illustration by Demi Kaia
It's not the bullet that kills you, it's the hole
Laurie Anderson
Υπάρχει κάτι βαθιά άρρητο στην συνθήκη του θανάτου ακόμα και όταν αυτός χρωματίζεται με πολιτικά σημαινόμενα όπως στην περίπτωση της αυτοκτονίας του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού χθες το πρωι στο Σύνταγμα.
Παρακολούθησα το θέμα προσεκτικά από την ώρα που συνέβη και καθ' όλη τη διάρκεια της εξελιξής του προσπαθώντας να διατηρήσω (όσο γινόταν) ψύχραιμο το βλέμμα μου καθώς παρατηρούσα τα διάφορα ιδεολογικά στρατόπεδα να ξεδιπλώνουν τις αντιδράσεις τους σχετικά αναμενόμενα.
Θα ήταν εύκολο να υιοθετήσω και εγώ τη συνήθη διαλεκτική πορνογραφία των straw arguments προσπαθώντας να ερεθίσω είτε θετικά είτε αρνητικά το αναγνωστικό θυμικό. Θεωρώ όμως πως σε περιπτώσεις σαν αυτή καλό είναι να παρακάμπτουμε τις όποιες ευκολίες και να προσπαθούμε να ξύσουμε κάπως πιο ψυχρά την επιφάνεια.
Αν κάτι παραμένει αναμφισβήτητο, παρ' όλες τις διακειμενικές τεχνοκρατικές ίντριγκες των σωτήρων και δανειστών μας καθώς και του ζόμπι πολιτικού προσωπικού στα σαγόνια του οποίου η μοίρα προς το παρόν μας έχει πετάξει, αυτό είναι η τοξικότητα της κρίσης που βιώνουμε οι περισσότεροι. Και οι συσσωρευμένες απώλειες εδώ και αρκετό καιρό στο σώμα της καθημερινότητας.
Μπορεί να υπάρξει ανάδυση από τον βυθό όταν το κοινωνικό σώμα καλείται να αποδείξει τις αντοχές του όχι απλώς αδιαμαρτύρητα αλλά εντελώς άνισα σε σχέση με προστατευμένες συντεχνίες; Υπάρχει δυνατότητα να απαλλαγούμε από την αγωνία όταν η έξοδος από το ζόφο έχει αφεθεί στα χέρια του συγκεκριμένου πολιτικού προσωπικού; Πιστεύει κανείς πως η πλειοψηφία του κόσμου έχει απαλλαγεί από την ασφάλεια των αυτοματισμών της προσπαθώντας να αναπτύξει διάλογο με τη νέα πραγματικότητα; Τι κομίζει στο δημόσιο διάλογο η διεφθαρμένη και διαπλεκόμενη συντεχνία των τηλεοπτικών ΜΜΕ; Πέρα από την σκηνοθεσία του κενού τι άλλο κάνουν για να αποτυπώσουν αυτό που βιώνουμε; Έχει την δυνατότητα ο θάνατος να ξεφύγει από την καταδίκη της άρνησης της αλήθειας;
Σε ποιόν ανήκει τελικά ο Θάνατος;
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Ειδικά αν οι παρωπίδες προδικάζουν την ανάγνωση και προεξοφλούν την λύση. Αυτό που συμβαίνει στις φορτισμένες περιόδους, σαν και αυτή που διανύουμε είναι η αναπόφευκτη φετιχοποίηση. Κάθε κοινότητα τεμαχίζει, ψηφιοποιεί και καταναλώνει το γεγονός συμβολοποιώντας το κατά το δοκούν. Δεν έχει σημασία αν ο ίδιος ο αυτόχειρας επέλεξε στρατόπεδο σύμφωνα με το τελευταίο σημειωμά του.
Αποχωρώντας από τον επίκεντρο του δικού μας κόσμου ο νεκρός αναδύεται εξωραϊσμένος, με κυριάρχα τα ζητούμενα και τις στρατηγικές αυτών που θα αναλάβουν τη συμβολοποιήση του. Αν ο τεχνοκρατικός βαμπιρισμός των οικονομικών δεικτών συσσωρεύει αφανή και φανερά θύματα στο ξεδιαλεγμά του, μετατρεποντάς τα σε στατιστικά μόρια, ο συναισθηματικός σεισμός μιας αυτοκτονίας λειτουργεί ως αποκάλυψη και υπενθύμιση της σήψης που έχει ενδυθεί το κάλυμμα της σωτηριολογικής φορμόλης. Μας ξεκουνά (για όσο διαρκεί το σοκ) από την επιστημονικοφανή αισθητικοποίηση.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως η αντιπαραβολή του φυσικού θανάτου χωρίς τη συνειδητοποίηση της προσπάθειας που απαιτείται στα διάφορα μέτωπα, έχει την δυνατότητα να προεξοφλήσει εξελίξεις από μόνη της. Μπορεί πολλές φορές μέχρι τώρα ένας θάνατος να έχει δράσει ως η μοιραία σπίθα σε διάφορες περιπτώσεις, ωστόσο απαιτείται κατεξοχήν ένας κεντρικός μαγνητικός πυρήνας που θα συγκεντρώσει κοντά του τις ανάγκες του συλλογικού φαντασιακού.
Όσο αυτός ο πυρήνας εκλείπει έχω την αίσθηση πως περιστατικά σαν τη χθεσινή αυτοκτονία, τραγικά και συμβολικά μές στον σπασμό τους, δεν έχουν την δυνατότητα ακόμα να αποσύρουν τη σήψη.
Είναι η ζωή που θα το κάνει.
σχόλια