Ιούλιος 2014
________ πόλεμε
( Έτσι μας μάθανε να ξεκινάμε τις εκθέσεις μας όταν στέλνουμε ένα γράμμα ή μια αποστολή. Με μια λέξη όπως ''αξιοσέβαστε'' ή ''αγαπητέ'' ή ''κύριε'' ή κάτι που να δηλώνει τη σχετική συμπάθεια μας προς τον δέκτη. Σ' αυτό το σημείο ειδικά προβληματίζομαι. Δεν είμαι σίγουρη ποια λέξη μου προκαλεί τη μεγαλύτερη αηδία. ''Αισχρός''; ''Απάνθρωπος''; ''Θανατηφόρος''; ''Άκαρδος''; ''Φρικτός''; Το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη...)
Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα όπου η τεχνολογία συνεχώς εξελίσσεται, οι ρυθμοί ζωής επιταχύνονται και οι ανθρώπινες σχέσεις φθείρονται, θυσιάζονται στο βωμό της αλαζονείας και του χρήματος. Ο ανθρωπισμός κατακερματίζεται. Και εσύ φυσικά σιχαμερέ πόλεμε πρωταγωνιστείς! Με αφορμή το ανελέητο αιματοκύλισμα στη Λωρίδα της Γάζας σου γράφω αυτό το γράμμα, στο οποίο όχι μόνο δε θα ακολουθήσω τη δομή μιας έκθεσης, αλλά δε θα σεβαστώ κανέναν κανόνα ευγένειας απέναντί σου! Γιατί δεν είσαι ούτε αγαπητός, ούτε αξιοσέβαστος ούτε κύριος! Είσαι η αιτία για όλα τα άσχημα που συμβαίνουν σ' αυτόν τον κόσμο...
Θάνατος...
Ανθρώπινες ζωές χάνονται άθλιε πόλεμε! Στρατιώτες που υπηρετούν την πατρίδα τους με την ελπίδα να γυρίσουν κάποια στιγμή στο σπιτικό τους σκοτώνονται. Χιλιάδες πέφτουν στο πεδίο της μάχης, έτσι απλά, σαν ξερά φύλλα στο ζεστό χώμα του φθινοπώρου! Αφήνουν πίσω γυναίκες κλαμένες και παιδιά ορφανά, οικογένειες απροστάτευτες στον τυφώνα του θανάτου. Ολόκληρες πόλεις αφανίζονται!Σπίτια γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο, κάτι σαν ντόμινο (το αγαπημένο σου παιχνίδι να φανταστώ αισχρέ πόλεμε!)
Γεύεσαι το αίμα μικρών παιδιών που δε μεγάλωσαν ακούγοντας τα νανουρίσματα της μητέρας τους, αφού φρόντισες να τους τη στερήσεις κι αυτήν! Μεγάλωσαν ακούγοντας τον ανατριχιαστικό ήχο της σειρήνας, σημάδι ότι ήρθε η ώρα να κρυφτούν στα καταφύγια τους! Γιατί οι ''κακοί'' άνθρωποι θα ρίξουν τις μεγάλες σιδερένιες πέτρες και δε θα αφήσουν τίποτα στο διάβα τους! Παιδιά που δεν πρόλαβαν να αναπνεύσουν την ελευθερία...
Παιδιά που γίνονται τροφή για λυσσασμένους όρνια-δημοσιογράφους, που δε διστάζουν να βγάζουν στη δημοσιότητα τον πόνο τους! Να τα φωτογραφίζουν την ώρα που κλαίνε στα νοσοκομεία! Τα δακρυσμένα μάτια τους θέλουν να δημοσιοποιήσουν για έναν ρημαδιασμένο αριθμό τηλεθεατών! Την διαλυμένη τους ψυχή όμως ποιος θα την φωτογραφίσει; Ποιος θα τη γιατρέψει! Ανηθικότητα!
Και εσύ, αισχρέ πόλεμε, γελάς! Γελάς υστερικά, με αυτό το αιματοβαμμένο χαμόγελο που λατρεύουν οι διεφθαρμένοι, αυτοί που λούζονται σε κατακόκκινα νερά πλούτου. Αυτοί που ανεβαίνουν στην κορυφή, στην εξουσία πατώντας στα άψυχα σώματα των ανθρώπων που δε δίστασαν να δολοφονήσουν δίνοντας μια απλή εντολή!
Κι όμως φρικτότατε πόλεμε, πρέπει να ξέρεις ότι όταν χαθεί για τα καλά η ανθρωπιά των πολιτών, όταν η λάμψη της αγάπης εξαφανιστεί απ' τα μάτια τους και ο φθόνος και το μίσος καταλάβουν την ψυχή τους, ακόμα κι εσύ θα φοβηθείς απ' το σκοτάδι που θα πλησιάζει! Ένα σκοτάδι που θα πνίξει τους υπαίτιους της δημιουργίας σου!
Σύμφωνα και με τη γνωστότατη θουκυδίδεια άποψη « Όσο καιρό υπάρχει ειρήνη και ευημερία, οι πόλεις και οι πολίτες έχουν αισθήματα ευγενικά, επειδή δεν αντιμετωπίζουν καταστάσεις σκληρής, ακούσιας ανάγκης. Καθώς όμως ο πόλεμος αφαιρεί την καθημερινή ευπορία, αποβαίνει διδάσκαλος της βιαιότητας και εξομοιώνει την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση με την οργισμένη διάθεση των πολλών».
Εδώ κάπου τα οργισμένα μου λόγια σταματούν. Μην περιμένεις να σ' ευχαριστήσω για τον χρόνο σου. Απλά εξαφανίσου...
Για τα αθώα θύματα της Γάζας.
