Παρασκευή πρωί καθώς ετοιμάζομαι για τη δουλειά το τηλέφωνο μου χτυπάει. Στην άλλη άκρη της γραμμής, η κολλητή μου η Νόρα. «Σήμερα το βράδυ συνάντηση με τα κορίτσια στο σπίτι μου... φέρε ό,τι ξίδια έχεις...σε περιμένω.». Χαμογέλασα ευχαριστημένη καθώς είχαμε πολύ καιρό να τα πιούμε και να τα πούμε όλες μαζί. Έτσι κατά τις 9 το βράδυ ζωσμένη με δυο μπουκάλες κρασί χτυπούσα το κουδούνι. Όταν μπήκα δεν είχαν φτάσει όλες ακόμα. Έμενε να έρθει η Μυρτώ, που ήταν πάντα αργοπορημένη, έτσι ξεκινήσαμε να πίνουμε. Εγώ, η Νόρα και η Αλέκα καθισμένες στον καναπέ και η Λυδία, να παλεύει με κάτι ηλεκτρικά κυκλώματα πάνω στο τραπέζι... «Είναι για κάτι πειράματα που έχουμε στη σχολή, αλλά δεν ήθελα να χάσω τη συνάντηση κι έτσι τα έφερα εδώ...» μου έκανε αγανακτισμένη...
Η ώρα περνούσε, η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά και πεταγόμασταν από το ένα θέμα στο άλλο, όταν η Αλέκα μας λέει κατσουφιασμένα... «Έχω να γράψω ένα άρθρο για το περιοδικό... μου ζήτησαν να γράψω για τον έρωτα...» Η Νόρα πετάχτηκε από τη θέση της «Πόσο κλισεδιάρικο; Παράτα τους επιτέλους!» «Να ακριβώς αυτό! Δε θέλω να πέσω στη λούμπα του κλισέ.... ρίξτε καμιά ιδέα... δε θέλω να ψάξω για ακόμη μία φορά, πόσο κρατάει ο έρωτας και πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει!!'». Η Αλέκα φαινόταν χαμένη και προσπάθησα να σκεφτώ κάτι, αλλά δεν πρόλαβα καθώς ακολούθησε ένα παθιασμένο ξεσπάθωμα από τη Νόρα. «Κοιμάστε όρθιοι εκεί πέρα, το ξέρεις; Εδώ ο κόσμος καίγεται και εσένα σου ζητάνε να γράψεις για τον έρωτα... Μα καλά, ποιόν έρωτα; Τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας; Γιατί μόνο γι' αυτό επιτρέπεται να γράψεις στις μέρες μας, αφού στη χολέρα ζούμε. Όλα τα άλλα είναι γλυκανάλατα, ανόητα και δείχνουν πλήρη έλλειψη γνώσης για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Σήκω και φύγε πριν γίνεις χαζογκόμενα και καταντήσεις να γράφεις για τους 10 τρόπους να χωρίσετε το γκόμενό σας χωρίς να τον πληγώσετε!»
Μετά από αυτά ακολούθησε σιωπή... προβληματισμού, αμηχανίας δεν ξέρω. Καθόμασταν και κοιταζόμασταν για λίγο ώσπου παρατηρήσαμε την άλλη άκρη του δωματίου να φωτίζεται. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη Λυδία, που έχοντας φτιάξει το κύκλωμα ήταν λουσμένη στο φως. «Αλέκα.. να τι να γράψεις! Πώς ο έρωτας είναι σαν την ενέργεια! Αλλάζει μορφές μα ποτέ δε χάνεται!» Η Λυδία μας έβγαλε από την αμηχανία, γελάσαμε και ανοίξαμε κι άλλο μπουκάλι κρασί. Μετά από λίγο ακούστηκε το κουδούνι. Ήταν επιτέλους η Μυρτώ, άλλη μια φορά καθυστερημένη. Της ανοίξαμε την πόρτα και την αγκαλιάσαμε. Καθισμένη κι αυτή τώρα δίπλα μας κρατώντας και το δικό της ποτήρι στο χέρι μας ρίχνει ένα πονηρό βλέμμα και μας λέει: «Δεν μπορείτε να φανταστείτε... Η οικοδομή απέναντι από το σπίτι μου είναι πουά! Λευκή με πολύχρωμες βούλες!» Η Αλέκα γέλασε δυνατά... «Χαχα! Πουά; Μα πουά; Δε νομίζω... σήμερα το πρωί πέρασα από έξω και είχε ένα ωραίο γκρι, μουντό χρώμα...», «'Γκρι;» η Μυρτώ φάνηκε να εκπλήσσεται! Φυσικά όλες ξέραμε, πως η οικοδομή δεν ήταν σε καμία περίπτωση πουά. Και η ίδια η Μυρτώ το ήξερε, αλλά φαίνεται πως όταν από τα 19 έως τα 21 σου ένας άντρας σου γίνεται εφιάλτης και κάνει τις μέρες σου μαύρες και τις νύχτες σου ακόμα πιο μαύρες, όταν σε βλέπει σαν σάκο του μποξ για να εκτονώνεται, όταν αφού το πάρεις πλέον απόφαση και χωρίσεις, έπειτα ξεχνάς, τι πάει να πει έρωτας και πιστεύεις μόνο στα one night stand, γιατί φοβάσαι να δώσεις την ψυχή σου και μετά από καιρό κάτι καινούριο, κάτι δυνατό έρχεται και σε ταρακουνάει, τότε ναι! Όλα γίνονται πολύχρωμα, ακόμα και πουά!
Γυρίζοντας σπίτι, πετούσα από χαρά, γιατί η Μυρτούλα πια έβλεπε χρώματα γύρω της και γιατί ίσως να μην το είχε ακόμα συνειδητοποιήσει, αλλά ήταν ερωτευμένη επιτέλους. Στο γυρισμό στο σπίτι της η Μυρτώ καθώς άνοιγε την πόρτα της εισόδου γύρισε και έριξε μια κρυφή ματιά στην οικοδομή. Ήταν γκρι,αυτό το μουντό γκρι που ξεφυτρώνει μαζί με τις οικοδομές των μεγαλουπόλεων. Μα τι σημασία είχε; Ξεκλείδωσε την πόρτα της και χαμογέλασε. Κάτι είχε αλλάξει πια μέσα της! Και η Αλέκα πλέον ήξερε,τι θα γράψει. Όχι για «τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας». Οι άνθρωποι πάντα παρά τις δυσκολίες συνεχίζουν και ερωτεύονται, αυτό δε σταματάει! Θα έγραφε για τα πουά της Μυρτούλας! Από τις πουά οικοδομές έως τα πουά φορέματα της!
Αυτά που αντικατέστησαν τα άλλα, τα μαύρα...
σχόλια