Πιστεύω ακόμη στα παραμύθια. Ποια παραμύθια όμως...Είπα να ξεκινήσω έτσι. Είμαι στη δουλειά και δεν δουλεύω. Αεργία. Είναι ο δεύτερος μήνας που βρίσκομαι απλήρωτη, έστελνα από το πρωί βιογραφικά, διάβασα κάποια άρθρα στη LIFO και είπα να σας γράψω γιατί νομίζω δεν πιστεύω στα παραμύθια, πιστεύω την "παραμύθα" (ή μήπως όχι;)
Ψιλοσπούδασα Αγγλική γλωσσολογία, μιλάω 4 γλώσσες, μ' αρέσει η μόδα, έχω πάρει κιλά φέτος, έχω να αγοράσω περιοδικό πάνω από 1,5 χρόνο, ψωνίζω, αν και όποτε μόνο από το Στραντιβάριους και ας μυρίζει περίεργα, πάω για ποτό με γκρίνια- ονειρεύομαι όταν περπατάω, όταν είμαι τουαλέτα. Νομίζω είμαι χαρακτηριστική μορφή της γενιάς 18-30.
Μεγάλωσα πολύ έντονα, ήμουν χοντρή, προσπαθούσα να ταιριάξω- να το παίξω κάποια, έφαγα τα μούτρα μου με κάθε τρόπο και έκανα πράγματα που τώρα ντρέπομαι σε όποιον "αγαπούσα". Αφού τέλειωσα το σχολείο, έκανα άπειρα λάθη πάλεψα με κατάθλιψη, κάηκα και έκαψα παλεύοντας με την ψυχή και το μυαλό μου και ξαφνικά σκέφτομαι, όσο στέλνω βιογραφικά, ένα Γιατί; Γιατί πιστεύω στην "παραμύθα"; Γιατί όταν ήρθα σε αυτή τη δουλειά ενώ είπα στον εργοδότη μου πως το μόνο που ζητάω είναι να είναι τυπικοί οικονομικά μαζί μου, καθώς ζω μόνη μου- οι γονείς μου είναι επαρχία, επομένως δεν έχω καμία ευκαιρία να μείνω απλήρωτη. Με κοίταξε, γέλασε και μου είπε πως εδώ σεβόμαστε το προσωπικό, δεν υπάρχει τέτοιο καθεστώς. Από το πρώτο μήνα τα έπαιρνα τουλάχιστον μια εβδομάδα μετά, τώρα 2 μήνες απλήρωτη και σύνολο είμαι 6 μήνες εδώ. Την έφαγα την παραμύθα...
Εγώ ήθελα να γράφω... Να πηγαίνω σινεμά, να ζωγραφίζω πίνακες, να διαβάζω ξέγνοιαστη βιβλία και μετά να προσθέτω τα βιβλία στα ράφια βάσει του πόσο ταξίδεψα διαβάζοντας τα (κατηγοριοποίηση). Αντί αυτού, σταμάτησα να γράφω παραμύθια, σταμάτησα το βιβλίο μου που έλεγα θα δημοσιευτεί και θα αγγίξει κάθε κορίτσι που χτίζει προσωπικότητα και σκέφτομαι, αν σήμερα θα φάω παξιμάδι με ντομάτα και μυζήθρα που έχω από τη μάνα μου (για 3η φορά αυτήν την εβδομάδα, αν αποφασίσω να το φάω) ή θα δώσω τα 2,5 από τα 5 ευρώ που μου έχουν μείνει (δανεικά από τον φίλο μου) και θα πάρω γάλα με δημητριακά. Ευτυχώς έχω εκείνον... με φροντίζει και μου δίνει αγάπη. Εγώ όμως γιατί δεν μπορώ να κάνω σεξ, τουλάχιστον δεν κάνουμε όπως τις αρχές που ήμασταν κολλημένοι...; Τον θέλω, είμαι ερωτευμένη, με πιάνει και θέλω να λιώσω στα χέρια του, ζηλεύω άρρωστα που θα πάει σε ένα μπάτσελορ το Σάββατο, μη τυχόν δει γκομενάρες και με κερατώσει. Γιατί γαμώτο; Νιώθω άχρηστη. Δεν ξέρω να κάνω μουσακά. Έχω αφεθεί εμφανισιακά. Τα μαλλιά μου είναι γεμάτα ψαλίδα, τα νύχια μου φαγωμένα. Αλλιώς με γνώρισε. Φοιτήτρια, στην πένα, με όρεξη να κατακτήσω τη ζωή.
Παραμύθα ή παραμύθια; Ακόμη δεν έχω καταλήξει...
Θα σας πω όμως το εξής. Στη ζωή, που δεν ξέρω αν είναι μικρή ή αν ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά (όλο κάτι περιμένω), δεν αξίζει, ούτε ένα ευρώ από αυτά τα 700 ευρώ που παίρνω (510 και 200 έξοδα κίνησης-και καλά) για να χάσω και σήμερα την μέρα μου. Να χάσω έναν ακόμη οργασμό, να μην τελειώσω το βιβλίο μου γιατί ο εργοδότης κατέληξε πως δεν ξέρω να μιλάω ελληνικά και έχω απογοητευτεί, να μην προσκαλέσω μια φίλη στο σπίτι να μιλήσουμε για γκόμενους γιατί δεν έχω διάθεση να το μαζέψω που είναι σαν βομβαρδισμένο.
Τέλος, Μαμά-Μπαμπά σας αγαπάω... Με στηρίξατε σφίγγοντας τα δόντια.
Δεν διάβασα δεύτερη φορά το κείμενο να δω ασυνταξίες, τόνους κ.λπ. ό,τι βγει όπως βγει.
Το μπλε άλογο.
Πάντα ήθελα άλογο, έπηξα στα playmobil, στα πόνυ, στα αρκούδια. Υπογράφω έτσι λοιπόν και βάζω και το χρώμα ροζ σαν τον επιθετικό προσδιορισμό της ζωής μου.
