Ομολογώ ότι το φετινό line-up του Φεστιβάλ του Εν Λευκώ ήταν κάπως αμφιλεγόμενο. Πολλοί γκρίνιαξαν ότι οι headliners δεν ήταν φρέσκα ονόματα, άλλοι χάρηκαν γιατί είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν δύο από τα πιο εμβληματικά σχήματα των '80s. Όπως και να χει από τη στιγμή που στην Ελλάδα κυριαρχεί ακόμα η κουλτούρα του μπουζουκιού και της παραλιακής, οποιαδήποτε εναλλακτική προσπάθεια –ανεξαρτήτως δεκαετίας- πρέπει να επικροτείται.
Τους Simple Minds είχα την ευκαιρία να τους δω το 2006 στα πλαίσια προώθησης του «Black & White 050505», του καλύτερου κατά τη γνώμη μου album τους από την εποχή του Street Fighting Years του 1989. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι τους είχα δει στο Αθηνών Αρένα, έναν κατεξοχήν χώρο του μουσικού αντίποδα. Θυμάμαι ότι είχα ενθουσιαστεί πολύ γιατί αφενός θα έβλεπα ένα από τα αγαπημένα μου 80s groups αφετέρου θα άκουγα κομμάτια από ένα δίσκο, ο οποίος ακουγόταν το ίδιο ευχάριστα από την αρχή έως το τέλος (κάτι που σπάνιζε τότε και ακόμα περισσότερο σήμερα). Ευτυχώς οι προσδοκίες μου δικαιώθηκαν. Το ίδιο δικαιώθηκε και η πεποίθηση μου ότι οι συμπαθέστατοι Σκωτσέζοι ποτέ δεν πήραν τη θέση που τους άξιζε (όπως π.χ. οι συνοδοιπόροι τους U2). Ίσως γιατί πάντα κρατούσαν χαμηλό προφίλ.
Πέρασαν 8 χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση και η ανυπομονησία μου να τους δω ξανά live, αυτή τη φορά σε ένα «πιο εναλλακτικό» χώρο, ήταν εξίσου μεγάλη. Αυτή τη φορά οι Simple Minds δεν ήρθαν να προωθήσουν κάποιο συγκεκριμένο studio album αλλά τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους από τα πρώτα τους new-wave βήματα το 1977 έως τη εκμοντερνισμένη ρομαντική pop του σήμερα. Και σίγουρα δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για τους οπαδούς τους από το να δουν ένα greatest hits show της αγαπημένης τους μπάντας.
Λίγο μετά τις 22.30 τα φώτα έσβησαν και η πεντάδα από τη Γλασκώβη συνοδεία μιας καλλίγραμμης παρουσίας βγήκε στην σκηνή. Οι πρώτες νότες του Waterfront φανέρωσαν έναν απίστευτα καλό ήχο. Let me see your hands από τη μαγική φωνή του Jimmy Kerr. Τριπλά keyboards, άρτια παιγμένο rhythm section και δολοφονικά solos από έναν συγκλονιστικό Charlie Burchill. Οι διαφοροποιήσεις στις εκτελέσεις των κομματιών τους έδιναν άλλη διάσταση από το studio. Lovesong, Sanctify Yourself, New Gold Dream και άλλες νοσταλγικές στιγμές. Μελωδίες ικανές να σε υπνωτίσουν όπως ένα λάγνο βλέμμα. O Kerr, γεμάτος κέφι και ζωντάνια, δε σταμάτησε να κινείται ούτε λεπτό, ενώ έστρεφε συνεχώς το μικρόφωνο στο κοινό προτρέποντάς το σε ένα ξεσηκωτικό sing along. Αυτό ανταποκρίθηκε ουκ ολίγες φορές με αποκορύφωμα τα κλασικά Don't You (Forget About Me) και Someone Somewhere In Summertime. Το πρώτο goodnight ήρθε νωρίς. Ακολούθησαν όμως ευτυχώς δύο μακροσκελή encores με το Alive and Kicking να δεσπόζει.
Τι κι αν απουσίασαν κάποια από τα αγαπημένα μου κομμάτια όπως το Speed Your Love to Me και το Up on The Catwalk? Όπως και να χει οι Simple Minds είναι μια μπάντα που αξίζει να δεις live.
Σε δύσκολους καιρούς το μόνο που δεν μπορείς να στερηθείς είναι να ονειρεύεσαι. Και η μουσική τους μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο soundtrack για αυτό. Και που ξέρεις. Ίσως συναντήσεις κάποιον κάπου κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού...
σχόλια