1) Όταν γράφω κάτι ειρωνικό τελικά καταλήγω να το πληρώνω...

Μου είπαν απ’ τη Lifo ότι με ζητούσε έξαλλη μια κυρία που κατι είχα γράψει κάτι γι’ αυτήν και απειλούσε ότι θα μου κάνει αγωγή, γι’ αυτό, μπορούσα να την καλέσω στο τάδε τηλέφωνο να της μιλήσω;

Την πήρα απ’ το σταθερό μου σ’ ένα κινητό που μου έδωσαν. Όμορφη (όπως η Μάτζικα Ντε Σπελ παραπάνω). Και έξαλλη. Είχα γράψει κάτι ελαφρώς ειρωνικό -το πόσο είχα κρατηθεί δεν λέγεται- και με απειλούσε με δικαστήρια που, το ξέραμε και οι δυο, δεν θα κέρδιζε ούτε σε χίλια χρόνια.

Είδα, μαζί της, τηλεφωνικά και ταυτόχρονα ένα βιντεάκι που είχα σχολιάσει και βρήκα εκατό πράγματα που θα μπορούσα να είχα πει χειρότερα. Όμως στεναχωριέμαι όταν άνθρωποι στεναχωριούνται και της είπα, «οκ, θα το αλλάξω», με το νου μου στο τηλέφωνο. Είχαμε μιλήσει ήδη 12 λεπτά και είχα αρχίσει να αγχώνομαι για το λογαριασμό του σταθερού μου. Ποτέ δεν μιλούσα σε κινητά, πόσω μάλλον για τόσο πολύ.

«Θα το διαγράψω, να, τώρα που μιλάμε» είπα σε μια προσπάθεια να τελειώσω την κουβέντα – που περιλάμβανε κυρίως τη δική της ακατάσχετη λογοδιάρροια και τα «Άσε με να τελειώσω» της όταν προσπαθούσα να πω κάτι κι εγώ.

Ακουγόταν συμπαθητική αλλά και ανασφαλής. Παρ’ ό,τι είχαμε ήδη μιλήσει πάνω από 20 λεπτά και τα είχαμε βρει, συνέχιζε ξανά και ξανά να μου εξηγεί με πόσο κόπο γίνεται η δουλειά της, πόσο δοξάζεται η χώρα απ’ αυτήν, πώς ξεκίνησε, πώς συνεχίζει, πόσα έχει προσφέρει.

Το τελευταίο κομμάτι της συνομιλίας μας (μετά το 30στό λεπτό) περιλάμβανε συμβουλές που μου έδινε για την δημοσιογραφία και το πώς πρέπει να γράφω -«επειδή σε συμπάθησα, και μη βλέπεις εμένα που είμαι καλή και δε σου κάνω τελικά αγωγή…»- και πώς πρέπει να αντιμετωπίζω ανθρώπους σαν αυτήν.

Συμφωνούσα σε όλα, παραδομένος, σαν να άκουγα μια συμπαθητική γιαγιάκα (παρ’ ό,τι δεν ήταν μεγάλη σε ηλικία) να λέει και να ξαναλέει ιστορίες απ’ την παιδική της ηλικία. Και στο κάτω-κάτω είχε ένα δίκιο: σε ποιον αρέσει να διαβάζει ειρωνικά πράγματα για τον εαυτό του;

Όταν όμως κατόρθωσα να κλείσω το τηλέφωνο, είδα στο καντράν ότι είχαμε μιλήσει 47 λεπτά. Και τότε κατάλαβα ότι θα τα πληρώσω λοιπόν, έτσι κι αλλιώς, αυτά που έγραψα. Θα τα πληρώσουμε στον ΟΤΕ, στον επόμενο λογαριασμό.

Κι όπως το κρίνω εκ των υστέρων, ίσως πράγματι να ήταν πιο συμφέρον για μένα να μου είχε κάνει, τελικά, εκείνη την αγωγή…

2) Οκτώβριος - Καλό Μήνα

[σελίδα που από ένα παλιό ημερολόγιο που με κάποιο τρόπο είχε βρεθεί στο Πρώτο Γραφείο, στο στρατό]

3) Με αφορμή τα σενάρια περί στρατιωτικού πραξικοπήματος

+

4) Το Powerplay της Εβδομάδας

Δεν το ήξερα αυτό το τραγούδι, το είδα σ' ένα ποστ του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου.

John Grant - I Wanna Go To Marz

Και δεν σταμάτησα να το ακούω. 

5) H καταστροφική πτώση των γυναικών σελέμπριτι!

(τα τελευταία 80 χρόνια)

6) Ο ποιητής Χάρης Βλαβιανός στο Facebook του [Haris Vlavianos]:

"Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο!" άκουσα μόλις προ ολίγου να λέει υπουργός της κυβέρνησης με ανασηκωμένο το δεξί φρύδι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το "μαχαίρι" της ελληνικής πολιτείας όλο φτάνει σε κάποιο "κόκκαλο".

Άρα δυο τινα συμβαίνουν: ή το μαχαίρι είναι πλαστικό σιουγαδάκι ή το κόκκαλο έχει κρυφή ατσάλινη επένδυση. Υπάρχει βέβαια και μια τρίτη εκδοχή: η Ελλάδα να είναι ένα ασπόνδυλο μαλάκιο και να μην έχει στο σώμα της ούτε ένα κόκκαλο. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή είναι μάλλον η εξήγηση.

7) H Ταινία της Εβδομάδας

(σύμφωνα βέβαια με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο άλλη είναι η πραγματική ταινία της εβδομάδας...)

8) Bits and Pieces 

Ένα νέο, υπέροχο ποστ του stereo: Hunter /// "Εμείς φροντίζουμε ανθρώπους, όχι τρανς!"  Η απογοητευτική απάντηση φιλανθρωπικής οργάνωσης σε αίτημα άπορων διεμφυλικών /// Η πικρία ενός ακαδημαϊκού /// Ο καλτ σκηνοθέτης Werner Herzog ψάχνει τον Waldo…  /// Τα 7 πιο εξτρήμ Roller-Coasters του κόσμου /// Αξέχαστο σουξέ, απ’ το Ερωτοδικείο: Κυρία Βασιλάκη – Που ‘σαι αστυνομία; /// Τα 10 χειρότερα τηλεμάρκετινγκ ///  Ο PACMAN σε νέες (διαφορετικές, αλλά πολύ εθιστικές) περιπέτειες /// Όποιος βλέπει τα ριάλιτι της RuPaul θα εκτιμήσει αυτό το λινκ-παιχνίδι: http://www.dragulator.com/ /// Τα fail του μήνα: Τα καλύτερα του Σεπτεμβρίου /// τα όρια της αλητείας - κι ένα αστέρι που λάμπει - /// 

+ 25 χρόνια Strangeways, Here We Come!

Ένα πολύ καλό αφιέρωμα στον τελευταίο δίσκο που έβγαλαν ποτέ οι Smiths: Τρίβια, τραγούδια και αναμνήσεις.

9) Απίστευτη απίστευτη διαφήμιση

10) Πες τα ρε Δαλάι

(το βάζω με αφορμή τις εξαλλοσύνες των Μουσουλμάνων για των Μωάμεθ και τις -πολύ μικρότερου μεγέθους, αλλά πάλι εξαλλοσύνες- τις δικές μας με τον Παστίτσιο)

11) Όνειρα με διασημότητες

(αυτή την εβδομάδα, ο Παύλος Χαϊκάλης ήρθε στον ύπνο μου!)

Ξεκίνησε σαν υπέροχο όνειρο. Η μαμά μου ήταν ζωντανή, στην παλιά της κρεβατοκάμαρα και είχα την ευκαιρία να της πω όλα όσα έχει χάσει απ' τις ζωές μας τον τελευταίο χρόνο. Της είπα και για τις εκλογές (αποκρύπτοντας την είσοδο της Χ.Α. στη Βουλή για να μη τη στεναχωρήσω). 

Τότε όμως ήρθε ο μπαμπάς μου και μου είπε ότι με ζητάει στο τηλέφωνο ο Παύλος Χαϊκάλης, κι η μαγεία χάθηκε.

Στην αρχή αγχώθηκα μιας και τις τελευταίες μέρες -στην πραγματική ζωή- ό,τι και να γράψω κάποιος θα θέλει να μιλήσει μαζί μου για να παραπονεθεί ή να μου πει να κατεβάσω κάποιο ποστ (από μια τραγουδίστρια όπερας σε έλληνα dj και χρήστρια του facebook, κι απ' την κυρία που ανέφερα πριν μέχρι το γιο ηθοποιού που προσβλήθηκε εκ μέρους της μητέρας του). Προσπάθησα να θυμηθώ αν είχα σχολιάσει πρόσφατα τον Παύλο Χαϊκάλη και, ακόμα και στον ύπνο μου θυμήθηκα, πως παρ' ό,τι πολύ θα ήθελα να σχολιάσω τις αξιογέλαστες πολιτικές του εμφανίσεις είχα συγκρατηθεί. 

"Άρη" μου λέει, σα να γνωριζόμαστε "χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Θα έρθω από κει."

Λίγη ώρα μετά, πριν προλάβω να ξαναχαρώ την μητέρα μου που είχε αναστηθεί, νάσου ο Παύλος Χαϊκάλης χτυπάει την πόρτα. 

"Γράφτηκε κάτι απαράδεκτο για μένα" μου είπε αναστατωμένος.

"Στο LIFO.gr;" τον ρώτησα αγχωμένος.

"Όχι, σε ένα άλλο σάιτ. Αλλά δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να απαντήσω. Να τους πάρω τηλέφωνο;" 

"Στείλτους ένα ημέιλ/επιστολή όπου θα εξηγείς τους λόγους της δυσαρέσκειάς σου και ζήτα να δημοσιευτεί" του πρότεινα, αλλά δεν έμοιαζε να καταλαβαίνει. "Θέλεις να πάρω εγώ ένα τηλέφωνο και να τους ζητήσω το ημέιλ τους;" πρότεινα.

"Ναι, ναι, αν μπορείς" μου είπε, και έβγαλε ένα ipad κι άρχισε να πληκτρογραφεί με απίστευτη ταχύτητα την επιστολή διαμαρτυρίας του, καθώς εγώ σήκωσα το τηλέφωνο για να καλέσω το εν λόγω σάιτ...

_{*Ήρθε κάποιος διάσημος στον ύπνο σας; [email protected]}

----------

!ανήΜ όλαΚ