Διαβάζω κείμενα, ακούω τραγούδια. Κάποιοι τα έγραψαν, κάποιοι τα ένιωσαν. Κι εγώ.
όχι πολύ καιρό πριν. Ή μάλλον, καμιά φορά μου φαίνεται σα να ήταν πολύ καιρό πριν.
Ακολούθησα όλα τα στάδια του χωρισμού με ευλάβεια, κανα-δυο φορές. μπρος πίσω και τούμπαλιν. Κι ένιωσα, τόσο βαθιά, στα έγκατα.
Και τώρα είμαι ουδέτερη. Και είμαι καλά. Εντάξει, δεν είμαι σε έκσταση. Αλλά δεν είμαι ερωτευμένη. Ούτε πανευτυχής, ούτε δυστυχής. Νηνεμία. Δεν είναι άσχημη. Έχω υπομονή.
Να ξανανιώσω έτσι δυνατά. Θα ξανανιώσω πιο δυνατά. Όμως δεν μπορώ να το εκβιάσω. Δεν είναι ότι δεν είμαι έτοιμη. Είναι και λίγο θέμα τύχης. Τύχη και ελπίδα. Όχι, όχι, δε το λέω μοιρολατρικά. Πιστεύω, όμως, αλήθεια ότι υπάρχουν κι άλλοι υπέροχοι άνθρωποι εκεί έξω σαν εσένα και σαν κι εμένα. Και θα βρεθούμε αργά ή γρήγορα.
Μέχρι τότε, έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω να εκτιμώ τον ήλιο, τη θάλασσα, το ωραίο φαγητό, το κρασί, τους φίλους. Και τόσα άλλα. Ξανά από την αρχή.
Όλα ξανά από την αρχή.
