Θυμάμαι, ήμουν Τρίτη γυμνασίου, στην τριήμερη εκδρομή προς την Αθήνα. Προερχόμενη από μια οικογένεια που λάτρευε και λατρεύει ακόμα τα ταξίδια, είχα μαζί μου μια φωτογραφική μηχανή. Ήμουν από τους λίγους μαθητές που είχαν μια τέτοια μηχανή. Εφτά χρόνια μετά παντού φωτογραφίες. Ακόμα και για έναν απλό καφέ, με ένα όχι τόσο σημαντικό για μας άτομο, "τσιζ" και φωτογραφία. Φωτογραφίες όλων των ειδών, με άτομα που δεν ξέρω, αν θα τα ξαναδώ. Με άτομα που δεν θα μου έκανε αίσθηση, αν τα έβλεπα μετά από καιρό σε ένα ξεχασμένο κουτί.
Με άτομα που δεν θα θυμόμουν καν τα ονόματα τους και που θα νόμιζα ότι ήταν άπλα περαστικοί τη στιγμή του κλικ της κάμερας. Λίγα χρονιά πριν, βγάζαμε επιλεκτικά και μετρημένα φωτογραφίες. Ο μπαμπάς πήγαινε να φέρει από το "φωτογραφάδικο" τις φωτογραφίες που τόσο καιρό ανυπομονούσα να δω και όλοι μαζευόμασταν στο σαλόνι να τις δούμε. Επιλεκτικά και μετρημένα φωτογραφίες, λίγες και καλές. Λίγα χρόνια μετά, οι φωτογραφίες βγαίνουν πιο εύκολα αλλά το συναίσθημα είναι τόσο διαφορετικό. Γιατί ίσως είμαστε μπουκωμένοι και δεν μας κάνει τόσο αίσθηση όλο αυτό. Γι αυτό και τις παλαιότερες φωτογραφίες τις εκτιμάω περισσότερο. Γιατί εκεί αποτυπώναμε τις μέγιστες στιγμές, εκείνες που θέλαμε να κρατήσουμε ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Νιώθω ότι έχουν περισσότερα να μου δώσουν και οτι αξίζουν περισσότερο. Κάποτε ανυπομονούσαμε να δούμε χρώμα στις φωτογραφίες. Τώρα δίνουμε χρήματα για να τις κάνουμε ασπρόμαυρες και να "φαίνονται " παλιακές, βιντατζ.
Αυτό το " φαίνομαι" είναι που το σιχαίνομαι. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό, χωρίς αυτό το " τι θα πει ο κόσμος". Αν καταφέρεις να αποβάλεις αυτό, νομίζω πιάνεις το πραγματικό νόημα της ζωής. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες βλέπω ανθρώπους που έχουν αλλάξει τόσο ως προς την εμφάνιση όσο και ως προς τον χαρακτήρα. Άτομα που κάποτε ήταν το κέντρο της ζωής μου και που τώρα αναρωτιέμαι τι θα πω μαζί τους, αν τους πετύχω στον δρόμο. Μα οι φωτογραφίες μένουν ίδιες ενώ οι άνθρωποι μέσα σε αυτές αλλάζουν. Μακάρι, να μπορούσα να παγώσω τους ανθρώπους στο καλύτερο μα πιο αυθόρμητο τους σημείο. Εκεί όπου η ευτυχία είναι ολοφάνερη και δεν "φαίνεται" απλά..
(Βερόνα, Ιταλία)
