Είναι γεγονός. Οι αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσεις σε κάποια παρέα να συζητούν για τις τελευταίες εξελίξεις στο Game of Thrones ή για το αν ήταν fair ή όχι το φινάλε στο Breaking Bad. Αμέσως μετά την προβολή δε του επεισοδίου κάποιας δημοφιλούς σειράς τα social media παίρνουν φωτιά κάνοντας ορατό τον κίνδυνο των ενοχλητικών spoilers για όσους δεν έχουν προλάβει να το δουν.
Τι είναι αυτό όμως που οδήγησε στα σημερινή τηλεοπτική μανία? Σίγουρα αξιόλογες τηλεοπτικές σειρές υπήρχαν και στα 90s (βλ. X-Files, Twin Peaks, Friends), ωστόσο τα 00s ήταν αυτά που έδωσαν άλλη διάσταση στο φαινόμενο του «σειρόπληκτου». Η αρχή έγινε με το 24, μια σειρά όπου το κάθε επεισόδιο παρακολουθούσε μία ώρα από το αγωνιώδες 24ωρο ενός πράκτορα αντιτρομοκρατικής, του Jack Bauer (ρόλος που επανέφερε στο προσκήνιο τον Kiefer Sutherland). Η σειρά παρότι κατηγορήθηκε ως μιλιταριστική (ιδιοκτήτης άλλωστε του Fox που το προέβαλλε είναι ο γνωστός φιλο-ρεπουμπλικάνος Rupert Murdoch) γοήτευσε το κοινό, καθώς, σε αντίθεση με τη δομή των αυτοτελών επεισοδίων που μέχρι τότε είχε συνηθίσει, παρουσίασε μια συνεχή ροή κάνοντάς σε στο τέλος κάθε επεισοδίου να ανυπομονείς να δεις το επόμενο. Ακολούθησαν το Prison Break (επίσης του Fox), και η σειρά-σταθμός το Lost, το οποίο ξεκίνησε ως ιστορία επιβίωσης από αεροπορικό δυστύχημα κι εξελίχθηκε σε ένα δαιδαλώδες ταξίδι στο χωροχρόνο αποκτώντας ακόμα και τη δική του on-line εγκυκλοπαίδεια! (Lostpedia). Η σειρά παίχτηκε για 6 σαιζόν με τις δύο τελευταίες «κομμένες» στο μισό, έτσι ώστε να διατηρηθεί η ποιότητα του σεναρίου (κάτι αντίστοιχο έγινε και με το Breaking Bad, το οποίο «δίπλωσε» την 5η και τελευταία σαιζόν).
Αυτή την τακτική ακολούθησαν εξαρχής τα συνδρομητικά κανάλια όπως το HBO, AMC και Showtime, τα οποία προκειμένου να αποφύγουν τα fillers (επεισόδια σχετικά αδιάφορα όσον αφορά τη βασική πλοκή της σειράς) προβάλλουν σειρές 12 επεισοδίων αντί του συνήθους αριθμού των 24. Το αποτέλεσμα δικαιώθηκε άλλοτε ποιοτικά (The Wire, Mad Men, Six Feet Under - με χαρακτήρες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους κινηματογραφικούς) άλλοτε κι εμπορικά (The Sopranos, Dexter). Αυτό οδήγησε τα studios να επενδύουν ολοένα και περισσότερα χρήματα στις τηλεοπτικές παραγωγές με άφθονα εξωτερικά γυρίσματα και θεαματικά αποτελέσματα όπως στην περίπτωση του Game of Thrones. Ταυτόχρονα προσέλκυσε "καυτά" χολιγουντιανά ονόματα ηθοποιών όπως η Glenn Close στο Damages, o Kevin Spacey στο House of Cards, η Jessica Lange στο American Horror Story και ο Matthew McCQonaughey στο True Detective, αλλά και σκηνοθετών/σεναριογράφων όπως ο Frank Darabont (δημιουργός της ταινίας με την υψηλότερη βαθμολογία στο IMDB) στο Walking Dead και o David Fincher (δημιουργός του Fight Club και του Seven) στο House of Cards. Άλλωστε μετά τις απεργίες του 2007-08, οι απολαβές των σεναριογράφων από τα δικαιώματα των σειρών αυξήθηκαν κάνοντας τις θέσεις στην Τηλεόραση πιο ελκυστικές.
Τι μέλλει γενέσθαι για την Αμερικάνικη Τηλεόραση; Καταρχάς, ακόμα περισσότερες σειρές θα προβάλλονται on-demand από το Netflix, ενώ το Amazon θα μπει σύντομα κι αυτό στο παιχνίδι. Ταυτόχρονα κλασικές νουβέλες μεταφέρονται στη μικρή οθόνη όπως το Dracula και το εμπνευσμένο από τη βικτωριανή εποχή Penny Dreadful. Φήμες θέλουν τον David Cronenberg να εμπλέκεται σε τηλεοπτική σειρά και τον Brad Pitt να υπογράφει συμβόλαιο με το HBO για το δεύτερο κύκλο του True Detective. Κι όλα αυτά τη στιγμή που η λογοκρισία υποχωρεί ακόμα περισσότερο προσφέροντας άφθονη βία και sex στο σύγχρονο θεατή. Το μέλλον φαίνεται να ανήκει στα άδυτα των τηλεοπτικών πλατό.
σχόλια