Τα τελευταία τρία χρόνια κάτι συνέβαινε στις Μικρές Κυκλάδες. Ψίθυροι από δω, κουβέντες από κει, μιλούσαν για ένα φεστιβάλ – πολλοί το χαρακτήριζαν πάρτυ – που γινόταν σε μια κουκίδα στη μέση της θάλασσας.
Αυτή η ‘αναταραχή’ στο Αιγαίο με ξεσήκωσε. Το παλιρροϊκό της κύμα με παρέσυρε και με ξέβρασε στο 4ο Upfestival, σε ένα μικρό νησί, συγκεκριμένα στο άνω Κουφονήσι και πιο συγκεκριμένα σε μια παραλία όπου ο χρόνος φάνηκε να σταματά. Εκεί, μεταξύ καταγάλανων νερών, μουσικής, αστεριών και ανθρώπων με άφθονη όρεξη για ζωή, ένα τριήμερο πάρτυ με έκανε να σκεφτώ πως σε έναν κόσμο που αιμορραγεί από παντού, που το μόνο σταθερό είναι οι αλλαγές, υπάρχει ομορφιά…πολλή ομορφιά και βρίσκεται πιο κοντά απ’όσο φανταζόμασταν. Προσπαθώ να γράψω αυτό το κείμενο και το μυαλό μου πλημμυρίζει με εικόνες. Δε μπορούν να ακολουθήσουν συγκεκριμένη νόρμα, μου έρχονται ακαθόριστα κι έτσι θα τις παραθέσω.
Θυμάμαι έναν Αγγελάκα να τραγουδάει το ‘σαράβαλο’ και τα πόδια μας να πονάνε από το χοροπηδητό. Θυμάμαι να βλέπω παντού χαρούμενους ανθρώπους. Βράχια, πολλά βράχια και ξαφνικά νερά που σε καλούσαν να βουτήξεις. Θυμάμαι τρεις νύχτες, τρία φεγγάρια κι έναν ουρανό γεμάτο αστέρια από πάνω μας. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου απλά να τα κοιτάει. Στην πόλη δεν είναι έτσι τα αστέρια ή κι αν είναι, μάλλον στο Αιγαίο αναδεικνύονται περισσότερο.
Θυμάμαι έναν Παυλίδη να γουστάρει όσο ποτέ και να λέει πως ‘αυτό δεν είναι φεστιβάλ..δεν είναι έτσι τα φεστιβάλ..αυτό είναι ένα μεγάλο πάρτυ’, τον θυμάμαι να υπακούει στις απαιτήσεις του κοινού και να τραγουδάει παλιά αγαπημένα από Ξύλινα Σπαθιά κι ας παρέκκλινε και λίγο από το πρόγραμμα της συναυλίας.. θυμάμαι κι άλλα.
Θυμάμαι κάτι απογεύματα στο λιμάνι με ρακές και καλή παρέα να μας πιάνει το βράδυ. Θυμάμαι το Νάστα με κόκκινο κοστούμι και χαλαρή διάθεση να αφηγείται ιστορίες από το Μόντε Κάρλο. Θυμάμαι πόζες μπροστά από ασβεστωμένα σπίτια με μπλε παράθυρα, τον ποδαρόδρομο 4 η ώρα το πρωί από το Πορί στη χώρα, το παγωτατζίδικο με τα λιλά τραπεζάκια και τις κίτρινες καρέκλες, το γλέντι και το χαβαλέ των BurgerProject. Θυμάμαι τα μεσημεριανά soundchecksκάτω από τον καυτό ήλιο κι εμάς αραχτούς με μπύρες και λεμόνια στο Καλόφεγγο. Θυμάμαι τις κοκκινισμένες μας μύτες και τις βραδινές συζητήσεις πάνω σε νωπές πετσέτες δίπλα στο κύμα. Θυμάμαι τον MoaBonesστο Sorokosbarνα δημιουργεί με την κιθάρα του το πιο ατμοσφαιρικό prefestivalπάρτυ. Θυμάμαι πρόσωπα που μέχρι τότε ήταν άγνωστα να γίνονται η πιο ιδανική παρέα των διακοπών. Θυμάμαι πως αν ρωτούσες κάποιον στο φεστιβάλ τι μέρα ήταν θα σου απαντούσε ‘δεν ξέρω..λες κι έχει σημασία;
Σε λίγο βγαίνουν οι Last Drive. Αυτοί οι χαλαροί ρυθμοί θα μου λείψουν. Τότε που δεν μας ένοιαζε τι ώρα ήταν, αν ήταν βράδυ ή πρωί. Ο μόνος λόγος που θα μας έκανε να ξενερώσουμε ήταν η ιδέα του πλοίου της επιστροφής. Θυμάμαι την αλμύρα στο κατάστρωμα, τη γλυκιά μελαγχολία της τελευταίας βουτιάς, την υπόσχεση που έδωσε κρυφά ο καθένας ότι θα έρθει και του χρόνου στο Up.
Kατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα.. μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια…ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία’. Ναι, η ‘μόχα’ ήταν το τραγούδι του δικού μου καλοκαιριού. Το είπε και ο Παυλίδης στο Πορί οπότε μετά δεν ήθελα κάτι άλλο. ‘Μόχα ο τρελός, μόχα ο σοφός, μόχα ο πνιγμένος, μόχα αυτός που όσο κι αν πιεί πια δεν μεθάει…μες στο λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος, μόχα αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει…ότι θα έρθω από μακριά κι εγώ σε λίγο κι ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα..αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα..θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω…’
Στο Upfestival είδα ανθρώπους να ζουν ανέμελα, να νοσταλγούν παλιές εποχές με μια μπύρα στο χέρι και να χάνονται για λίγο απ’το χάρτη. Όντως για τρεις μέρες ‘ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ’το χάρτη…’. Τελικά το Κουφονήσι είναι το νησί μας. Tο προσωπικό μας καταφύγιο. Φέτος αφήσαμε εκεί ένα κομμάτι του εαυτού μας. Δεν άξιζε να το κουβαλήσουμε πίσω στις πόλεις. Έπρεπε να μείνει ανέπαφο από τη μονοτονία τους γιατί ο κυνισμός σίγουρα θα το αφάνιζε. Εκεί ζήσαμε κάτι μαγικό, κάτι παραμυθένιο, κάτι όμορφο και αυτή η ανάμνηση έπρεπε να διαφυλαχθεί. ‘Πέρασαν χρόνια και κατάλαβα τι φταίει, που όλοι δειλιάζουνε μπροστά στην ομορφιά..ακούω καλύτερα τη γάτα μου να κλαίει παρά τους πόθους μου να ουρλιάζουν σα σκυλιά..’ μας τραγουδάει ο Αγγελάκας και μιλάει για ανθρώπους που φοβούνται να αγγίξουν το ωραίο. Χαίρομαι που όσο ήμουν στα Κουφονήσια πείστηκα για το αντίθετο.
Ανανεώνουμε λοιπόν το ραντεβού μας για το 5ο Upfestival του χρόνου. Στο ίδιο νησί..στις ίδιες θάλασσες..στην ίδια ‘άδεια παραλία’.
