[ΓΝΩΜΕΣ] Περί ίσων αποστάσεων και άλλων δαιμονίων... Από την Irosworld.

Πεθαίνω, πεθαίνεις, πεθαίνει….
Διακρίνετε καμία διαφορά από το σκοτώνω και με σκοτώνουν;
Λέμε καθημερινά, από τότε που πήραμε χαμπάρι πως η κρίση μπήκε στη ζωή μας, για θανάτους. Δεν είναι όμως θάνατος, είναι δολοφονία. Είναι η μαζική δολοφονία των «μη παραγωγικών» από ένα σύστημα που συντηρεί στη ζωή μόνο τα καλά μηχανήματα. Τα σκάρτα θα βρουν μια θέση στον πάτο του Καιάδα.

Σε κάθε πόλεμο, αυτοί που ήταν στην πρώτη γραμμή, προστάτευαν τα γυναικόπαιδα, τους γέρους, τους ανήμπορους να αγωνιστούν. Τα εγκλήματα πολέμου, που είχαν στόχο αυτές τις ομάδες, έχουν καταδικαστεί (όσες φορές αναγνωρίστηκαν ως τέτοια). Σήμερα όμως, στον πόλεμο που ζούμε, οι δολοφονίες αυτές προαναγγέλλονται και όσοι ακόμη έχουν το σθένος και το ήθος να φωνάζουν, είναι γραφικοί, που αρνούνται την πραγματικότητα και δεν μιλούν για απτές λύσεις οικονομικές, είναι εκτός πραγματικότητας, είναι εχθροί του έθνους, θολοκουλτουριάρηδες και πολλά άλλα.

Είναι πλέον εντός πραγματικότητας και στα πλαίσια μιας «εξυγίανσης» να λες σε ένα συνταξιούχο ψόφα και βούλωνε. Είναι μία εφικτή λύση, εντός πλαισίου της υγιούς οικονομικής πολιτικής, να λες στα ΑΜΕΑ, βγάλ’ τε τα πέρα μόνοι σας και στους καρκινοπαθείς, προσευχηθείτε. Είναι λογικό να στερείς από τα παιδιά τα βιβλία. Είναι λογικό να κλείνεις τη μία υπηρεσία πρόνοιας μετά την άλλη. Είναι λογικό να ακούς σε προεκλογική περίοδο, πολιτικούς, να μιλάνε για εφόδους σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, για να πετάξουν έξω τα παιδιά των μεταναστών.

 Τα παιδιά!

Δεν έχει σημασία ρε μεγάλε, από ποια χώρα είναι το παιδί! Είναι παιδί κι εσύ του διδάσκεις το φόβο, το μίσος, την ανέχεια, τον αποκλεισμό και την κοινωνία-εχθρό! Τι περιμένεις λοιπόν; Ποιος θεωρείς πως έχει ξεκινήσει τον πόλεμο, όπου εξισώνεις τις μαζικές δολοφονίες με τα σπασμένα πεζοδρόμια και τις βιτρίνες; Πώς είναι δυνατόν, εσύ ο πάνοπλος δυνάστης, να μιλάς για φορείς βίας, όταν βλέπεις παιδιά με πέτρες;

Όποιος μιλά ακόμη για ίσες αποστάσεις, για καταδίκη της όποιας βίας, έχει προφανώς διαλέξει πως είναι αναλώσιμος κι αυτός και τα παιδιά του. Είναι αδιανόητο να ακούς πως είναι το ίδιο, αυτοί που φτιάχνουν οριζόντιες δομές και δημιουργούν δίκτυα αλληλεγγύης, με αυτούς που φωνάζουν για εξόντωση ανθρώπων. Είναι αδιανόητο  να εξισώνεις το «αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, αυτοοργάνωση», με το «αίμα, τιμή, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».  Είναι αδιανόητο να μιλάς για φασισμό, στον κόσμο που βγαίνει στο δρόμο να υπερασπιστεί τη γη του, να υπερασπιστεί αυτό που πραγματικά αξίζει , στην Κερατέα, στα μεταλλεία στη Χαλκιδική και να λες φορέα ανάπτυξης τον εργολάβο που θα τα καταστρέψει για ίδιον κέρδος.

Πόσο έχει θολώσει το μυαλό μας; Πως ανεχόμαστε την αναγγελία της θανατικής καταδίκης όλων, στο όνομα μια υποτιθέμενης οικονομικής ανάπτυξης που σίγουρα δεν θα έρθει για μας; Πόση διαφορά είχε η γαλέρα; Πόση διαφορά είχε η μεταχείριση των δούλων;

Ξέρω, ξέρω! Λύσεις δεν προτείνουμε! Προτείνουμε, αλλά τα αυτιά και η αντίληψη, είναι χτισμένα με υαλότουβλα, για να περνά το φως και να νομίζω πως επιλέγω. Το μόνο ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, είναι αυτό που αντιστέκεται στη βία που ασκείται σε όλους μας. Αυτό που καλεί ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά και να γνωριστούμε ξανά σε ένα επίπεδο που ξεχάσαμε. Να επικοινωνήσουμε βρε αδερφέ! Να πούμε μαζί τι μπορούμε να κάνουμε.

Ξέρω, ξέρω, αυτά είναι ρομαντισμοί. Ε, λοιπόν, αυτά πρέπει να σώσουμε. Στον κάθε αγωνιστή δίπλα να σταθούμε. Να πάρουμε λίγο από το θάρρος του και να τον ταΐσουμε κουράγιο. Όποιος δεν αντισταθεί τώρα στη σαπίλα που μιλά ανοιχτά για κυνηγητό ανθρώπων, που υποστηρίζει τους κυνηγούς που σε λίγο θα νιώσουμε πίσω μας την ανάσα τους, έχει βάλει την υπογραφή του στη δολοφονία. Όχι δεν είναι εμφύλιος, είναι ξεκάθαρα ποιος είναι ο κυνηγός και ποιο το θήραμα.