Ένα μουσικό ντοκιμαντέρ που είδα στις Νύχτες Πρεμιέρας και θα το σκέφτομαι για καιρό: Tο «Shut up and Play the hits» για την τελευταία συναυλία των Lcd Soundsystem στην Νέα Υόρκη.
Πέρα από τα πλάνα της συναυλίας και τον πολύ καλό ήχο του Όπερα θα μείνω στην παρουσία του ιδρυτή τους, του James Murphy. Έκανε κάτι ασυνήθιστο, ίσως την πιο θαρραλέα κίνηση που μπορεί να κάνει ένας σταρ: Έβγαλε το σταριλίκι από την πρίζα και έμεινε ανθρώπινος. Τόσο ανθρώπινος που μερικές φορές σου ερχόταν να φωνάξεις: «Όχι άλλο. Μπορείς να μου δώσεις πίσω αυτό που είσαι στην σκηνή;». Και ακριβώς την στιγμή που σκεφτόσουν αυτό, έπεφταν τα συναυλιακά πλάνα.
Συχνά στα Rocumentary, μέσω συνεντεύξεων φίλων και συγγενών γίνεται μια προσπάθεια να καταγραφεί η «ανθρώπινη» πλευρά του σταρ. Συνήθως το παιχνίδι χάνεται. Φίλοι και συγγενείς θα πουν για εσένα τα καλύτερα και αυτά που θέλει ο κόσμος, άντε να μιλήσουν και λίγο για τις καταχρήσεις σου που αυτές έτσι και αλλιώς είναι γνωστές από τα περιοδικά. Ορθά επιλέχθηκε να μην γίνει καμία τέτοιου είδους συνέντευξη. Μόνο μια σύντομη παρουσίαση του αδερφού του στην συναυλία.
O James Murphy στην διάρκεια της τελευταίας του συνέντευξης ως αρχηγός των Lcd Soundsystem, πρώτα ήρθε αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο ταμπού των ανθρώπων που ανεβαίνουν στην σκηνή: Το γήρας. Ο δημοσιογράφος δεν του χαρίστηκε αλλά ούτε και ο ίδιος φαινόταν να ζητούσε καμία ιδιαίτερη μεταχείριση.
«Σταματάω γιατί οι περιοδείες με γερνάνε. Βλέπω φωτογραφίες μετά την περιοδεία του Silver Sound και έχω περισσότερες άσπρες τρίχες. Όταν δεν είμαι σε περιοδεία είμαι ίδιος». Και λίγο αργότερα: «Είμαι 41. Μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου θα είμαι 50. Πρέπει να σταματήσω γιατί θέλω να κάνω παιδιά»
Και μετά, εκείνη η αλησμόνητη σκηνή. Μόνο σε μια αποθήκη με τα μουσικά όργανα, συνειδητοποιεί το τέλος της μπάντας. Ξεσπάει σε ένα κλάμα όμοιο με σπαστικό γέλιο, με το πρόσωπο κρυμμένο μέσα στα χέρια του και τις φωτογραφίες από τις περιοδείες της μπάντας να περνάνε μπροστά στα μάτια μας χωρίς να ακούγεται κανένας ήχος σαν ευθεία γραμμή σε καρδιογράφημα.
Αργότερα, σε άλλη μια δυνατή στιγμή: Αμφιβάλλει στιγμιαία για την διάλυση της μπάντας. «Η μεγαλύτερη αποτυχία σας είναι η διάλυση της μπάντας» του λέει ο δημοσιογράφος. «Ξέρεις από την μία θες να είσαι ελεύθερος να παίρνεις το μετρό χωρίς να σε αναγνωρίζουν. Από την άλλη είναι λόγος αυτός για να διαλύσεις ένα συγκρότημα που αγαπάει ο κόσμος; Δεν θα μάθεις ποτέ που θα μπορούσες να φτάσεις» λέει και η κάμερα πέφτει πάνω στο απλανές βλέμμα του.
Ίσως τελικά να μην υπάρχει καμία απάντηση για το αν έπρεπε να συνεχίσουν ή όχι. Μάλλον η απάντηση βρίσκεται σε εκείνη την σκηνή όπου ο Murphy κάθεται κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι γεμάτο καφέ σε κάποιο δρόμο της Νέας Υόρκης και ο συνεργάτης του λέει: «Η Νέα Υόρκη αλλάζει. Δεν μπορείς να πας κόντρα στο ρεύμα. Και εσύ αλλάζεις».
Μπορεί τα τελευταία πλάνα να επικεντρώθηκαν στα βουρκωμένα πρόσωπα των οπαδών, όμως συγκινητικότερη από όλες ήταν η παρουσία του ίδιου του πρωταγωνιστή.
Πόσο αγαπάω αυτό το κομμάτι. Ένας χρήστης του youtube το έχει ντύσει με ασπρόμαυρες εικόνες της Νέας Υόρκης:
σχόλια