Εκείνοι οι καιροί που είχαμε χρυσώσει τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας;
Τα βράδια που περνούσαν με το κινητό ακουμπισμένο στο μαξιλάρι και τα εγκεφαλικά μας κύτταρα να καίγονται σωρηδόν;
Τα εκατοντάδες μηνύματα συμμαζεμένων και ασυμμάζευτων σκέψεων που μαρτυρούσαν πανηγυρικά πως υπήρχε μονάχα μία επαφή στο τότε τεχνολογικό μου έκτρωμα που μετά βίας αποκαλούσα κινητό;
Τα διστακτικά "σ' αγαπώ" που ξεστομίζαμε χαμηλόφωνα στο αναθεματισμένο ακουστικό τις φορές που ήμασταν έξω με παρέα; Οι αγκαλιές και τα επιμελώς ατημέλητα φιλιά στις τελευταίες θέσεις των λεωφορείων και στα στριμωγμένα από κόσμο αστικά;
Οι ατέλειωτες ώρες ανελέητων βασανιστηρίων στις οποίες μάταια προσπαθούσα να σε πείσω ότι αποτελώ κι εγώ μία -φάλτσα εν τέλει- diva του ελληνικού πενταγράμμου; Οι στιγμές που κοιμόμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι και ζέσταινες -θέλοντας και μη- τα παγωμένα μου πόδια κάθε φορά που τα έχωνα βιαστικά ανάμεσα στα δικά σου; Οι κρύες μπύρες στις συναυλίες και τα στριφτά τσιγάρα που πάντα μισούσες με τόσο πάθος; α επτά θαυματουργά βήματα στη salsa που έκαναν δικαιωματικά το καλοκαιρινό μας λατινογενές ξεγόφιασμα μία από τις πιο διασκεδαστικές μας ασχολίες;
