Μεσημέρι σε ένα μοδάτο καφέ, κάπου στα νότια προάστια. Ο ήλιος ζεστός, σκεπάζει με τις αχτίδες του κάθε αμφισβήτηση για την ηρωική επέλαση του καλοκαιριού, που φέτος ανάγκασε από πολύ νωρίς να πάρουν μπρος τα κλιματιστικά και οι ανεμιστήρες.
Δίπλα ακριβώς κάθεται αναπαυτικά μια κυρία, ετών πενήντα φεύγα, με δύο ακόμα νεαρότερης ηλικίας κυρίες, απολαμβάνοντας τα φρεντουτσίνο τους και την καταγραφή όλων των νέων που αφορούσαν τρίτα πρόσωπα. Ο αέρας αρωματισμένος με βαριά, πλην πανάκριβα, αρώματα και η ώριμη κυρία προσπαθούσε κάθε λίγο να βολέψει το ατίθασο, υπερμεγέθες μπούστο της μέσα στο αβυσσαλέο ντεκολτέ, που ασφυκτιούσε σε κάθε της κίνηση, ρίχνοντας, παράλληλα, σύντομες λοξές ματιές, προκειμένου να διαπιστώσει αν είχε τραβήξει την προσοχή των αρσενικών θαμώνων του καφέ.
Μια εικόνα που έχει γίνει ρουτίνα στις μέρες μας. Η καταγραφή ενός προσώπου της κοινωνίας μας, το οποίο μαρτυρά την ρηχή έως απόλυτα κενή εσωτερικότητα που το χαρακτηρίζει. Άνθρωποι οι οποίοι, παρά τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, επιβιώνουν με άνεση πάνω στα Tod's μοκασίνια τους και τις Jimmy Choo ψηλοτάκουνες γόβες. Όλα είναι θέμα ισορροπίας. Όταν μπορείς να τρέφεσαι με φουά-γκρα και έχεις τακτοποιημένους τους λογαριασμούς προς τρίτους, τότε δεν έχεις άλλη έννοια να σε απασχολεί, παρά μόνο την ενασχόληση μέσα στο δικό σου, αποστειρωμένο από κάθε είδους κραυγή μικρόκοσμο.
Τι κι αν ο καθολικός ιερέας της Ασίζι είχε πει τότε στον Καζαντζάκη: «Αν δεν έχει εκείνος ψωμί να φάει, τότε ούτε εγώ μπορώ να φάω»... Λεπτομέρειες και υπερβολές, μ' αυτά θ' ασχολούμαστε τώρα;
Πράγματι, η οικονομική κρίση στάθηκε αφορμή για ορισμένες αλλαγές στην καθημερινότητα του ανθρώπου, αλλά μόνο ως πρακτική ανάγκη και όχι εσωτερική.
Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, αφού η συνήθεια ρέει στις φλέβες σαν ένα ισχυρότατο ναρκωτικό. Δεν υπάρχει χρόνος για εσωτερικές αναζητήσεις, για προβληματισμούς, για αναθεωρήσεις. Η κοινωνία ανέκαθεν υπόκειται σε διαχωρισμούς. Μεσαία τάξη, κατώτερη και ανώτερη. Όπως όταν πας σχολείο και δρασκελίζεις είτε ασθμαίνοντας, είτε με άνεση τις σχολικές χρονιές.
Κανείς δεν είπε να μην ξαναφορέσεις ακριβά ρούχα ή να μην γευθείς ξανά πολύτιμες γεύσεις ή να κλειστείς σ' ένα δωμάτιο κλαίγοντας απαρηγόρητος για όσα συμβαίνουν. Όμως, ρίξε μια ματιά γύρω σου. Μάθε να παρατηρείς, όχι, απλώς, να βλέπεις. Άρχισε να νιώθεις την ανάσα του πεινασμένου, που μέσα στην αξιοπρέπειά του βαλσαμώνει την πείνα και τον φόβο και περνά δίπλα σου με απλανές βλέμμα. Ξεσκόνισε την ιλουστρασιόν βιτρίνα από τη χρυσόσκονη και ψάξε πίσω απ' αυτή. Να δεις πρόσωπα παγωμένα από την αγωνία, μαρμαρωμένα και ανέκφραστα, που ακόμα και ένα τους χαμόγελο μαρτυρά απέραντη θλίψη.
Δεν είναι κακό. Κάνε το, που και που. Σαν άσκηση χωρίς χαρτί. Σαν γιατρικό για την ψυχή σου.
σχόλια