Είχαμε ένα μήνα να μιλήσουμε, αλλά αυτό δεν με αποθάρρυνε από το να βγω μαζί της. Οι γυναίκες θέλουν το χρόνο τους, ενώ εγώ εν τω μεταξύ θα μπορούσα να συνεχίσω απερίσπαστος την προσπάθεια μου για να ζήσω.
Διάλεξε την πιο απομονωμένη καφετέρια για να καθίσουμε και ίσως τελικά και να μην πήγαιναν χαμένες οι μπύρες που ήπια πριν την συναντήσω. Είχε ένα πολύ γλυκό πρόσωπο και τα μάτια της ήταν μεγάλα και όμορφα. Θα μπορούσε σε μια καλύτερη ζωή και με μια πιο δίκαιη μοίρα, να ήμασταν το ζευγάρι της χρονιάς, αλλά ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα τα χαλάσω όλα στην πιο κρίσιμη στιγμή οπότε δεν είχα καθόλου άγχος για την έκβαση της βραδιάς. Δεν έχω τρόπους ή για να το θέσω καλύτερα όταν φέρομαι όπως πρέπει δεν υπάρχει καμιά αξιόλογη γυναίκα για να το αξιοποιήσω.
Η κουβέντα πήγαινε περί ανέμων και υδάτων και δεν είχα λεφτά για δεύτερη μπύρα, οπότε έπρεπε να χρησιμοποιήσω το απόθεμα κοινωνικότητας που έχω για κάτι τέτοιες περιστάσεις. Μιλάγαμε δυο ώρες και πρέπει να είπα πιο πολλά αστεία και από μέσο κωμικό σε παμπ στο Νότιο Λονδίνο. Γέλαγε συνέχεια και αν δεν είμαι και ο πρώτος εραστής, τουλάχιστον μπορώ να κάνω καριέρα ως γελωτοποιός για κορίτσια από την επαρχία.
Η έλλειψη αλκοόλ μου φέρνει υπερκινητικότητα και της είπα ότι βαρέθηκα και αν θέλει να φύγουμε να πάμε καμιά βόλτα. Ναι, για ακόμα μια φορά τα είχα σκατώσει, η ατάκα μου παρεξηγήθηκε πιο γρήγορα και από κατοστάρι του Μπολτ και η ελπίδα μου για μια στενότερη επαφή κρεμάστηκε από τα όνειρα ενός σαββατόβραδου.
Στη διαδρομή για το σπίτι της η κουβέντα ήταν το ίδιο ανούσια, αλλά χωρίς τα γέλια.
-Τι θα κάνεις τώρα που θα πας σπίτι; με ρώτησε.
-Μάλλον θα διαβάσω κανένα βιβλίο, απάντησα μετανιώνοντας όμως την ίδια ακριβώς στιγμή μαντεύοντας την ερώτηση που θα ακολουθήσει.
-Τι θα διαβάσεις;
Βαριέμαι αφόρητα αυτές τις συζητήσεις, δεν γουστάρω να μου κρεμάνε ταμπέλες και πάντα προσπαθώ να απαντώ όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
-Μάλλον τη Δίκη του Κάφκα, απάντησα ώστε να μην με περάσει για ιδιαίτερα ψαγμένο, αλλά ταυτόχρονα να πετάξω και ένα τίτλο που πιθανόν να τον ξέρει. Στην πραγματικότητα θα διάβαζα το Ρώτα τον άνεμο του Τζον Φάντε(του ''δασκάλου'' του Τσαρλς Μπουκόφσκι) ή ένα βιβλίο για τη ζωή του Πλωτίνου Ροδοκανάκη.
-Α μάλιστα, ωραίος ο Κάφκα!
<<Ωραίος ο Κάφκα!>> ο Κάφκα είναι μια αχτίδα φωτός που διαπερνά το σκοτάδι της καθημερινότητας και δεν θα έπρεπε κανείς να τον πιάνει στο στόμα του, στο όνομα μιας ανούσιας ιδέας που έχει για τη λογοτεχνία.
Ο φόβος του θανάτου με παρασέρνει για άλλη μια νύχτα, την αφήνω στην είσοδο της πολυκατοικίας της, πάω σπίτι και βυθίζομαι στη τέχνη που με κρατάει στη ζωή. Μόνο έτσι θα μείνω ζωντανός. Μόνο έτσι θα νικήσω το θάνατο. Μόνο έτσι θα γίνω άνθρωπος. Μόνο έτσι θα βγει και αυτό το βράδυ.
