Τρίτη βράδυ, στο δημοτικό σχολείο του παιδιού μου. Σε δημόσιο σχολείο. Σε μια από εκείνες τις σπάνιες φορές που ένιωσα ότι μοιράζομαι τις ίδιες αντιλήψεις με τους γύρω μου, στην πρώτη ομαδική σχολική συνάντηση στην οποία δεν αισθάνθηκα τα νεύρα μου να γίνονται κρόσσια από τα πρώτα κιόλας λεπτά, η διευθύντρια του σχολείου μάς ενημέρωσε για όλα (το πρόγραμμα, τους δασκάλους, τις εκδηλώσεις, τις εκδρομές, την ασφάλεια, την καθαριότητα, τα προβλήματα) και ξεκαθάρισε τη θέση της: μην περιμένετε τίποτε απ’ εξω. Ό,τι κάνουμε μόνοι μας. Ότι κάνουμε όλοι μαζί, ομαδικά.
Η κα Λ. είχε τον τρόπο να μας πείσει. Είχε ως απόδειξη την επιτυχημένη πορεία του σχολείου έως και την αμέσως προηγούμενη χρονιά. Είχε την ειλικρίνεια, την ευθύτητα και τη διάθεση να επικοινωνήσει ανοικτά. Να ζητήσει τη συνεργασία μας και να μας κάνει κοινωνούς στην προσπάθειά της. Νομίζω πως παίζει μ’ ανοικτά χαρτιά. Και γι’ αυτό το κλίμα ήταν ιδιαίτερα θερμό στη συνάντηση, οι ιδέες συγκεκριμένες, οι προτάσεις ενδιαφέρουσες. Γι αυτό και πιστεύω πως κάτι θα μείνει μέχρι το τέλος.
Όσοι έχετε λάβει μέρος σε τέτοιες συγκεντρώσεις, νομίζω ξέρετε τι λέω. Έχω φρέσκια τη συνάντηση του συλλόγου γονέων στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο του άλλου μου παιδιού. Εκεί που λίγοι εμφανίστηκαν (γιατί, «σιγά μωρέ, μια χρονιά είναι, δεν έχω χρόνο ν’ ασχολούμαι») και λιγότεροι αντιλήφθηκαν τη σημασία ενός τέτοιου ραντεβού. Εκεί, εγώ ήμουν που ζήτησα εθελοντική συμμετοχή και πρωτοβουλία, για να εισπράξω κατά κύριο λόγο ένα μεγάλο «εγώ δε μπορώ να αναλάβω καμία ευθύνη», «εγώ δεν έχω χρόνο», «εγώ δεν το θεωρώ σωστό».
Το είπε χθες η Λ. Η κουλτούρα μας είναι αυτή του απόλυτου ατομικισμού. Είπε κι άλλα διάφορα, με τα οποία μου ερχόταν να πανηγυρίσω. Περισσότερο απ’ όλα γιατί στο μικροεπίπεδο της καθημερινότητάς μας η σημασία της καθαρής ματιάς και της συλλογικής δράσης είναι μεγαλύτερη. Και πιο αποτελεσματική. Σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο έχουμε, κάθε μέρα, τη δυνατότητα να αντισταθούμε στα μικρά, τα καθημερινά, τα ισοπεδωτικά, που δεν αφήνουν χώρο ούτε καν στην ελπίδα για βελτίωση των συνθηκών της διαβίωσής μας.
Δεν πήγα να διαδηλώσω κατά της Μέρκελ. Μπράβο σε όποιον πήγε, αλλά, λυπάμαι, δεν αρκεί η συμμετοχή σε μια πορεία για να εξαγνίσει όποιον ενίσχυσε το αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών. Και επειδή, είπαμε, έκοψα την αφέλεια, είπα να ξαναρχίσω να γράφω, όπως τα σκέφτομαι και όπως θέλω να τα πω.
σχόλια