Γυναίκας στο σήμερα μόνο σαν ανέκδοτο θα μπορούσε να εκληφθεί. Από την εποχή που η γυναίκα λογιζόταν ως «res» μέχρι και σήμερα, αναφορικά με την εκτίμηση και την θέση που κατέχει, δεν είναι ανάλογη με την εξέλιξη που λογικά έπρεπε να είχε επιτευχθεί.
Αλήθεια, αναρωτιέμαι, πώς μπορούμε να γιορτάσουμε τους αγώνες που έχουμε κερδίσει, όταν ακόμα υπάρχουν ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν; Ή μήπως η Γιορτή της Γυναίκας αναφέρεται μόνο στις γυναίκες της Ευρώπης και της Αμερικής; Γιατί για τις γυναίκες της Ανατολής, κάθε άλλο παρά γιορτή είναι η συγκεκριμένη ημέρα.
Οι γυναίκες στις υπανάπτυκτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και ευρύτερα στις χώρες της Ανατολής εξαιτίας της έξαρσης του ισλαμικού φονταμενταλισμού και της ισχυροποίησης των θεοκρατικών καθεστώτων υφίστανται σοβαρές επιπτώσεις στην θέση και στην υπόστασή τους.
Τελικά αυτές οι γυναίκες δεν έχουν ακόμα πολλού λόγους να γιορτάσουν στις 8 Μαρτίου. Τα τραγικά ποσοστά αναλφαβητισμού, ο κατ’οίκον εγκλεισμός τους, η πολιτική περιθωριοποίησή τους, οι εξευτελισμοί και οι ταπεινώσεις χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, η υποχρεωτική ενδυμασία προφανώς και δεν θα αλλάξουν μετά τις 8 Μαρτίου.
Αυτές οι γυναίκες που τιμωρούνται για την ίδια τους την φύση, ακόμα θα αναγκάζονται να παντρεύονται μικρές και να μην έχουν την αυτοδιάθεση τους σώματός τους. Ακόμα θα καταπατούνται τα δικαιώματά τους με την βούλα του νόμου. Γι’αυτές η μοιχεία θα συνεχίσει να είναι ποινικό αδίκημα και θα τιμωρείται με απίστευτη αυστηρότητα. Ακόμα, το σώμα, το πρόσωπο, τα μαλλιά τους θεωρούνται ένοχα μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν. Ακόμα θα συνεχίζουν να βιάζονται καθημερινά, σωματικά και ψυχικά και να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, υπό την επήρεια ναρκωτικών των διάφορων διακινητών-προαγωγών που τις εκδίδουν. Ακόμα 6.000 κορίτσια καθημερινά θα υφίστανται σε αυτές τις χώρες το βάναυσο έθιμο της κλειτοριδεκτομής, έναν ατιμωτικό ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, που θέτει σε κίνδυνο την ζωή τους και «ακρωτηριάζει» παράλληλα την αξιοπρέπειά τους.
Πιστεύετε, λοιπόν, ότι σε αυτές τις δυστυχισμένες γυναίκες θα προσφέρει κάτι διαφορετικό ο σημερινός εορτασμός; Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια σε όλα αυτά, εμείς οι γυναίκες των ανεπτυγμένων χωρών, θεωρώντας αφελέστατα ότι έχουμε καταφέρει την πολυπόθητη επίτευξη της ισότητας;
Για να λέμε, βέβαια και του στραβού το δίκιο οι γυναίκες στις προηγμένες χώρες της Δύσης έχουν επαυξήσει σημαντικά τα δικαιώματά τους και φυσικά είναι πολύ τυχερές που γεννήθηκαν σε πολιτισμένες κοινωνίες. Ωστόσο, παρά την νομοθετική εξίσωση των δύο φύλων και την απόλαυση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, η θεσμοθετημένη ισότητα δεν αποτελεί «πανάκεια». Η ουσιαστική ισότητα ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, δυστυχώς για εμάς φίλες μου, παραμένει και στο σήμερα ανεκπλήρωτος στόχος.
Για όλα αυτά, λοιπόν, σήμερα ως νέα γυναίκα αρνούμαι να γιορτάσω και θα θεωρήσω την ημέρα της Γιορτής της Γυναίκας, ημέρα μνήμης σε αγώνες ξεχασμένους και ημέρα διαμαρτυρίας για ένα καλύτερο αύριο για τις γυναίκες που δεν είναι ισάξιες, για τις γυναίκες που φοβούνται, για τις γυναίκες που δεν μπορούν να χαίρονται την φύση τους. Μέχρι η 8η Μαρτίου να γίνει ημέρα Γιορτής έχουμε πολύ δρόμο ακόμα…
Φροσούλα Γ. Κίτσιου
Φοιτήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας Παν/μιο Αιγαίου
