Ένας ολόκληρος κόσμος, ο κόσμος της Ευρώπης, ξύπνησε το επόμενο πρωί, αφού η τρομοκρατία μας είχε χτυπήσει την πόρτα, κανονικά στην ώρα του για να πιεί καφέ και να πάει στη δουλειά. Ως τότε, ήμαστε σίγουροι ότι είχαμε με το φαινόμενο αυτό απόσταση, τουλάχιστον ίση με αυτή που διανύαμε για να πάμε στην άλλη όχθη, να περάσουμε τον Ατλαντικό. Μα και το επόμενο πρωί έτσι νομίζαμε. Κι ας νιώθαμε την ανάσα του τρόμου κοφτή και κρύα στο σβέρκο μας.
Έτσι ξύπνησα κι εγώ εκείνη τη μέρα. Με ένα κενό και έναν κόμπο στο λαιμό. Κοιτούσα στα μάτια τους γονείς μου και έψαχνα τις αντιδράσεις τους. Βρίσκονται σε σοκ, για μια χαμένη δημοκρατία, για το κουρελιασμένο λίκνο της, για τα ιδεώδη που γέννησε και τώρα έχουν μπει σε μια γωνία, σαν μαθητές που έκαναν λάθος ανεπανόρθωτο και πρέπει να το πληρώσουν. Και είναι λογικό. Όταν έχεις μεγαλώσει νομίζοντας ότι οι ιδέες είναι πιο δυνατές από τις γροθιές και ότι ο ρομαντισμός σου έχει ρεαλιστικές βάσεις, θέλεις να κάτσεις σε εμβρυακή στάση και να κλάψεις που σε κορόιδευαν. Δε ξέρεις ποιος συγκεκριμένα. Αλλά έχεις αυτή τη διαρκή αίσθηση ότι κάποιος γελάει πίσω από την πλάτη σου και σου καταβαραθρώνει μέρα με τη μέρα όλα όσα ήξερες. Γιατί τα ήξερες γαμώτο, ήσουν βέβαιος μπαμπά ότι τα ήξερες.
Πώς μπορούμε λοιπόν εμείς να σοκαριστούμε, όταν απογυμνώνονται μπροστά μας αλήθειες;
Έπειτα βγήκα έξω. Παιδιά της ηλικίας μου. Δε θέλουμε να μας αποκαλούν παιδιά. Δεν είμαστε παιδιά άλλωστε. Και πώς θα μπορούσαμε; Γυμνάσιο πηγαίναμε ακόμη όταν σκότωσαν έναν συνομήλικό μας, έτσι απλά χωρίς πολλές κουβέντες. Μα τι λέω; Ήμαστε ακόμη παιδάκια του δημοτικού το 2001, χόρτασαν τα ματάκια μας από βόμβες κι εκρήξεις. Κι ας μη γίνονταν σπίτι μας. Νιώθαμε όμως τον πόνο των παιδιών στο Ιράκ, τον πόνο των παιδιών στη Νέα Υόρκη που είδαν στη ζωή τους να γράφεται μια σελίδα μελανή, δίχως να φταίνε δίχως να ξέρουν τι σήμαιναν όλα τα μεγαλόσχημα λόγια των καναλιών.
Πώς μπορούμε λοιπόν εμείς να σοκαριστούμε, όταν απογυμνώνονται μπροστά μας αλήθειες; Να λυπηθούμε, να προβληματιστούμε ναι. Αλλά δε σοκαριστήκαμε ούτε για μια στιγμή. Κι ας παρατηρούσα μια προς μια τις αντιδράσεις των 20-something σημαντικών άλλων, προσπαθώντας να βρω έστω ένα σημάδι στις εκφράσεις των χειλιών ή των ματιών τους μπροστά στους ανοιχτούς δέκτες, που να προδίδει ότι η βία είναι κάτι ασυνήθιστα απάνθρωπο, κάτι εκτός της δημοκρατίας, κάτι εκτός της γενιάς μας.
Φυσικά δε βρήκα τίποτε.
Βρήκα ανθρώπους δυνατούς και έτοιμους για το παρακάτω. Ανθρώπους που έζησαν τον πρώτο σύγχρονο πόλεμο, τα πρώτα σημάδια του πόστ - μοντερν φόβου και που σε μασάνε από αυτά.
Ανθρώπους ξύπνιους και πιο σκληρούς.
Και μην ξεγελιέστε... Κανείς μας δεν πιστεύει ότι η γροθιά είναι πιο δυνατή από την ιδέα, κι ας γρονθοκοπούμε τους εαυτούς μας κάποιες φορές για να αντέξουμε.
Να έχετε πίστη σ' εμάς...
Ο κόσμος, Κεμάλ, έχει ήδη γίνει αγνώριστος.
σχόλια