Από το μπλογκ του GazARTE
Τα εφηβικά μου μάτια ορθάνοιχτα .
Τα πρόσωπα ανακατεμένα .
Το γεγονός πραγματικό.
Τα ονόματα φθαρμένα ..πειραγμένα .
-Τι ? Διμοιρίτης ΜΟΝΟ ?
Η Κυρία Πέπυ Μπαίνου με τ΄ όνομα (σύζυγος διευθυντή τοπικού οργανισμού)..ήθελε να απολαύσει, επιτέλους, απ τα έδρανα των επισήμων, τον Παυλάκη της σημαιοφόρο, με την Γαλανόλευκη στα χέρια! Θα φορούσε τις πιο ψηλές της γόβες και αν ήταν τυχερή και δεν στεκόταν μπροστά της κανένας καραβανάς με το καπέλο του, θα τον καμάρωνε περήφανη και συγκινημένη!
Όταν άκουσε την λέξη : Διμοιρίτης, απασφάλισε!
Τι είπες;;;
Η Αιμιλία του Σπετσερόπουλου… παραστάτης .. δίπλα στη σημαία!;
Κι εσύ διμοιρίτης, ΜΟΝΟ;
Αυτό το «μόνο» ήταν αλύπητο μαστίγωμα στα αυτιά του Παυλάκη ο οποίος κοιτούσε τη μητέρα του να ωρύεται, γεμάτος μαζοχιστική λαγνεία και ηδονή .
-Και τη σημαία ποιος θα την πάρει;
-Δεν ξέρω!
-Τα μαγειρεύουν. Ναι. Γι αυτό δεν ξέρεις. Σιγά μην κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια... θα πάρουμε τώρα τον πατέρα σου, να μιλήσει στον Λυκειάρχη!
-Μα τζάμπα την πήρα τη φουστανέλα του Τσολιά από το «λύκειο Ελληνίδων» !
-Τζάμπα υποχρεώθηκα στην πρόεδρο του Συλλόγου να μου τη δανείσει …
Είχε δίκιο! Τζάμπα, έπλενε και σιδέρωνε τις 300 πλισέ πιέτες που θα χάιδευαν απαλά, τα μπούτια του κανακάρη της!
Τέτοιο «τσαρούχι» να πάει στράφι;
Τέτοιο «Καριοφίλι» να το φάει η σκόνη;
- Ναι μητέρα , είπε ο Παυλάκης… έχετε δίκιο, με αδίκησαν.
- Σώπα παλικάρι μου , δεν θα τους περάσει …Θα πέσουν κεφάλια αύριο !
Την επομένη το πρωί –εγώ- αγουροξυπνημένος και με αγελαδινό βλέμα, βρίσκομαι τιμωρία πάλι (και όχι αδίκως), στο διάλειμμα, να βγάζω πάκους από αντίγραφα σε κείνο το σκοτεινό καμαράκι με τα φωτοτυπικά, δίπλα ακριβώς απ την αίθουσα του «συμβάντος» .
Η Κυρία Πέπυ με τον Παυλάκη παραμάσχαλα μπουκάρει στα γραφεία των εκπαιδευτικών και αρχίζει να ουρλιάζει με θράσος… Ο Κύριος Ψ. (Λυκειάρχης και δικτάτορας πρώτης γραμμής) προσπαθεί να την ηρεμήσει ψελλίζοντας διάφορα περί αξιοκρατίας, πειθαρχίας και εθνικής υπερηφάνειας!
Οι καθηγητές–συνδικαλιστές τρώνε γουρνοπούλα, πίνουν «φρέσκο επιδοτούμενο μοσχοφίλερο Σπυρόπουλου» και δυσανασχετούν με τις φωνές και τα καπρίτσια της «συζύγου-διευθυντή». Κανείς δεν τολμά να μιλήσει.
Μόνο ο Μαθηματικός Χ., βαρβάτο στέλεχος της ΝΔ, τετράπαχος με μουστάκα τσέλιγκα , παντελόνι που στέκει ετοιμόρροπο κάτω απ την κοιλιά, την γουρουνόπετσα στο χέρι και με βαριά Γορτυνιακή προφορά, νουθετεί την αφηνιασμένη και αντιπάλου κόμματος μητέρα ενώ παράλληλα τη φτύνει με τα σάλια του...
Νιώθεις πως μιλούν την ίδια γλώσσα, θέαμα φρικτό και προφητικό για τις τετραετίες που θα ακολουθήσουν.
- Η σημαία… «μας» ανήκει, φώναζε, αλύγιστη !
- 17 κ επτά δέκατα, έβγαλε το παιδί μου, με το σπαθί του ..
- ΑΠΑΙΤΩ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ!
Η Πέπυ βλέποντας ότι την αγνοούν, άρχιζε να φωνάζει ακόμα πιο δυνατά, σχεδόν να στριγκλίζει, με ύφος που πρόδιδε πως ο Παυλάκης θα έμπαινε μπροστάρης θέλουν δεν θέλουν!
Τότε η Φιλόλογος Α. σηκώθηκε απ' το γραφείο της, στάθηκε μπροστά της, πρόσωπο με πρόσωπο και απαίτησε ψύχραιμα και δυναμικά την αποχώρηση της. Της ψιθύρισε δε, κάτι στο αυτί που κανείς δεν άκουσε, αλλά ήταν ολοφάνερο πως είχε τέτοια επίδραση στις φλέβες του προσώπου της θρασύτατης αυτής Γυναίκας που νόμιζες πως θα εκραγεί !
Αντ' αυτού, τράπηκε σε φυγή με τον Παυλάκη να την ακολουθεί έντρομος και σαστισμένος .
Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι της είπε… κανείς δεν την άκουσε… «κανείς δεν την άκουγε»! Η σπουδαία μου αυτή δασκάλα ήταν η μόνη που μας είχε μιλήσει με πάθος για τον Καμί, τον Λόρκα, τον Κάρολο Κουν και τον Χατζηδάκι. Η μόνη ίσως που τους γνώριζε πραγματικά και που μάταια πάσχιζε να μας περάσει κάτι απ' την τέχνη τους.
Τα «αξιότιμα μέλη» του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων την αγνοούσαν και οι περισσότεροι συμμαθητές μου δεν την έπαιρναν ποτέ στα σοβαρά …
Θυμάμαι πως εγώ και κάποιοι λίγοι τρελοί ακόμα την εκτιμούσαμε πολύ. Για ποιο λόγο ακριβώς; Την απάντηση την έδωσα, πολύ αργότερα, όταν απομακρύνθηκα απ' τα βαλτόνερα της καταθλιπτικής μου γενέτειρας, που εκτός από μένα, τον μόνιμα τιμωρημένο και πάντα μέτριο μαθητή έβγαλε απ' τα σπλάχνα της 20 τουλάχιστον υπουργούς και υφυπουργούς της τελευταίας 30κονταετίας .
Ο Παυλάκης, τελικά, παρέλασε με φουστανέλα, μεγάλωσε, σπούδασε σε πανεπιστήμιο των «Βαλκανίων» Ιατρική και έγινε μια μέρα Βουλευτής !
Παντρεύτηκε την Αιμιλία του Σπετσερόπουλου και έκαναν δύο παιδάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, έχουν και εξοχικό δίπατο στο Άστρος Κυνουρίας με πισίνα -σιντριβάνι και αγάλματα…γύψινα! Εξαιρετικό …
Μπροστάρης ο Παυλάκης! Με δημοκρατικές διαδικασίες, εκλεγμένος από ένα λαό που δεν φέρει καμία ευθύνη. Αρχηγός μιας επαρχίας που αργοπεθαίνει, που καλεί σε βοήθεια, που βρυχάται από διαφθορά, μιας Αρκαδίας που κάποτε, πολύ παλιά, επαναστάτησε, μην αντέχοντας τον αβάσταχτο ζυγό της.
Η Πέπυ, θερμή υποστηρίκτρια του Παυλάκη και του Γιωργάκη παρακολουθεί από τα θεωρεία της βουλής με βεντάλια στο χέρι την ομιλία του γιου της -για το συνειδησιακό του πρόβλημα- και βαριαναστενάζει αυτάρεσκα , δίπλα στη Μαργαρίτα!
Ο Συνδικαλιστής Μαθηματικός αποχώρησε για τη συντεχνία των αγγέλων, λίγα χρόνια μετά. Ίσως να «αγωνιά» τώρα , μετανοημένος, για μια καλύτερη παιδεία ... στο σύμπαν.
Η καλή μου Φιλόλογος δεν έφυγε ποτέ απ την καρδιά μου. Ο θησαυρός της, εντός μου, ανεκτίμητος.
Τον κουβαλώ μαζί μου. Εξόριστος πια απ την πατρίδα, δίχως σημαία, δίχως παρέλαση (ευτυχώς), ταξιδεύοντας με το νου, σε κείνο το μικρό καμαράκι, με τα σκουριασμένα φωτοτυπικά της λήθης μου.
Αφιερωμένο στους αγαπημένους μου δασκάλους :
Σοφία Δασκαλοπούλου ,
Ελένη Δασκολιά και Γιώργο Κόρρα
σχόλια