Όταν βλέπεις έναν σχετικά κυνικό άνθρωπο να αναρωτιέται «Γιατί η πραγματικότητα να μην μοιάζει –έστω και λίγο- με παραμύθι;» τότε σίγουρα κάτι δεν πάει σωστά. Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν, έλαβα διάφορα emails στα οποία μέλη του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ρομαντικών και Ζουζουνιάρικων Ψυχών διαισθάνθηκαν αυτό το «λάθος» και έβαλαν στόχο να με προσυλητίσουν. Κάπως έτσι ξεκίνησε μία συζήτηση περί του γιατί η πραγματικότητα δεν είναι ίσα και όμοια με τα παραμύθια και αν αυτό είναι καλό ή αν θα έπρεπε όλοι να πανικοβληθούμε. Ιδού τα πορίσματα.
Αν η Σταχτοπούτα βρισκόταν στο 2012 και εκείνο το μοιραίο βράδυ επέλεγε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της χρόνιας μιζέριας και γκαντεμιάς της με το να χυθεί πάνω σε τσιμεντένιο τραπεζάκι κήπου και να αρχίσει να κλαίει με μαύρο δάκρυ, η καλή νεράιδα δεν θα ερχόταν ποτέ. Πιο συγκεκριμένα, ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να εμφανιστεί εκείνη τη στιγμή θα ήταν ο άστεγος του πάρκου ο οποίος θα προσπαθούσε να κατοχυρώσει το εν λόγω τραπεζάκι ως την επόμενη κατοικία του. Η κοπελιά βάσισε το οριστικό της διαζύγιο με το ξεσκονόπανο στην καλή θέληση μίας ευσωμούλας γιαγιάκας με κουκούλα και μαγικό ραβδί. Seems legit.
Συνεπώς, αγαπητέ αναγνώστη, η πρώτη σου διαφορά με τα παραμύθια είναι ότι εσύ ξέρεις να σηκώνεις τα μανίκια και να αντιμετωπίζεις τις αναποδιές. Σίγουρα δεν μπορείς να μεταμορφώσεις μία κολοκύθα σε άμαξα (στη σύγχρονη βερζιόν το φαντάζομαι αγγουράκι τουρσί για πόρσε και δεν με χαλάει είναι η αλήθεια) αλλά μπορείς να μετατρέψεις την ατυχία σε τύχη και αυτό είναι πιο σημαντικό. Δεν εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε ένα γυάλινο γοβάκι αλλά στην επιμονή σου, στην ικανότητά σου να ελίσσεσαι ανάμεσα σε καταστάσεις, στην υπομονή σου και στην ακούραστη ψυχή σου.
Επιπροσθέτως, αν η Χιονάτη βρισκόταν στο 2012 και δήλωνε ανοιχτά ότι “Η κακιά μάγισσα θέλει να μου καταστρέψει τη ζωή γιατί είμαι πιο όμορφη από αυτή”, η σίγουρη απάντηση που θα έπαιρνε θα ήταν ένα μεγαλοπρεπές “Άσε μας κουκλίτσα μου” συνοδευόμενο από μία ακόμα πιο μεγαλοπρεπή μούτζα. Η κατάληξή της βέβαιη: στα σαράντα της να κάνει κολλητή παρέα με την μάνα της και τα βράδια να διαβάζει self-help βιβλία με τίτλους όπως «Πώς να μην επηρεάζεστε από τα κακά τσάκρα των γύρω σας (περιλαμβάνεται CD)».
Προφανώς δεν υπάρχει το απόλυτο κακό και το απόλυτο καλό σε αυτόν τον κόσμο. Αγαπητέ αναγνώστη, δεν σε είδε κάποιος γλυκούλη και αθώο και είπε να πέσει με air kick πάνω στην εσωτερική σου ισορροπία, δεν είσαι γκαντέμης και σίγουρα, δεν φταίει ο ανάδρομος Ερμής σου. Προσπάθησε να μην συγκλονιστείς με αυτό που έρχεται αλλά φταις και εσύ. Γιατί το δίκιο και το άδικο πάνε πακέτο και το κάθε λάθος έρχεται σε bonus pack με μία αιτιολόγηση. Δεν τη βίδωσε ξαφνικά στα άλλα παιδάκια της παιδικής χαράς να σε πειράξουν, έκανες και εσύ μαμουνιά και τώρα το θυμάσαι. Πλέον όμως δεν υπάρχει μαμά να τρέξεις να κλαφτείς, απλά στάσου εκεί δίπλα στις κούνιες και παραδέξου το λάθος σου. Ζήτα και ένα συγνώμη γιατί –και αυτό είναι καθολικός νόμος- συγχωρείσαι πραγματικά όταν συγχωρείς.
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο κακό αυτό το ουσιαστικό κενό μεταξύ πραγματικότητας και παραμυθιών. Γιατί το να αναγνωρίζεις τα πάθη των άλλων, αλλά κυρίως τα δικά σου, θέλει μεγαλύτερο θάρρος από το να καβαλήσεις ένα άλογο και να ψάχνεις μερόνυχτα για μία πριγκίπισσα σε ένα γυάλινο φέρετρο με ένα μήλο στο στόμα. Και σίγουρα είναι πιο σημαντικό από ένα ουρανοκατέβατο “Μπίμπιντι-μπόμπιντι-μπου”.
PS: Η πλειοψηφία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ρομαντικών και Ζουζουνιάρικων Ψυχών παραπονέθηκε πως το email μου είναι σχετικά δυσεύρετο. Προς διευκόλυνση σας, ιδού: [email protected]. Ελπίζω αύριο να μην έχω να διαγράψω 40923874 spam. Επίσης, σε όσους μπήκαν στον κόπο να μου στείλουν email, ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τις συζητήσεις μας και χάρηκα που σας γνώρισα (!). Προφανώς, το άρθρο είναι αφιερωμένο (ούτε Rock Star τέτοια άπλα).
σχόλια