We are all equally fucked up, some of us just hide it better. Είναι αυτό που προσποιείσαι μπροστά σε όλους και κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό πως δεν τρέχει τίποτα. Εμείς οι άνθρωποι αποφεύγουμε, φοβόμαστε, ντρεπόμαστε να πούμε πως πονάμε, πως πληγωθήκαμε. Χανόμαστε σε σκέψεις, κλαίμε κρυφά και ύστερα σκουπίζουμε τα δάκρυα, φοράμε ένα ψεύτικο χαμόγελο και παριστάνουμε απλά πως δεν τρέχει τίποτα.
Η προσποιητή αυτή συμπεριφορά γίνεται πιο έντονη όταν εμπλέκονται συναισθήματα όπως η αγάπη και ο έρωτας. Είναι συναισθήματα εγωιστικά. Πρώτα απ' όλα είναι εγωιστικά όταν τα νιώθουμε, όταν βιώνουμε μια κατάσταση στην οποία κυριαρχούν αυτά τα δυο. Ο δέκτης των συναισθημάτων μας είναι στα μάτια μας μοναδικός και εμείς νιώθουμε πως οφείλουμε να εκτιμήσουμε τη μοναδικότητα του και να τον κρατήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά μας (συνήθως μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο). Έτσι όσοι έχουμε επενδύσει συναισθηματικά σε κάποιον και στη συνέχεια απογοητευόμαστε δίνουμε στην αγάπη και τον έρωτα άλλη μορφή. Τα μετατρέπουμε σε εγωισμό που εκδηλώνεται με την άρνηση μας να παραδεχτούμε πως πονάμε γι αυτό που τελείωσε.
Δεν θα νιώθαμε όμως καλύτερα αν απελευθερωνόμασταν από ότι μας πνίγει; ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ. Μία πρόσφατη προσωπική εμπειρία με καθιστά χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς. Μέσα από αυτό το κείμενο όμως αποφάσισα να μιλήσω. Να πω σε τρεις σειρές όσα κρατώ μέσα μου.
Κάθε βράδυ κοιμάμαι με τη σκέψη σου. Κάθε βράδυ μυρίζω το άρωμά σου. Κάθε βράδυ νιώθω την αγκαλιά σου. Κάθε βράδυ φαντάζομαι να με φιλάς. Κάθε βράδυ θα ήθελα να ήσουν εδώ. Όμως έφυγες. Ξέχασες τα πάντα και έφυγες.
