[...] Αισθάνομαι ότι το σώμα που μου έδωσε ο Θεός όταν γεννήθηκα, ήταν τέλειο. Έπειτα ο άνθρωπος με λήστεψε, μου αφαίρεσε τη δύναμή μου, με άφησε ανάπηρη. Μου έκλεψαν την γυναικεία υπόστασή μου. Αν ο Θεός ήθελε να λείψουν αυτά τα κομμάτια του κορμιού μου, τότε γιατί τα δημιούργησε;
Προσεύχομαι να έρθει η μέρα που καμία γυναίκα δεν θα αναγκάζεται πια να περάσει αυτό το μαρτύριο. Όλα αυτά θα μείνουν μια κακή ανάμνηση. Ο κόσμος θα λέει « Άκουσες ότι ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων είναι τώρα πια παράνομος στη Σομαλία ; » Έπειτα θα γίνει το ίδιο και στην επόμενη χώρα , και στην επόμενη και πάει λέγοντας, ώσπου η οικουμένη να είναι ασφαλής για όλες τις γυναίκες. Πόσο ευτυχισμένη μέρα θα είναι αυτή ! Κι εγώ εργάζομαι για τον ερχομό της. Ινσαλλάχ, αν θέλει ο Θεός, θα έρθει.
Και κάπως έτσι τελειώνει την αυτοβιογραφία της η Γουόρις Ντίρι στο βιβλίο της «Λουλούδι της ερήμου». Πλέον, ως ενεργό μέλος του ΟΗΕ, η Γουόρις μάχεται για τα δικαιώματα της γυναίκας στον κόσμο.
Αυτή η μέρα θα υπάρχει μέχρι να επιτευχθεί ισότητα παντού. Θα υπάρχει μέχρι η ανθρωπότητα να αποκατασταθεί, μέχρι το άτομο που κρατάει το μολυσμένο ξυράφι για την κλειτοριδεκτομή να συνειδητοποιήσει πως το γέννησε γυναίκα, μέχρι ο άνδρας που χαστουκίζει την σύζυγό του καταλάβει πως το δίκαιο της πυγμής τον κάνει αγελαίο ζώο και όχι άνθρωπο.
Ναι, καλά διαβάσατε, τα δικαιώματα της γυναίκας, αυτής της «οντότητας» που αποτελεί το 50%, πιθανώς και παραπάνω του παγκόσμιου πληθυσμού. Το «πλάσμα» που η ύπαρξη του εξαρτάται από τον χάρτη. Αν κοιτάξω στον Νότο, υποβάλλεται σε κλειτοριδεκτομή. Αν κοιτάξω στον Βορρά, πωλείται ως αντικείμενο για να ικανοποιήσει σεξουαλικά άνδρες (trafficking) . Αν κοιτάξω στην Ανατολή, η γυναίκα είναι υποχείριο του άνδρα, υπόκειται σε θρησκευτικούς περιορισμούς, δεν υπολογίζεται ως αυτόνομη ύπαρξη, δεν επιλέγει μόνη της, δεν της ανήκει η ζωή της, γίνεται αντικείμενο βιασμών, γίνεται σκλάβα, γίνεται αόρατη. Αν κοιτάξω στην Δύση, η γυναίκα δεν μπορεί να διεκδικήσει εργασιακές θέσεις ίσες με τον άνδρα, δεν της παρέχεται καμία κάλυψη για εγκυμοσύνη η οποία πολλές φορές αποτελεί αφορμή απόλυσης, δεν απολαμβάνει τις ίδιες κοινωνικές ευκαιρίες με τον άνδρα.
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Όπως καθετί ευαίσθητο, έτσι δόθηκε μια Ημέρα και για την Γυναίκα. Ορίστε λοιπόν, λυπηθείτε την γυναίκα, δείξτε οίκτο απέναντι της, πείτε της «Χρόνια Πολλά», ευτελίστε την κι άλλο. Και φυσικά από αύριο (ποιο αύριο ; Από σήμερα κιόλας!) συνεχίστε την δουλειά σας στην εταιρεία που όλοι οι πρόεδροι και οι διευθυντές είναι άνδρες (αναφέρομαι στην Δυτική κοινωνία).
Εσύ, γυναίκα ! Αυτή η μέρα υπάρχει για να σου δείξουν πόσο αδύναμη είσαι. Για να σε κολακεύουν προσφέροντάς σου λουλούδια και να ξεχνάς πως σε υποτιμούν/ κακoποιούν/ βιάζουν σωματικά και ψυχικά/ περιθωριοποιούν. Αυτή η μέρα απλά μας υπενθυμίζει το γεγονός ότι ζούμε σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, ότι οι γυναίκες είναι κτήματα των ανδρών, πατεράδων και συζύγων ( το επώνυμο στα ελληνικά είναι πάντα γενική κτητική).
Αυτή η μέρα θα υπάρχει μέχρι να επιτευχθεί ισότητα παντού. Θα υπάρχει μέχρι η ανθρωπότητα να αποκατασταθεί, μέχρι το άτομο που κρατάει το μολυσμένο ξυράφι για την κλειτοριδεκτομή να συνειδητοποιήσει πως το γέννησε γυναίκα, μέχρι ο άνδρας που χαστουκίζει την σύζυγό του καταλάβει πως το δίκαιο της πυγμής τον κάνει αγελαίο ζώο και όχι άνθρωπο.
Χρόνια πολλά γυναίκα. Εγώ, όμως, δεν θέλω να γιορτάσω σήμερα. Εγώ θέλω να αγωνιστώ για να μην χρειάζεσαι αυτή τη μέρα για να νιώθεις γυναίκα.
