[via bananas blog]
Κυριακή στα Πετράλωνα. Λέμε γεια με την παρέα μετά από μια μπύρα στον ήλιο. Την προσοχή μας τραβάνε κάτι φωνές. Μια γυναίκα φωνάζει από ένα μπαλκόνι, ένας άλλος από κάτω ακούγεται να βογκάει. Βλέπουμε έναν άντρα πεσμένο στο δρόμο και κάποιον από πάνω του να τον χτυπάει.
Σφίγγεται το στομάχι μου. Όχι κι άλλο ξύλο. Δυο μέρες πριν μου έλεγαν φίλοι μου για πέντε έξι τύπους που έδερναν μετανάστες στο Μεταξουργείο. Το τελευταίο 6μηνο έχω βρεθεί μπροστά σε άλλα τρία αντίστοιχα περιστατικά.
Ο Σ. φωνάζει για ηρεμία, οι φίλοι που χαιρετήσαμε μόλις, ξαναγυρίζουν. Φωνάζουν κι αυτοί. Πλησιάζουμε, όσο αυτός που χτυπάει τον πεσμένο άντρα, τον σηκώνει και τον τραβάει προς την άλλη μεριά του δρόμου. Τους φτάνουμε. Ο ένας, αυτός που χτυπάει, είναι γύρω στα 45 και αυτός που τρώει το ξύλο γύρω στα 30. Ο 45άρης χτυπάει τον άλλον ασταμάτητα. Παρατηρώ πως δε φοράει παπούτσια, είναι με τις κάλτσες του, δίπλα του είναι μια γυναίκα που μας λέει ‘μπήκε στο σπίτι του να τον κλέψει’ προσπαθώντας να δικαιολογήσει προς τι όλο αυτό το ξύλο.
Μαζεύεται κι άλλος κόσμος. Στέκονται αμέτοχοι να κοιτούν εμάς που προσπαθούμε να πείσουμε τον 45άρη να σταματήσει να χτυπάει τον άλλον. Ένας 60άρης μας λέει ‘αφήστε τον, καλά του κάνει, πήγε να μπει σπίτι του’ και όταν εμείς του λέμε ‘τι θες να γίνει; Να τον σκοτώσει;’ τότε μαζεύεται και λέει ‘ όχι να μη τον σκοτώσει, να φωνάξουμε την αστυνομία’.
Το πρόσωπο του 30άρη έχει ήδη πρηστεί από το ξύλο, το κεφάλι του έχει ματώσει. Πάει να ξεφύγει και τον αρπάζει ένας άλλος που μέχρι εκείνη την ώρα φώναζε ‘καλά του κάνει’. Με το μπλε πουκαμισάκι του και το μπεζ παντελονάκι του βρήκε την ευκαιρία να χώσει κι αυτός την πρώτη του μπουνιά (από τον τρόπο που το έκανε θεωρώ πως ήταν η πρώτη του φορά). Του φωνάζουμε να σταματήσει, πάμε προς το μέρος του και αυτός απαντάει ‘ Να τον πάρετε στο σπίτι σας’. Το επαναλαμβάνει προς όλους μας ‘Να τον πάρεις σπίτι σου’.
Η φασαρία έχει σταματήσει. Ο 30άρης έχει ξεφύγει και ο 45άρης φανερά φορτισμένος μας κοιτάει σχεδόν με απόγνωση και μας λέει με σπαστά ελληνικά ‘πήγε να μπει στο σπίτι μου’.
Είναι και οι δύο ξένοι. Οι τρείς που θυμάμαι να φωνάζουν σε μας για να αφήσουμε να τις φάει ο 30άρης φαίνονταν να είναι σίγουροι πως ο παραλίγο κλέφτης ήταν μετανάστης. Κι ο άλλος σίγουρα Έλληνας. Πατριώτης όπως αυτοί.
Λίγο πριν φύγουμε κάποιος που μόλις έχει πλησιάσει ρωτάει τι έγινε. Του λέω πως κάποιος πήγε να μπει στο σπίτι ενός άλλου και ο άλλος τον έσπασε στο ξύλο. ‘Τον έδειρε πολύ;’ με ρωτάει. Ναι του απαντάω. ‘Καλά του έκανε’ μου λέει και φεύγει.
Αποχωρούμε από το σκηνικό, συνομιλώντας με ένα από τα παιδιά που ήταν εκεί. Λέει ‘το αστείο είναι πως ήταν και οι δύο ξένοι. Και οι ηλίθιοι χαιρόντουσαν πως έλληνας έδερνε κλέφτη μετανάστη’ ή κάπως έτσι. Μιλάει για το συγκαλυμμένο φασισμό και μας χαιρετά για να μπει στο σπίτι του.
Με σφιγμένο το στομάχι περπατάμε προς το αυτοκίνητο. Μιλάμε με ένα σχεδόν ξεψυχισμένο τόνο, μοιραζόμαστε πληροφορίες που μας ξέφυγαν‘ είδες που ήταν με τις κάλτσες; ‘φαινόταν πολύ συγχυσμένος’ ,‘ ήταν λέει με το παιδί του στο σπίτι’.
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι αυτόν με το μπλε πουκαμισάκι και το μπεζ παντελονάκι. Μοιάζει με το συνάδελφο σου, αυτόν που δε μιλάει πολύ, που φοβάται και τη σκιά του. Ξέρεις ποιον λέω.
Τώρα δίνει μπουνιές σε έναν ήδη πρησμένο από το ξύλο μετανάστη ή απλά κλέφτη και έτσι νιώθει δυνατός. Πιο πολύ απ’ όλα σκέφτομαι πως αυτή την αγριάδα δεν θα τη δουν ποτέ αυτοί που με τόση ευκολία την ενθαρρύνουν.
Πότε πέρασε ο Μανδραβέλης, ο Πρετεντέρης, ο Θεοδωράκης, ο Μίχας, ο Τσίμας, ο Πρωτοσάλτε, ο Βενιζέλος, ο Χρυσοχοίδης από τα Πετράλωνα; Πότε περπάτησαν τελευταία φορά στην Πανεπιστημίου, στο Μοναστηράκι, στην Κυψέλη, στα Πατήσια που γίνονται δεκάδες παρόμοια σκηνικά με ακόμα χειρότερη εξέλιξη;
Έχουν δει ποτέ άνθρωπο με ανοιγμένο κεφάλι να τρώει ξύλο και άλλοι δίπλα του να φωνάζουν να φάει κι άλλο γιατί είναι κλέφτης, γιατί είναι ξένος και γεμίσαμε απ’ αυτούς;
Όλοι αυτοί με τις εύκολες κουβέντες και τις ευθύνες για τον εκφασισμό της κοινωνίας δεν θα δουν ποτέ αυτό που εμείς βλέπουμε ολοένα και πιο συχνά τους τελευταίους μήνες.
Όλοι αυτοί που αποφασίζουν, νομοθετούν και κατευθύνουν δεν έχουν καμία απολύτως επαφή με τις ζωές μας. Δεν έχουμε περπατήσει στους ίδιους δρόμους. Δε γνωρίζουν καν ανθρώπους που περπατούν με μας στους ίδιους δρόμους. Στις δικές τους περιοχές κανείς δεν παίζει ξύλο. Δεν υπάρχουν ανοιγμένα κεφάλια, δεν ακούν ανθρώπους να πονάνε πεσμένοι στο δρόμο, δε βλέπουν πρόσωπα απεγνωσμένα, δεν βλέπουν στα επείγοντα ανθρώπους με σπασμένα σαγόνια και ματωμένα πρόσωπα.
Το στομάχι τους σφίγγεται με τα αποτελέσματα της AGB και των δημοσκοπήσεων. Κυρίως φροντίζουν να σπέρνουν τον τρόμο, παρακινώντας τους αναγνώστες τους να πάρουν το νόμο στα χέρια τους .
Όλοι αυτοί με τα μπεζ παντελονάκια και τα μπλε πουκαμισάκια βρήκαν τον εχθρό τους και ω τι τύχη είναι πιο αδύναμος από αυτούς.
Μπράβο, τα καταφέρατε. έχετε τους φοβισμένους αντωνάκηδες με το μέρος σας. και σιγά σιγά μαθαίνουν να ρίχνουν και μπουνιές. Κι εσείς κουβαλάτε την ευθύνη για κάθε μελανιασμένο πρόσωπο που πέφτει θύμα του φασισμού που εσείς προωθείτε.
σχόλια