Δυόμιση μήνες περάσαν. Ήρθε η ώρα να διαδραματιστεί η σκηνή που μήνες είχα στο μυαλό μου. Σταθμός Βερόνας. Περιμένω στο μπιναριο που έρχεται από Μιλάνο, χωρίς ωστόσο να είμαι σίγουρη για την ώρα που καταφθάνει. Ξαφνικά, ενώ είχα αφαιρεθεί στο κενό, ένα τρένο μπήκε στο οπτικό μου πεδίο και απέσπασε το αχανές βλέμμα μου. Και τότε είδα ένα γνώριμο χαμόγελο σε μια από τις εξόδους του τρένου. Σηκώθηκα προχωρώντας προς την πλευρά που έτρεχε κι αυτό. Το ακολουθούσα χωρίς να είμαι σίγουρη, αν είχα όντως δει το οικείο πρόσωπο ή απλά είχα παραδεί. Το τρένο σταμάτησε και σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να αποβιβάζεται. Άκουσα ένα σφύριγμα και έστριψα το κεφάλι μου. Τα μάτια μου φυσικά και δεν με είχαν απατήσει πριν, το ίδιο και τα μάτια του. Με κάθε κοίταγμα τους συνέχιζαν να μου δίνουν ελπίδα, όπως πάντα έκαναν. Άρχισα να προχωράω ντροπαλά και αυτός άρχισε για πλάκα να τρέχει από την άλλη πλευρά, και καλά να με αποφύγει. Και αυτού του είχα λείψει αφού. Αγκαλιαστήκαμε εμποδίζοντας την κυκλοφορία, δεν με πολυένοιαζε. Χαχα!! Τις πρώτες δυο μέρες τον κοιτούσα συνέχεια, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν εδώ. Δεν ήθελα να χάσω ούτε στιγμή μαζί του, ούτε δευτερόλεπτο. Ήθελα να τον μυήσω στον κόσμο μου. Επισκεφθήκαμε μέρη πολλά. Περπατήσαμε κι εμείς στα στενά όπου κάποτε μια Ιουλιέτα είχε περπατήσει και ένας Ρωμαίος την είχε ακολουθήσει. Καθίσαμε κάτω από το δοξασμένο μπαλκόνι της κόρης των Καπουλετων παρέα με τους χιλιάδες Κινέζους που κατακλύζουν καθημερινά την πόλη και απαθανατίζουν κάθε γωνία της, για να μην την ξεχάσουν ποτέ.
Περάσαμε και από το κάποτε σπίτι του Ρωμαίου, το οποίο τώρα έχει αγοραστεί και κατοικείται. Ήπιαμε κρασάκι στην Σοτοριβα, έναν δρόμο που όταν τον διασχίζεις συναντάς από αριστερά την Σαντα Αναστασία και από δεξιά τον ποταμό Αντιτζε, το στολίδι της Βερόνας. Ανεβαίνοντας τον δρόμο βλέπεις μια από τις καλύτερες τζελατεριες της πόλης, όπου κάθε μέρα μια τεράστια ουρά ανθρώπων εμποδίζει την κυκλοφορία περιμένοντας να γευτεί και αυτή το πεντανόστιμο αυτό παγωτό. Λίγο πιο πάνω δεξιά η "ταράτσα", το καφέ όπου μπορείς να απολαύσεις τον εσπρέσο σου (μην το ψάξεις με αυτή την ονομασία στον κατάλογο. Για τους Ιταλούς ο εσπρέσο είναι ο "καφές" τους. Αν ζητήσεις απλά έναν καφέ, θα σου φέρουν τον τιμημένο τους εσπρέσο) σε ένα μπαλκόνι που έχει θέα το Σαν Πιετρο (η εκκλησία από όπου βλέπεις πανοραμικά όλη την πολύ) και φυσικά το πανέμορφο και άκρως ερωτικό ποτάμι.
Λίγο νωρίτερα στο δρόμο μας συναντήσαμε δίπλα στην εκκλησία ένα μαγαζάκι, όπου μπορείς να καθίσεις για ένα καφέ το πρωί, για ένα σπριτς - το τοπικό δροσιστικό ρόφημα της πόλης, κατάλληλο για τις ώρες απεριτιβου- το απόγευμα, για ένα κρασάκι το βραδάκι. Το μαγαζάκι αυτό το τιμήσαμε πέντε φορές αυτή τη βδομάδα, γεγονός που δεν οφειλόταν μόνο στις οικονομικές τιμές και στην τοποθεσία του αλλά και επειδή οι σερβιτόροι σε υποδέχονταν με μια ζεστασιά, λες και είσαι χρόνια κομμάτι αυτής της παρέας, λες και γεννήθηκες εδώ. Τόσο ο Τζουζεπε, ο κωμικός Ιταλός που μας σέρβιρε τραγουδώντας ιταλικές μπαλάντες, που μας χαμογελούσε ειλικρινέστατα, που έβγαζε ποιήματα της νεανικής αγάπης όσο και η κοπέλα που εργαζόταν στο εσωτερικό του μαγαζιού, η οποία όταν με έβλεπε, μου έλεγε με μια γλυκιά ξενόφερτη προφορά "ευχαριστώ, παρακαλώ" θέλοντας να μου δείξει την συμπάθεια της προς τα ελληνικά, δημιουργούσαν ένα φιλικό και οικείο κλίμα. Το βραδάκι παρεήζαμε με τα παιδιά στην κουζίνα, είτε παίζοντας κάρτες, είτε λέγοντας αστεία, είτε τραγουδώντας δυνατά και χαζογελώντας. Τις στιγμές που μέναμε μόνοι μας παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε, όπως παλιά το "αδιέξοδο" του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Του άρεσε πολύ εδώ και χάρηκε που περιτρυγυρίζομαι από καλούς ανθρώπους, που έχουν να μου δώσουν πράγματα και φυσικά αξίζουν να πάρουν και από εμένα. Αμοιβαία τα αισθήματα! Μια μέρα πήγαμε αυθημερόν στη Βενετία, στην πιο όμορφη - κατά τα λεγόμενα της πλειοψηφίας - πόλη του κόσμου. Τα κανάλια, οι γόνδολες, όλα θυμίζουν παραμύθι. Το υγρό στοιχείο κυριαρχεί. Βασικά μόνο αν σκεφτείς ότι οι άνθρωποι για να πάνε στα σπίτια τους χρειάζονται βάρκα, δεν καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κάτι ολότελα διαφορετικό;
Η ώρα του αποχωρισμού έφτανε ξανά. Ωραίοι οι καινούργιοι άνθρωποι που σου περιγράφουν πως είναι η ζωή στην Αμερική, την Τουρκία, την Βραζιλία, την Κροατία, την Πολωνία αλλά οι παλιοί είναι αλλιώς. Σου ξυπνούν αναμνήσεις που θέλεις να κρατήσεις για πάντα μέσα σου. Σου υπενθυμίζουν την αγάπη τους και ακόμα και μέσα από τα πιο μικρά πράγματα καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η απόσταση είναι δύσκολη κατάσταση, συμφωνώ αλλά, αυτοί που δεν την δοκιμάζουν και απλά αφήνουν μια αγάπη, για μένα απλά δεν αγαπούν. Προσπάθησε και άμα δεν προχωράει, θα σε αφήσει μόνο του αλλά, αν την αφήσεις εσύ χωρίς να προσπαθήσεις, δεν αγαπάς πραγματικά. Αν αγαπάς πραγματικά,αξίζει να παλέψεις για αυτό. Σκέψου πως όταν αυτή η χρονική περίοδος της απόστασης τελειώσει, θα ζήσεις ακόμα πιο έντονα εκείνη την τέλεια αγκαλιά που σε ολοκληρώνει. Πάρε δύναμη από αυτή την σκέψη. Αυτό συνειδητοποίησα ενώ άρχισα να συλλογίζομαι τις στιγμές αυτής της βδομάδας και να τον ξανανοσταλγώ, τώρα που ήρθε η ώρα να φύγει πάλι πίσω. Οι μέρες περάσαν όμορφα, χαρούμενα και ξέγνοιαστα. "Μα γιατί αυτές οι τέλειες στιγμές να περνάνε τόσο γρήγορα;" "Γιατί αλλιώς δεν θα τις εκτιμούσαμε", μου είπε μια φίλη. Όσο καλύτερα περνάς, τόσο πιο γρήγορα περνάει ο καιρός... Τι να την κανείς την αιωνιότητα, αν δεν ζεις στιγμές κορύφωσης και ευτυχίας;
(Tanti auguri a lui, perché oggi è il suo compleanno. Tanti auguri, amore mio!)
