Με αφορμή την παγκόσμια μέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών, μου ήρθε στο μυαλό μια ιστορία που ήθελα να μοιραστώ...Μια εικόνα που ένα μεγάλο μέρος του γυναικείου πληθυσμού, αν όχι όλες μας, καλλιεργεί έστω κι ενδόμυχα ως ιδέα απ' την παιδική μας ακόμα ηλικία. Αυτή της ύπαρξης του πρίγκιπα.
Πιο σωστά ίσως της μεταφοράς του πρίγκιπα απ' τις σελίδες των παραμυθιών στην πραγματική ζωή. Μπορεί να μην τον συναντήσεις πάνω στο ψηλό όμορφο άλογο του, αλλά για σένα εκείνη η θέση θα του ταίριαζε. Συνάμα θα καταφέρει έστω και στιγμή να σε κάνει να αισθανθείς ως πριγκίπισσα. Εκεί αρχίζουν όλα...
Γιατί ο πρίγκιπας όντως στα παραμύθια εμφανίζεται πάντα για καλό σκοπό. Εξολοθρεύει τους άγριους δράκους, λύνει τα μάγια της κακιάς μητριάς και λυτρώνει γενικά από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί καταστροφικό. Το τέλος δεν μπορεί να μην είναι αναμενόμενα υπέροχο.
Εδώ όμως τίθεται το εξής ερώτημα...Τι γίνεται όταν ο πρίγκιπας που πίστεψες ότι εισέβαλε στη ζωή σου υποσχόμενος να σου χαρίσει το στέμμα της ευτυχίας, μετατρέπεται στο χειρότερο τύραννο που μπορείς να φανταστείς; Είναι δηλαδή εκείνος που χτίζει τα τείχη γύρω σου, δηλητηριάζει τη ζωή σου με το "μήλο" της δυστυχίας και συνθλίβει τα όνειρά σου με το σπιρούνι της μπότας του; Τότε σίγουρα καταλαβαίνεις ότι το τέλος του δικού σου παραμυθιού δεν είναι εκείνο που το κοινό θα χειροκροτούσε.
Κάπου εκεί λοιπόν που βρίσκεσαι ηττημένη με την ιστορία σου να απέχει χιλιόμετρα απ' την καταπράσινη κοιλάδα όπου η ευτυχία ανθίζει, σου γεννάται το εξής ερώτημα: Αν έκανες κάπου λάθος. Ίσως κατηγορήσεις τον εαυτό σου επειδή τα πλούτη του Βασιλείου σου δεν στάθηκαν ικανά για να κρατήσουν τον πρίγκιπα, οπότε άξιζες ό,τι σου συνέβη. Θα πέσεις απ' τον θρόνο που είχες ανέβει κι αυτό θα σε πονέσει, μπορεί να σε πονέσει και πολύ.
Αν όμως σκεφτείς πιο ψύχραιμα, ίσως αναρωτηθείς γιατί έπρεπε να περιμένεις έναν οποιοδήποτε δήθεν πρίγκιπα να σε κάνει να νιώσεις πριγκίπισσα. Γιατί έπρεπε εκείνος να κρατάει το στέμμα της δικής σου αξίας κι όχι να το έχεις κατακτήσει ήδη μόνη σου, χωρίς την παρέμβαση του.
Τότε είναι που μπορεί να συνειδητοποιήσεις ότι για να κρατήσεις το σκήπτρο της δικής σου ευτυχίας πρέπει να πιστέψεις ότι είσαι εσύ η πριγκίπισσα και δεν έχεις ανάγκη από τον πρίγκιπα που επέλεξες να σου το αποδείξει. Αν καταφέρεις και σηκωθείς τότε κι ακόμα καλύτερα μόλις καταφέρεις να αφήσεις πίσω το κάλπικο στέμμα σου, που έχει αρχίσει ήδη να οξυδώνεται, το τέλος της ιστορίας σου μπορεί ν' αλλάξει.
Μπορεί όντως να γκρεμίσεις τα τείχη, να λύσεις τα μάγια, να ξεφύγεις απ' τους δράκους και να βρεις το γνήσιο λαμπερό σου στέμμα μακριά απ' τον πρίγκιπα. Στο τέλος αυτής της ιστορίας το κοινό σίγουρα θα χειροκροτούσε Όχι ίσως γιατί θριάμβευσε η αγάπη, αλλά γιατί νίκησε το θάρρος του ανθρώπου που πληγώθηκε και δε δίστασε να αποδείξει ότι ο θρόνος που επιθυμεί να κατακτήσει είναι ψηλότερος από εκείνον που βρέθηκε...
σχόλια