Πριν χρόνια, λίγες μέρες μετά το τέλος του Rockwave Festival βρέθηκα σε μια παρέα.
Μιλώντας για το φεστιβάλ κάποιος από την παρέα που γνώριζα πρώτη φορά με ρώτησε πως μου φάνηκε ένα ελληνικό αγγλόφωνο συγκρότημα που έπαιξε σε αυτό. Θυμάμαι ότι του είχα πει ότι αν και ήταν καλοί, το ότι έπαιζαν κάτω από τον ήλιο μέρα μεσημέρι δυσκόλευε και την μπάντα αλλά και τον κόσμο.
«Είμαι ο μπασίστας του συγκροτήματος» μου είπε στη συνέχεια. Αν και η μπάντα είχε στο ενεργητικό της ήδη τρεις δίσκους, με τους κριτικούς να παραληρούν για τον δεύτερο, με συνεντεύξεις σε περιοδικά αλλά και στην τηλεόραση δεν τον θυμόμουν. Αφού κατάπια την γλώσσα μου, και ευχαρίστησα την τύχη μου που δεν είχα πει κάτι άσχημο η κουβέντα συνεχίστηκε μιλώντας για τις ζωές μας. Η βασική δουλειά του συγκεκριμένου μουσικού ήταν να κόβει αλουμίνια.
Σποραδικά μέσα στα χρόνια βρισκόμασταν στην ίδια παρέα. Η μπάντα στη συνέχεια διαλύθηκε, οικογένειες, παιδιά κ.τ.λ. Τον συνάντησα πριν ένα μήνα ξανά. Συνεχίζει να ασχολείται με την μουσική έχοντας δημιουργήσει ένα καινούριο σχήμα. Φυσικά δεν βγάζει λεφτά από αυτό. Συνεχίζει να κόβει αλουμίνια για να ζήσει.
«Ακόμα και πτώμα από την δουλειά συνεχίζει να ασχολείται με την μουσική» μας είχε πει η γυναίκα του.
Τον θυμήθηκα το Σαββατοκύριακο βλέποντας αποσπάσματα από κάποια μουσικά βραβεία. Είναι τα βραβεία αυτά που όπως εύστοχα έγραψε ένας δημοσιογράφος στο Facebook: «H Ελλάδα σε αυτά τα βραβεία για ακόμα μια φορά έσκισε!». Ήταν φυσικά ένα ειρωνικό σχόλιο γιατί μόνο έλληνες καλλιτέχνες διαγωνίζονται!
Θυμήθηκα λοιπόν τον μουσικό με τα αλουμίνια καθώς ο Σάκης έτρεχε να παραλάβει ακόμα ένα βραβείο, και οι γνωστές τραγουδίστριες της παραλιακής έκαναν ντουέτο με ραπερ της φακής και αυτό το ονόμαζαν «πρόκληση». Σκεφτόμουν εάν υπάρχει στην Ελλάδα του σήμερα θέση για αυτούς τους μουσικούς. Η απάντηση είναι «ναι φυσικά αλλά θα πρέπει να κόβεις αλουμίνια για να ζήσεις».
Ζούμε σε μια χώρα που για να ζήσεις από την μουσική πρέπει « να πατάς το γαρύφαλλο». Την ίδια στιγμή υπάρχει μια μουσική έκρηξη δημιουργίας σε Αθήνα αλλά και σε επαρχία. Θα έλεγε κανείς ότι οι δυσκολίες της εποχής έχουν φέρει την δημιουργικότητα στο ζενίθ.
Όμως κανείς ή σχεδόν κανείς δεν ζει από την μουσική του. Οι άνθρωποι αυτοί δημιουργούν αποκλειστικά για την «φάση». Για να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους. «Γιατί δεν γίνεται αλλιώς».
Ακόμα και όταν γίνονται εξώφυλλα, παίζουν στο Bios ή στο 6 dogs ξέρεις ότι την άλλη μέρα «το μεροκάματο βγαίνει αλλιώς». Την ίδια στιγμή μια μερίδα του κόσμου (κατά την γνώμη μου η μεγαλύτερη) κατηγορεί δημοσιογράφους και μουσικούς για το «hype της εβδομάδας». «Τον πλασάρουν οι δημοσιογράφοι», «Είναι το hype δεν λέει μια», «Πάλι με αυτόν «μας τον έχουν κάνει ένεση», «Γιατί τραγουδάς ρε φίλε στα αγγλικά ποιος νομίζεις πως είσαι».
Θερμή παράκληση: Αφήστε τους να αναπνεύσουν. Ακόμα και στις μέρες τις κρίσης το σκυλάδικο είναι νούμερο ένα σε αυτή την χώρα. Κανείς από αυτούς δεν βγάζει λεφτά. ΚΑΝΕΙΣ. Τα λεφτά ακόμα και σήμερα είναι στην παραλιακή. Τα εξώφυλλα μπορεί να γίνονται, οι hipsters να μιλούν για αυτούς, να υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από τις ζωές τους όμως την άλλη μέρα ο τύπος από τους Baby Guru θα γυρίσει στο φαρμακείο του. Γιατί με αυτό ζει.
Δεν έχω πρόβλημα με το Σάκη. Μακάρι ο άνθρωπος να βραβεύεται κάθε χρόνο και να είναι εδώ μετά από τριάντα χρόνια, ζωντανά στη σκηνή, ένας γερόλυκος της παραλιακής, με τις ρουβίτσες να πηγαίνουν να τον δουν ακόμα και με τα πί (σ.σ γιατί ο σταρ γερνάει πιο αργά από το κοινό του).
Ας αφήσουμε όμως και αυτούς «τους άλλους» να εκφραστούν, χωρίς να τους την πέφτουμε. Είτε πρόκειται για τον μπασίστα με τα αλουμίνια, είτε για την καλοζωισμένη Monika* αν δεν θέλουμε να τους ακούσουμε ας μην κατηγορούμε το μερίδιο προβολής που τους αναλογεί. Είναι άδικο μπροστά στην δικτατορία της παραλιακής που καλά κρατεί ακόμα.
* Σε μια συνέντευξη της σε εφημερίδα η Monika είχε αποκαλύψει την καλή οικονομική κατάσταση της οικογένειας της. Έπεσαν να την φάνε. Λες και έχουν δικαίωμα να εκφράζονται μέσα από την μουσική μόνο όσοι έχουν οικονομικές δυσκολίες.
σχόλια