Η ώρα, 5:00 τα ξημερώματα, αρχές του καλοκαιριού και από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα εισβάλει ο ήχος του απορριμματοφόρου που μαζεύει τις σωρούς από σακούλες πού έχουν σκορπίσει γύρω από τους κάδους. Πάει ο ύπνος, χάθηκε.. Στο κομοδίνο δίπλα μου, το κινητό, πολύτιμη παρέα για την ώρα. Μπαίνω στο Facebook. Με ρώτησε προχθές μια φίλη για τις παλιές μου διακοπές. Δεν θυμόμουν λεπτομέρειες. Ψάχνω στη σελίδα μου τα προηγούμενα καλοκαίρια, κοιτάζω φωτογραφίες, check-ins, συνομιλίες για ραντεβού, αστεία βιντεάκια..
Είναι όλα στο Facebook, άρα υπάρχουν.
Το news feed έχει κοκκινίσει. Ανανεώνω το timeline, μια γνωστή με μαγιώ στην παραλία, ένας άγνωστος μπροστά από διάφορα κοκτέιλς -του έχει κάνει like μια παλιά συμμαθήτρια-, ένα check-in σε ένα μπαράκι, μια φωτογραφία φαγητού, ζευγάρια αγκαλιασμένα στην πανσέληνο, μουσικές, φωτογραφίες, κειμενάκια, σχόλια, video, like.
Είναι όλα στο Facebook, άρα υπάρχουν.
Βαριέμαι, γυρίζω στη σελίδα μου να βρώ και άλλα καλοκαίρια μου, να τσιγκλίσω τη μνήμη μου. Δεν υπάρχει τίποτα, έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια..
Δεν είναι στο Facebook. Δεν υπάρχουν.
Το κλείνω.
Γυρίζω δεξιά μου, κοιτάζω και θυμάμαι ενα ξημέρωμα στην Παναγίτσα της Ελαφονήσου, το καλύτερο ξημέρωμα της ζωής μου. Όχι, λάθος έκανα. Το δεύτερο καλύτερο. Σηκώνομαι, πάω στο απέναντι δωμάτιο, κοιτάζω και θυμάμαι το πρώτο καλύτερο ξημέρωμα λίγες ώρες πρίν αλλάξει η ζωή μου και το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού στη βοτσαλωτή παραλία του Κορινθιακού. Κοιτάζω μπροστά στα πόδια μου, χαμηλά. Μια τρίτη θύμηση, ατελείωτο παιχνίδι στο μυστικό μας καταρράκτη λίγο έξω από το κέντρο της Αθήνας, τέλος μιας Άνοιξης, λίγο πρίν το "καλοκαίρι των φίλων" και των αλλαγών ..
Γυρίζω στο κρεβάτι, έξω δεν ακούγεται τίποτα. Έξω ησυχία, μέσα ευτυχία. Πέφτω για ύπνο, έχω ένα καλοκαίρι να ονειρευτώ.
Είμαι στο Σπίτι μου, άρα Υπάρχω.
σχόλια