Τι έχετε πάθει, μου λέτε, και δεν μπορείτε να ακούτε όμορφα λόγια; Κάνεις ένα κοπλιμέντο και αντιδρά ο άλλος σα να του έβρισες το σόϊ ολόκληρο. Ρε δε σας αγκάλιαζε η μάνα σας όταν ήσασταν παιδιά; Έχετε συνηθίσει την αγένεια και τη σκληρότητα, τις προσβολές και τις βωμολοχίες και όταν ακούτε ένα καλό λόγο, που θα' πρεπε να σας φαίνεται σαν όαση μέσα στην ερημιά της καλοσύνης, αντιδράτε σα να σας πατήσανε τον κάλο. Για συνέλθετε λίγο, σας παρακαλώ.
Το τελευταίο διάστημα είμαι έξαλλη με την ανθρωπότητα ολόκληρη. Τι σου συμβαίνει κόσμε; Γιατί έχεις χάσει τον ενθουσιασμό σου;
Να πώς έχει η κατάσταση, που με έχει φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι αν έγινε κανένα alien invasion που εξαφάνισε τα συναισθήματα από τον κόσμο κι εγώ έλειπα εκείνη τη μέρα απ' τον πλανήτη. Εδώ και δύο μήνες έχω γνωρίσει μία κοπέλα που μου αρέσει... μου αρέσει πάρα πολύ. Εντάξει το παραδέχομαι, γενικά κάθε δεκαπέντε μέρες μου αρέσει άλλη κοπέλα, αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικό εντελώς. Όπως και να' χει, ο ενθουσιασμός μου είναι αμέτρητος και ασυμμάζευτος. Μέσα στο σπίτι... γιατί έξω έχω καταλάβει ότι ο κόσμος σε κοιτάει περίεργα αν είσαι πολύ χαρούμενος... το χαμόγελο έχει σταματήσει να είναι μεταδοτικό, για έναν λόγο που δεν θα καταλάβω ποτέ.
Σάββατο πρωί βρίσκω μία πολύ καλή μου φίλη για καφέ. Έχουμε κοντά δύο μήνες να τα πούμε και μιλάμε ασταμάτητα για δύο ώρες. Όταν φτάνει η σειρά μου να μιλήσω για τα ερωτικά, αρχίζω να τις ξεφουρνίζω λεπτομέρειες γι' αυτή την κοπέλα που γνώρισα, ξεχειλίζοντας από ενθουσιασμό και περιγράφοντας την με τις ομορφότερες λέξεις που ξέρω, θέλοντας να δείξω ότι δεν είναι άλλη μία «γκόμενα» που μου αρέσει, αλλά ότι έχω αρχίσει να νιώθω πράγματα που είχα ξεχάσει πως υπάρχουν. Κι όσο με ακούει να μιλάω για την κοπέλα κι εγώ είμαι σχεδόν χεσμένη από τη χαρά μου, η φίλη μου είναι τόσο συγκρατημένη σαν να βρίσκεται κατηγορούμενη σε δίκη. Κι αφού τελειώνω την περιγραφή μου και κάνω καρδούλες στον αέρα με τον καπνό από το τσιγάρο μου, μου λέει «χαίρομαι πάρα πολύ για σένα, αλλά θα σου δώσω μία συμβουλή». Κι ευθύς αμέσως ξέρω ότι θα μου πετάξει αυτή τη μαλακία που πιπιλάει όλος ο ξενέρωτος κόσμος τα τελευταία, δε ξέρω πόσα, χρόνια: «Μην της δείχνεις από τώρα, που είναι ακόμα αρχή, τον ενθουσιασμό σου και το πόσο πολύ τη θέλεις! Θα σε θεωρήσει δεδομένη και μετά θα τρέχεις και δε θα φτάνεις». Μου' ρθε να της σβήσω το τσιγάρο στο μάτι, αλλά λογάριασα τη φιλία μας.
Κάτσε δηλαδή για να καταλάβω... να μη δείχνω πόσο πολύ μου αρέσει; Ή να μην το μοιράζομαι με τους φίλους μου ή ακόμα και με την ίδια, με τόσο ενθουσιασμό; Να μη της λέω πόσο όμορφη μου φαίνεται και πως το χαμόγελο της με στέλνει σε άλλον πλανήτη; Όχι, να το συζητήσουμε το θέμα. Κι άμα δε τα πω τώρα, πότε θα τα πω ρε συ; Όταν (θεός φυλάξει) τελειώσει όλο αυτό, θα γυρίσω και θα της πω «ξέρεις τι; Εγώ σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή». Μα εγώ τώρα τα νιώθω! Τώρα ξεχειλίζουν όλα από μέσα μου. Και πόσο πρέπει να περιμένω για να τα πω σύμφωνα με τη φίλη μου; Πρέπει δηλαδή να κάνει συναστρία ο ήλιος με την αφροδίτη και να βγάλουν ξύγκι οι μύγες για να πω στην κοπέλα μου τι νιώθω; Κι άμα δε τα πω σε αυτήν σε ποιον θα τα πω ρε παιδιά; Αν είναι αυτά που νιώθω να με κάνουν δεδομένη για τον άλλον, τότε ναι... να βγω να το φωνάξω «είμαι δεδομένη»!
Τι έχετε πάθει, μου λέτε, και δεν μπορείτε να ακούτε όμορφα λόγια; Κάνεις ένα κοπλιμέντο και αντιδρά ο άλλος σα να του έβρισες το σόι ολόκληρο. Ρε δε σας αγκάλιαζε η μάνα σας όταν ήσασταν παιδιά; Έχετε συνηθίσει την αγένεια και τη σκληρότητα, τις προσβολές και τις βωμολοχίες και όταν ακούτε ένα καλό λόγο, που θα' πρεπε να σας φαίνεται σαν όαση μέσα στην ερημιά της καλοσύνης, αντιδράτε σα να σας πατήσανε τον κάλο. Για συνέλθετε λίγο, σας παρακαλώ. Ό,τι και να μου λέτε εγώ όταν ερωτεύομαι ένα βιολί θα παίζω... θα σφυράω στο δρόμο, θα τραγουδάω στο μετρό, θα ανεβαίνω χοροπηδηχτά τα σκαλιά και να τρέμετε μήπως χεστώ καμιά μέρα απ' τη χαρά μου ενώ σας μιλάω για τον ερωτά μου. Και θα λέω αυτό που νιώθω την ώρα και τη στιγμή που το νιώθω. Δεδομένη; Έχει καλώς! Οι υπόλοιποι γράφτε τα συναισθήματα σας σε χαρτί, διπλώστε το σε 28 σημεία, βάλτε το σε κονσερβοκούτι σφραγισμένο αεροστεγώς και στείλτε το στη ΝΑΣΑ να το βάλει στον επόμενο πύραυλο που θα στείλει έτη φωτός μακριά από τη γη. Να δω τι σκατά θα καταλάβετε.
(Πριν δύο χρόνια διάβασα Λέο Μπουσκάλια- Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις. Ο άνθρωπος στις διαλέξεις του έλεγε πάντα ένα πράγμα: Βγείτε στο δρόμο σήμερα και πείτε καλημέρα σε έναν άγνωστο. Κάντε ένα κοπλιμέντο σε έναν δικό σας άνθρωπο ακόμα και σε έναν ξένο. Πείτε π.χ. «ωραίο μπλουζάκι». Σταματήστε να επισημαίνετε μόνο τα αρνητικά των άλλων και αρχίστε να βλέπετε τα θετικά. Θα νιώθετε και οι δύο πλευρές καλύτερα για όλη την υπόλοιπη μέρα». Παράλογο σας φαίνεται; Εγώ το έχω κάνει τρόπο ζωής. Τα φιλιά μου!)
