Άρη καλημέρα [πλέον],
Στέλνω δύο κουβέντες στο ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο, διότι και μετά από τα όσα διάβασα στα σχόλια που ακολούθησαν στο ποστ σου «Οι "ξαφνικές" προεκλογικές αποκαλύψεις διαφθοράς» λυπάμαι, αλλά δεν θα το αντέξω.
Θέλω να πω κάτι: χθες το βράδυ βρέθηκα στην παράσταση «Πεθαίνω σα χώρα».
Πρόκειται για ένα έργο που τα λέει «χύμα και τσουβαλάτα» [δεν θα μπω σε λεπτομέρειες… Είδα όμως σε ένα έντυπο ότι το Μάιο η παράσταση θα ανέβει και στη Θεσσαλονίκη].
Στο τέλος όπως συνηθίζεται, υπήρχαν οι απόψεις «υπέρ» και «κατά». Οι «κατά» έλεγαν ότι πρόκειται για ένα πρόστυχο έργο που αγγίζει τα όρια του πορνογραφήματος. Οι «υπέρ» πάλι πάσχιζαν να πείσουν τους άλλους ότι όποιος δεν κατάλαβε τα λεγόμενα του κειμένου, δεν έχει κατεβεί τα τελευταία 5 χρόνια, μετά τις 20:00 στην Πλατεία Ομονοίας.
Η καλύτερη ατάκα όμως ακούστηκε από ένα άνθρωπο, σίγουρα πάνω από 65 ετών: «αν το κείμενο δεν είναι σωστό, τότε γιατί δεν είμαστε όλοι στους δρόμους ν’ ανατρέψουμε καθετί δυσοίωνο;…».
Τι έλαβε ο άνθρωπος ως απάντηση; Σου το παραθέτω ειλικρινώς:
«Ρε παιδιά, που θα πάμε για φαί;».
Εγώ πάλι έκανα ώρα να συνέλθω από τη συνειδητοποίηση όλων όσα είχα παρακολουθήσει… Κρίμα.
-----------
*Ο Χρήστος Παρίδης πήρε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη απ' τον σκηνοθέτη του έργου Τάσο Σαγρή >> εδώ.
**Μια παλιότερη συνέντευξη του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη στον Γιώργο Χρονά >> εδώ.
σχόλια