Μου έχουν πει κάθε χρονιά να κάνω και κάτι καινούριο... Λοιπόν, το 2014, η πρωτόγνωρη εμπειρία που μου έλαχε να ζήσω ήταν να ερωτευτώ. Υποθέτω πως αυτό ήταν, γιατί δεν είχα ξανανιώσει έτσι για κάποιο άτομο. Δυστυχώς, το άτομο αυτό από ό,τι φάνηκε δεν ένιωθε το ίδιο για μένα, δεν τον ενδιέφερε θα μπορούσα να πω.
Θεωρούσα μέχρι πρότινος ότι είναι ωραίο να μένεις φίλος με κάποιον που σου αρέσει ακόμα και αν δεν γίνει κάτι. Στην αρχή δεν είχα συνειδητοποιήσει τα αισθήματά μου, και ο ίδιος μου είπε ότι δεν θέλει να με χάσει από φίλη του. Με τον καιρό όμως κατάλαβα πόσο εγωιστική και ουτοπική ήταν αυτή η σκέψη. Ήξερα καλά πως όπως και να μου συμπεριφερόταν, ό,τι και να μου έλεγε, εγώ θα συνέχιζα να ελπίζω ότι κάτι θα γίνει! Δεν ξέρω γιατί η καρδιά λειτουργεί έτσι...
Δεν είναι μυστήριο; Αν δεν το πεις, θα σε κυνηγάει το «αν...». Όλες εκείνες οι πιθανές εκδοχές που τριβελίζουν το μυαλό σου. Όλα εκείνα τα «ίσως». Σκέφτεσαι ότι δεν προσπάθησες αρκετά και ότι ίσως να τα κατάφερνες. Αν πάλι το πεις, δεν είσαι σίγουρος. Παίρνεις ένα ρίσκο: αν υπάρχει ανταπόδοση τότε... πρέπει να πας αμέσως σε ένα καζίνο. Η δεύτερη και πιο συνηθισμένη, πιστεύω, περίπτωση είναι να οδεύεις σε έναν μονόδρομο. Εκεί... εκεί σε κυνηγάει ο εαυτός σου. Η σκιά που ρίχνει η σκέψη πάνω στα επιπόλαια συναισθήματα. Ό,τι θα μπορούσες να δώσεις και πόσο ευτυχισμένος θα μπορούσες να ήσουν. Η ελπίδα που συνεχίζει ακούραστα να γεμίζει το μυαλό σου, με την προσδοκία ότι κάποια στιγμή θα καταλάβει.
Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια. Επιρρεπής στα όνειρα και τις κάλπικες φαντασίες. Μικρό παιδί που ενθουσιάζεται εύκολα. Πάντα αυτό θα είμαστε!
Τόσος ενθουσιασμός που τελικά γίνεται θλίψη... Γιατί τελικά όσο και να ελπίζεις, δεν πρόκειται να αλλάξει η πραγματικότητα. Και αυτό, εμένα τουλάχιστον, με έκανε μετά από καιρό να νευριάσω. Να νευριάσω, γιατί δεν περίμενα ότι θα επιτρέψω στον εαυτό μου να φτάσει σε ένα σημείο που να εξαρτάται τόσο πολύ από κάποιον. Από κάποιον που δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει πόσα σημαίνει για σένα!
Δεν νευριάζω όμως μαζί του. Είναι δικαίωμά του. Και είναι επίσης δικό μου δικαίωμα να συνεχίζω να πληγώνω μόνη μου τον εαυτό μου. Ο μόνος υπαίτιος που μπορώ να κατηγορήσω είναι ο εαυτός μου.
Γιατί δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον επειδή δεν αισθάνεται κάτι για σένα. Οι φρούδες ελπίδες ποτίζονται από την καρδιά και, όταν ο χρόνος και ο νους τις ξεριζώνουν, πονάει γιατί το εύφορο έδαφος της ψυχής τις είχε θρέψει. Η πραγματικότητα όμως το επιβάλλει: δεν φταίνε οι άλλοι. Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια. Επιρρεπής στα όνειρα και τις κάλπικες φαντασίες. Μικρό παιδί που ενθουσιάζεται εύκολα. Πάντα αυτό θα είμαστε!
Πράγματι, η πραγματικότητα, όντας αδέκαστη, επιβάλλεται σε όλους. Δεν κάνει διακρίσεις, και αυτό είναι ευλογία. Το ζήτημα είναι μέσα από κάθε κατάσταση, όσο δυσάρεστη ή ευχάριστη και αν είναι, να κρατάμε το απόσταγμα των εμπειριών: να αφομιώνουμε τα καλά και να μαθαίνουμε από τα βλαβερά για την ψυχή.
Με συγχωρείτε για αυτόν τον παροξυσμό. Λόγω της εποχής, ήθελα να μοιραστώ αυτή τη μικρή μου ιστορία και μαζί με τον παλιό χρόνο να την αφήσω πίσω μου, σαν μια ανάμνηση που θα την σκεπάσει με μια γλυκιά μυρωδιά η λήθη, όπως κάνει με τις παλιές φωτογραφίες. Το ξέρω ότι δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Το ξέρω ότι υπάρχουν σπουδαιότερα πράγματα για να ασχοληθεί κάποιος. Για αυτό σε ευχαριστώ, αναγνώστη, που αφιέρωσες τον χρόνο σου για να διαβάσεις αυτή τη χριστουγεννιάτικη εξομολόγηση.
Σας εύχομαι, όχι μόνο να βρείτε κάποιον που να είναι τέλειος για σας, αλλά και εσείς να είστε τέλειοι για αυτόν! Σας εύχομαι να ελπίζετε πάντα, όσο δύσκολο και λάθος και αν είναι, γιατί στην τελική είναι αυτό που μας ωθεί να συνεχίζουμε, να προσπαθούμε και να ονειρευόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο εαυτό!
σχόλια