''Μπότα είναι η πολύ άσχημη γυναίκα, μην ρωτάς γιατί αυτοαποκαλούμαστε έτσι. Εμείς τον χαρακτηρισμό μπότα τον λέμε με πολλή αγάπη η μια στην άλλη. Σημαίνει τρελή, αυθόρμητη, ακομπλεξάριστη που κάνει τα δικά της και δεν τη νοιάζει''
''Μπότα είναι η πολύ άσχημη γυναίκα, μην ρωτάς γιατί αυτοαποκαλούμαστε έτσι. Εμείς τον χαρακτηρισμό μπότα τον λέμε με πολλή αγάπη η μια στην άλλη. Σημαίνει τρελή, αυθόρμητη, ακομπλεξάριστη που κάνει τα δικά της και δεν τη νοιάζει''. Κάπως έτσι ξεκίνησε φέτος το καλοκαίρι μου όταν άρχισα να γνωρίζω πιο καλά τα κορίτσια.
Άκουγα συνέχεια να λένε η μια την άλλη ''μπότα'' και ήθελα να μάθω τι στο καλό είναι αυτό. Και έμαθα. Και έγινα κι εγώ μπότα. Και νομίζω δε θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανη για τον εαυτό μου.
Όσο περνούσα τις μέρες μου μαζί τους τόσο καταλάβαινα τι θέλω στη ζωή μου, ή μάλλον τι δε θέλω. Δε θέλω άλλους κομπλεξικούς, ψεύτες, γκρινιάρηδες, 'στημένους', και καλά καθώς πρέπει, όχι άλλους που πάντα έχουν ένα προσχέδιο για όλα. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι δεν λειτουργούν αυθόρμητα και καταπιέζονται τόσο πολύ με τόσα πολλά πράγματα που έχουν μέσα τους. Ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι έτσι.
Στο μαγαζί φέτος ένιωθα σαν να είμαι στο φυσικό μου περιβάλλον. Είχα γύρω μου αληθινούς ανθρώπους που ακόμα κι αν έχουν τα προβλήματα τους είναι μες τα χαμόγελα και το κέφι, και δεν κλαίγονται για το κάθε ηλίθιο πρόβλημα που νομίζουν πως έχουν. Πώς καταφέρνουμε και εφεύρουμε τόσο ανόητα και άνευ λόγου προβλήματα και γιατί δεν εκτιμάμε όλα τα καλά που έχουμε ήδη; Επειδή τα θεωρούμε αυτονόητα.
Αυτό που μου έμαθε μια από τις μποτοφίλες μου είναι πως στη ζωή μας έρχονται και φεύγουν άνθρωποι αβίαστα. Χωρίς να κάνουμε ή να κάνουν κάτι αυτοί. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, έχουμε άλλες ανάγκες, άλλα ενδιαφέροντα οπότε λογικό είναι τελικά να αλλάζει και ο περίγυρός μας. Όσοι είναι να μείνουν θα μείνουν χωρίς να προσπαθούμε ντε και καλά να τους κρατήσουμε. ''Δε θέλω άλλους κομπλεξικούς στη ζωή μου, θέλω χύμα άτομα, αυθόρμητα, αληθινά''. Πόσο μα πόσο δίκιο έχεις φίλη μου. Όταν κάτι μας καταπιέζει πρέπει να το αφήνουμε να φύγει και όχι να παλεύουμε με νύχια και με δόντια να το κρατήσουμε. Γιατί είναι τσάμπα κόπος.
Οπότε μη σκοτίζεστε πολύ για ανούσια πράγματα, μην επιμένετε σε καταπιεσμένες -πάσης φύσεως- σχέσεις, η αγάπη και ο σεβασμός δεν ανθίζουν με το ζόρι, κερδίζονται.
Και μη ξεχνιόμαστε, keep calm and be a Boot!
