Όταν ήμουν μικρή ήμουν κακός άνθρωπος. Όταν μεγάλωσα λίγο, ήμουν ακόμα χειρότερος.
Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά, ας πούμε από την έννοια του κακός. Ένα μικρό παιδί όταν λέει ότι είναι κακός άνθρωπος, τι φαντάζεσαι; Ότι θα σου πει για κλεμμένες κηρομπογιές και για σπρέι αφρού στο κολατσιό του φίλου του, ίσως για δεμένα κονσερβοκούτια στην ουρά της γάτας.
Όχι. Εγώ ήμουν διαφορετική περίπτωση.
Ψέματα, διαπλοκή, υποκρισία, αρχηγιλίκι και ζήλιες. Ζήλιες να τρελαίνεσαι και σκηνικά που ανταγωνίζονταν άνετα τη Βερούκα του «Εργοστασίου της Σοκολατας». Ήθελα να είμαι η καλύτερη, η πιο ξεχωριστή, η ομορφότερη, η εξυπνότερη. Κατέστρεφα τα παιχνίδια των συμμαθητών μου επίτηδες και μετά κατηγορούσα, με ψέματα εξυφασμένα πιο αριστοτεχνικά και από τον Πινόκιο, τον έναν στον άλλο. Ύστερα, εξελίσσονταν καβγάδες τρικούβερτοι κι εγώ παρακολουθούσα από τη γωνία. Και μ' άρεσε.
Ήθελα πάντα να κερδίζω, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να κάνω κάτι αντίθετο με τους κανόνες ή να σαμποτάρω την άλλη ομάδα.
'Εκλεβα παιχνίδια, ακόμα κι όταν οι γονείς μου μπορούσαν να αγοράσουν σ' εμένα καινούργια, ίσα ίσα για να έχω τη χαρά να βλέπω ότι τα είχα μόνο εγώ και κανένας άλλος. Υποτιμούσα όποιον τολμούσε να μου πει ότι δεν κατάφερνα να κάνω κάτι και μάλωνα άγρια όταν έχανα.
Σχεδόν κανείς δεν καταλάβαινε τη σχέση που είχα με τα ζητήματα αυτά, μιας και όσο μεγάλωνα ύφαινα καλύτερα πιο μεγάλα και πιο πολύπλοκα Ψέματα. Ήμουν παθολογική περίπτωση. Στο δημοτικό συνεχίστηκε η φάση, αν και σιγά σιγά με μάθανε κι έκοψαν τις πολλές επαφές μαζί μου. Τότε, άλλαξα κι εγώ τη στρατηγική μου. Βλέπεις είχα και αυτό το θέμα. Όσο μου άρεσε να σκαρώνω άσχημες φάρσες και να βάζω τους άλλους να τσακώνονται, άλλο τόσο δεν άντεχα να μένω και μόνη μου. Φοβόμουν πολύ τη μοναξιά.
Άλλα Ψέματα πήραν τη θέση των πρώτων, άρχισα να υιοθετώ ρόλους. Πότε του αδιάφορου αλητάκου και πότε της μεγαλοντίβας με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Θεέ μου έπιανε.
Φορούσα άλλο πρόσωπο σε κάθε παρέα που άλλαζα. Και φυσικά επιδιδόμουν στο αγαπημένο μου χόμπι. Το θάψιμο του ενός στον άλλο.
Τα πράγματα βέβαια δεν πήγαν και πολύ μακριά καθώς το ανακάλυψαν ότι εγώ έβγαζα τις βρώμες. Τότε σταμάτησαν να με κάνουν παρέα. Στην κλήρωση για τη Χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή δώρων δεν υπήρχε το όνομά μου, καθώς κάποιοι φρόντισαν να με βγάλουν από τη λίστα. Το αντιμετώπισα χαλαρά, ήξερα πως έπαιζαν τα δικά μου παιχνίδια.
Στο Γυμνάσιο τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Μέχρι στιγμής θα νόμιζες ότι ήμουν από τις σκύλες του σχολείου. Κι όμως, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Δεν ήμουν. Θα με χαρακτήριζα μάλλον χαμηλών τόνων. Απλά είχα συμπλέγματα εξουσίας και ίσως και μια φλεγματική προσωπικότητα. Ήμουν ένας μίζερος άνθρωπος. Στο Γυμνασολύκειο πήγε περίπου έτσι.
Εκεί άρχισαν και τα παιχνίδια χειρισμού. Βρήκα μερικές ακόμα παρέες, όταν διευρύνθηκαν οι τάξεις και προστέθηκαν μερικά άτομα και τους έκανα φίλους μου. Τους έκανα ότι ήθελα, ήταν οι μαριονέτες μου και Θεέ μου έπιανε. Όλοι λίγο πολύ στην εφηβεία είχαν ανασφάλειες. Αρκούσε, λοιπόν, λίγη αναπτέρωση του εγώ και έκαναν ότι ήθελα. Στην τάξη πατούσα και ήμουν αλλού, εκείνοι διάβαζαν για μένα κι έγραφα εγώ στα διαγωνίσματα. Αποτέλεσμα να πατώνουμε ομαδικά στο τετράμηνο.
Εκεί ξεκινούσε άλλος χορός. Ψέματα στους καθηγητές και στους γονείς μου που δεν καταλάβαιναν τι έφταιγε και δεν είχαν ιδέα ότι το γλυκό πλασματάκι τους στην πραγματικότητα ήταν ένα μπασταρδάκι. Γιατί, τους χειριζόμουν κι αυτούς πολύ καλά.
Στις πανελλήνιες έγραψα μέτρια μπήκα σ' ένα πανεπιστήμιο ευτυχώς. Κι έφυγα μακριά από την πόλη μου.
Τότε στο πανεπιστήμιο νομίζω ήρθε η εποχή της εκκαθάρισης. Για λίγο καιρό έμεινα μόνη και σκέφτηκα.
Ευτυχώς, ευτυχώς, ξαναλέω. Τα έβαλα κάτω και κοίταξα αληθινά εκεί που έπρεπε, όχι στους άλλους που τόσο λάτρευα να κατηγορώ για τις αναποδιές που μου τύχαιναν. Σ' εμένα. Στο ίδιο το πρόβλημα.
Είδα.
Έτσι, μ' αυτό το σύνολο χαρακτήρα κατάλαβα ότι δεν πήγαινα μπροστά αλλά απεναντίας πίσω. Το ζήτημα ήταν να κάνω φίλους που θα με αγαπάνε γι' αυτό που ήμουν, όχι μαριονέτες, απόρροιες χειριστικών σχέσεων.
Δεν πήγα σε ψυχολόγο, έτσι κι αλλιώς πάντα σνόμπαρα αυτά τα επαγγέλματα που χρύσωναν το χάπι στον κοσμάκη. Έκατσα και διάβασα. Διάβασα πολύ, βιβλία και κόντρα βιβλία, εντάξει, και μερικά ψυχολογικά. Αυτό μου συνέβη λοιπόν.
Ξεκίνησα να παραδέχομαι τα λάθη μου. Να ζητάω συγγνώμη και να αναγνωρίζω την αλήθεια όσο κι αν θα με βόλευε να την αλλάξω βολικά για μένα ή τους φίλους μου. Ήμουν αυτή που ήμουν, όχι άλλες φανταστικές προσωπικότητες.
Ξεκίνησα να διορθώνω κάποια πράγματα. Ήξερα ότι το γυαλί αν σπάσει δεν ξανακολλά. Όμως πήρα μερικά τηλέφωνα, τους έδωσα τη σούπερ κόλλα και περίμενα. Με ελπίδα ότι θα είχα τουλάχιστον ένα αποτέλεσμα που θα έμοιαζε με το αρχικό γυαλί.
Προχώρησα παρακάτω. Αγωνίστηκα να οικοδομήσω υγιείς σχέσεις με υποχωρήσεις και σεβασμό στη γνώμη των άλλων. Να κάνω λίγο πέρα τον εγωισμό και το αλάθητό μου. Τα κατάφερα, με κόπο μεν. Αλλά ήμουν περήφανη για τα λίγα που πέτυχα.
Συνεχίζω όσο μπορώ βήμα βήμα. Πάντα μόνη στην προσπάθεια. Αλλά επιτέλους μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο άνθρωπος αλλαζει.
σχόλια