Πέρυσι τέτοιες μέρες, η έκθεση-αφιέρωμα Savage Beauty στον Alexander McQueen, είχε οδηγήσει σε ρεκόρ επισκέψεων (661.509 επισκέπτες) ιντριγκάροντας τους curators να σκεφτούν την επόμενη μεγάλη ιδέα. Τη βρήκαν: μια φανταστική συζήτηση ανάμεσα σε 2 γυναίκες-ορόσημα στο σχέδιο μόδας. Δύο Ιταλίδες. Η Elsa Schiaparelli και η Miuccia Prada.
H πρώτη πέθανε τo 1973 κι ως βασίλισσα της σουρεαλιστικής μόδας στα 30s και 40s, συνεργάστηκε με προσωπικότητες όπως ο Νταλί, ο Τζιακομέτι, ο Κοκτώ. Για εκείνη η μόδα ήταν μια φορέσιμη μορφή τέχνης. Με Schiaparelli ντύθηκε η Δούκισσα του Ουίνδσορ, η Μίλισεντ Ρότζερς, η Τζόαν Κρόφορντ. Μυθικά στιλιστικά, κι όχι μόνο, icons.
H Μiuccia Prada θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες fashion designers των τελευταίων 25 χρόνων. Έχει συνεργαστεί με αρχιτέκτονες όπως ο Rem Koolhaas αλλά και μεγάλα ονόματα της σύγχρονης καλλιτεχνικής σκηνής και θεωρείται από τους πλέον επιτυχημένους εκπροσώπους του Μεταμοντερνισμού. Αν τη ρωτήσεις, δεν ξέρει να σου απαντήσει αν αυτό που κάνει είναι τέχνη και δεν τη νοιάζει κιόλας. Πιο πολύ την ενδιαφέρει, όπως η ίδια έχει πει, αν αυτό που δημιουργεί είναι κάτι καλό ή κακό. Μάλλον, κάτι πολύ καλό, αν σκεφτείς ότι μετέτρεψε την οικογενειακή επιχείρηση ειδών ταξιδίου, σε μια μικρή αυτοκρατορία της μόδας και η ίδια φιγουράρει κάθε χρόνο στη λίστα του Forbes με τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου. Στο target group της Miuccia Prada συγκαταλέγεται σύσσωμο το Hollywood, ιδιοκτήτες γκαλερί και οι απανταχού σοφιστικέ διαννοούμενοι.
Και το ερώτημα είναι τι «κουβέντα» μπορεί να κάνει μια πρωτοπόρος couturier με μια πριγκίπισσα του prêt-a-porter; Schiaparelli και Prada, έζησαν σε διαφορετικές εποχές αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα στο «διάλογό» τους. Τι έχει να πει μια σχεδιάστρια που θεωρούσε νορμάλ να φοράς ένα καπέλο-ψηλοτάκουνο, ένα φόρεμα-αστακό (ζωγραφισμένο από τον Νταλί to 1937), ένα κοστούμι με τσέπες που θυμίζει συρταριέρα, σε εκείνη που έφτιαξε την cult πλέον φούστα με τα χείλη (κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2000) και φέτος λάνσαρε ψηλοτάκουνα με σπίθες φωτιάς; Το μόνο σίγουρο είναι πως και οι δυο τους έχουν δει αντισυμβατικά και προκλητικά το γυναικείο μικρόκοσμο του στυλ. Κι αυτό από μόνο του έχει ενδιαφέρον.
Κάθε φορά που έπαιρναν στο χέρι τους το μολύβι για να σκιτσάρουν τις ενδυματολογικές τους ιδέες, είχαν στο μυαλό τους περίπου τον ίδιο τύπο γυναίκας. Μια γυναίκα δυνατή, σίγουρη για την εξουσία της φύσης της, με νεανικό πνεύμα. Τι σημασία έχει αν η πρώτη υπογράμμιζε το πάνω μέρος του γυναικείου σώματος και η δεύτερη πιστεύει ακράδαντα στην ανωτερότητα του κορμιού από τη μέση και κάτω; «Έχει να κάνει με το sex. Με τον έρωτα. Με τη ζωή. Με το ότι γεννάμε», αναλύει η Prada την εμμονή της. Ο μισός αιώνας που μεσολαβεί ανάμεσα στην ημερομηνία που ήρθαν στον κόσμο, δικαιολογεί άλλωστε, τις διαφορετικές απόψεις που είχαν σχετικά με τα στρατηγικά σημεία της θηλυκότητας.
Οι απαντήσεις θα δοθούν αργότερα, σήμερα, όταν ανοίξει τις πόρτες της στο κοινό, η έκθεση «Schiaparelli and Prada: Impossible Conversations» που φιλοξενείται από το Costume Institute του MET. Η μία θα σταθεί απέναντι στην άλλη παραθέτοντας τα πιο χαρακτηριστικά έργα της, σε μια ιδιότυπη επίδειξη δύναμης. Οι 7 θεματικές ενότητες και οι χαρακτηριστικοί τίτλοι τους σε προιδεάζουν από μόνοι τους: Waist Up-Waist Down, Ugly Chic, Hard Chic, Naïf Chic, The Classical Body, The Exotic Body, the Surreal Body. Eπίσης, 8 video-installlations του Aυστραλιανού σκηνοθέτη Baz Luhrmann θα προβάλλονται με τις συνομιλίες των Miuccia και Elsa (τη τελευταία υποδύεται η Αυστραλιανή ηθοποιός Judy Davis). Πίνοντας σαμπάνια στην τραπεζαρία ενός palazzo φιλοσοφούν για την ομορφιά και το προσωπικό τους όραμα σε σχέση με την μόδα. Oι ατάκες τους προέρχονται από την αυτοβιογραφία της Schiaparelli, «Schoking Life» κι από τις συνέντεύξεις που πήραν από την Prada οι curators Ηarol Koda και Andrew Bolton (έμπνευσή τους οι «Impossible Interviews», του Vanity Fair στα ‘30s).
Mια μικρή γεύση από το φανταστικό διάλογο των δυο κυριών:
Εlsa Sciaparelli: «Aπολαμβάνω να δημιουργώ για μια γυναίκα, που όποια κι αν είναι η ηλικία της, φοράει τα ρούχα μου με νεανικό πνεύμα»
Μiuccia Prada: «Mισώ την ιδέα ότι δεν θα έπρεπε να φοράς κάτι, επειδή έχεις κάποια συγκεκριμένη ηλικία».
Εlsa Sciaparelli: «Ένας σχεδιαστής πρέπει να έχει την αίσθηση του ρεύματος της εποχής του και να προηγείται αυτού».
Miuccia Prada: «Για μένα είναι σημαντικό να προβλέπεις που κατευθύνεται η μόδα».
Αυτά τα λένε 2 σχεδιάστριες μόδας που δεν είδαν ποτέ τα ρούχα ως απλά μια απάντηση στην ανάγκη μας να ντυθούμε. Η μόδα για αυτές είναι το διαβατήριο να ξεχωρίσεις, η μηχανή που θα σε ταξιδέψει μπροστά στο χρόνο. Πέρα από την εποχή σου. Η Schiap όπως ήταν το χαιδευτικό της Schiaparelli, το κατάφερε. Για εκείνη η μόδα ήταν το κουράγιο της, ο προσωπικός της σούπερ ήρωας που την κράτησε όρθια μετά από έναν κακό γάμο (o σύζυγός της, κόμης Wilhelm de Wendt de Kerlor την παράτησε για την Isadora Dunkan). Θέση της ήταν ότι «σε δύσκολους καιρούς η μόδα πρέπει να είναι εξωφρενική». Στον αντίποδα, η Miuccia Prada είναι μια σχεδιάστρια μόδας που δεν έχει σπουδάσει, ωστόσο, σχέδιο μόδας. Έχει, όμως, Διδακτορικό στις Πολιτικές Επιστήμες και στα 70s ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Τότε, βέβαια, λέει, ήταν της μόδας να είσαι αριστερός...
σχόλια