Ημέρες Δουλειάς
Αναμονή Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Και πάνω που νόμιζα πως θα ήταν πιο εύκολο, μιας που οι εκδρομείς θα είχαν αποχωρήσει, ο πίνακας των δρομολογίων δήλωσε με σαφήνεια το άτοπο των προσδοκιών μου. Δέκα λεπτά αναμονή σε ώρα αιχμής στο Μετρό και δεκατέσσερα σε ώρα αιχμής στον Ηλεκτρικό. Ένα εικοσιπεντάλεπτο τη μέρα αναμονή. Διαμαρτύρομαι σε οδηγούς, ελεγκτές, σεκιουριτάδες, σταθμάρχες... Το εισιτήριο 1,4€. Όπως και το χειμώνα. Και ας είναι οι Υπηρεσίες της Εταιρείας πολύ κατώτερες από τις ήδη κακές υπηρεσίες του Χειμώνα.
Η αναμονή στην αποβάθρα ισοδυναμεί με παραμονή σε φούρνο, η λιποθυμία είναι το πιθανότερο σενάριο, ενώ το τρένο φαντάζει ως σωτήρας και βασανιστής ταυτόχρονα. Στο τρένο μια απάνθρωπη κατάσταση, ο ένας πάνω στον άλλο, η βρωμιά αδιανόητη, η αίσθηση της υποδούλωσης πανταχού παρούσα. Και ναι, στέκεσαι αβοήθητος εν μέσω ηλικιωμένων στα πρόθυρα ανακοπής, ζαβλακωμένων νεαρότερων και λιγδωμένων άπλυτων μέχρι να φτάσεις στον πολυπόθητο προορισμό, ενώ κατακλύζεσαι από αγκωνιές, ποδοπατήματα, φύλλα εφημερίδας που ανοίγουν οι φιλομαθείς μέσα στα μούτρα σου και σκληρά εξώφυλλα βιβλίων που ανοίγουν οι εξίσου πολιτισμένοι βιβλιοφάγοι πάνω στην πλάτη σου μέσα σε ώρα αιχμής στο μέσο μαζικής μεταφοράς απλά και μόνο για να σε ενοχλήσουν περισσότερο. Και μην ξεχνάμε τις ψιχάλες δροσιάς και αγιασμού από τους ευγενέστατους συνεπιβάτες που φτερνίζονται ή βήχουν χωρίς να βάλουν το χεράκι τους μπροστά. Ένα καθημερινό βασανιστήριο, ένα εκπαιδευτήριο υποβάθμισης της καθημερινότητας του καθενός, ένα ανθυγιεινό καθεστώς, το κερασάκι στην τούρτα της απαξίωσης με ένοχους τα ίδια τα θύματα, που υποφέρουν αδιαμαρτύρητα και γίνονται ανυπόφορα.
Ημέρες Άδειας
Παραλία. Κορμιά απλωμένα δίπλα σε πλαστικά ποτήρια καφέ, πλαστικές συσκευασίες από σάντουιτς και καλαμάκια. Πλαστική σακούλα στη θάλασσα. Κανένας συναγερμός, όλοι κολυμπούν νωχελικά δίπλα της μην τυχόν και ταράξουν τη γαλήνη των διακοπών τους. Κολυμπώ από τη μία άκρη στην άλλη να βγάλω τα σκουπίδια που έφερε ο αέρας στη θάλασσα. Όσο περπατώ στην αμμουδιά, τόσο ανακαλύπτω σκουπίδια από τις βασικές ανάγκες τροφής, ούρησης και αναπαραγωγής. Όλα, εκτός των απομειναριών της ούρησης, πλαστικά.
Εφόσον όλα αυτά τα μπαράκια στις παραλίες κάνουν χρυσές δουλειές και πανηγυρίζουν γι' αυτό βάζοντας στη διαπασών τις μελωδικές μουσικές αποθέωσης του ρηχού συναισθήματος, δεν μπορούν να μαζέψουν τα σκουπίδια των πελατών τους ή έστω να βάλουν κανά δυο κάδους παραπάνω για τις δεκαπέντε ρημαδομέρες δουλειάς τους; Ο δήμος μετά τον Καλλικράτη είναι εξαφανισμένος, αφού πρέπει να διανύσεις χιλιόμετρα για να μεταφέρεις την κατάσταση στους αρμόδιους και αυτοί να διανύσουν χιλιόμετρα για να επιβεβαιώσουν την κατάσταση και να μην μπορούν να τη λύσουν. Η θάλασσα σχεδόν διάφανη και οι λουόμενοι καταβάλουν πραγματική προσπάθεια να αποδομήσουν οποιαδήποτε εικόνα φυσικού κάλλους και ηρεμίας, είτε με τις λαμπυρίζουσες ρακέτες τους, είτε με την υστερική νουθέτηση των παιδιών τους, είτε με αηδιαστικές συνήθειες, είτε με την αμέριμνη απόθεση αποτσίγαρων στην ακτή, είτε με την ανέμελη αιώρηση των σκουπιδιών τους, είτε με το χαρμόσυνο παρκάρισμα των οχημάτων τους 1 μέτρο από την παραλία. Ο ουρανός καταγάλανος, ο ήλιος χρυσάφι στη θάλασσα και ο άνθρωπος ακόμη παράφωνος.
Είτε στη δουλειά, είτε στην άδεια,
πάντα υπόδουλος στην ίδια μάστιγα.
Αυτή των αδιάφορων ακόμη και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για την αλλαγή και αραίωση των δρομολογίων σε ώρες αιχμής και μέρες καύσωνα, κι ας ήταν έκδηλος ο κίνδυνος υγείας για ευπαθείς ομάδες, κι ας βαλλόταν η ελάχιστη ποιότητα ζωής που διατηρούμε. Κανείς δεν ενήργησε όταν είδε τα σκουπίδια δίπλα του στο χώρο που έκαναν μπάνιο τα παιδιά του, ώστε να δώσει και σε αυτά μία κατεύθυνση πράξης. Λόγω αδιαφορίας. Τελικά όλες οι αναλύσεις για την κρίση και για την στωικότητα των Ελλήνων απέναντι στα μέτρα υποτέλειας, για την υποστήριξη του ναζισμού ως δύναμη κάθαρσης, για την καταφυγή στην ένοπλη σύγκρουση ως τελική κοινωνική λύση δεν έχουν καμία αξία. Η εξήγηση είναι εμφανής στις πιο απλές συμπεριφορές. Σε αυτές που ακόμη και την κοινή λογική να μην έχεις, τις υιοθετείς. Σε αυτές, δηλαδή, που αποτελούν ένστικτο. Τελικά από τον Έλληνα, ίσως και από την παγκόσμια κοινότητα, λείπει το ένστικτο της επιβίωσης. Και αφού αυτό είναι πανταχού απών, τότε ούτε τα πιο απλά δεν θα γίνουν, πόσο μάλλον τα πιο σύνθετα.
