Σιχαίνομαι να κοιτάω πίσω. Το σιχαίνομαι. Είναι σα σοκολάτα που έχει ξεπεράσει την ημερομηνία λήξης της. Ναι, αυτό. Ημερομηνία λήξης. Τα πάντα έχουν μια τέτοια ημερομηνία. Οι χαρές, οι λύπες, τα συναισθήματα, οι σχέσεις, οι άνθρωποι. Αχ, αυτοί οι άνθρωποι· τόσο μυστήρια πλάσματα, μαγευτικές οντότητες παγιδευμένα σε σώματα τρωτά και ζωώδη. Δεν τους βαριέσαι ποτέ, γιατί είναι όλοι διαφορετικοί. Αυτό είναι το κοινό τους. Καθένας και μια διαφορετική εμπειρία.
Αν δεθείς, όμως, την πάτησες, φίλε αναγνώστη. Έπεσες στην ίδια σου την παγίδα, σε εκείνη τη συναισθηματική φάλαγγα την οποία εσύ δημιούργησες από στιγμές, μικρές και ασήμαντες στιγμές που σε έβαφαν σαν καμβά με τα χρώματα της ευτυχίας. Και σταδιακά όλα θρύμματα. Σαν τον καπνό με τον οποίο ζήτημα να βγάζεις μισό τσιγάρο. Όσο κι αν κοπιάζεις, πάντως, να το διορθώσεις μάταιη η προσπάθεια σου σαν αυτή του μικρού παιδιού που παλεύει να σώσει το κάστρο του από τη θάλασσα.
Τι θα κάνεις, λοιπόν; Θα μιζεριάζεις επειδή μερικοί δε σε είχαν συμπεριλάβει στα μελλοντικά τους σχέδια; Χμ, μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Σήκωσε το κεφάλι σου και άνοιξε τα μάτια σου χωρίς να στεναχωρηθείς, όσο σκληρή και άσχημη είναι η πλάτη ορισμένων.
Και μετά το τίποτα, το τίποτα και τα πάντα. Άλλοι άνθρωποι σε πάνε βαρκάδα με τις δικές τους ιστορίες και ξεχνάς τη δύσπνοια της απόγνωσης που ένιωσες καθώς η μοναξιά σου χάιδευε το πρόσωπο με τα σκληροτράχηλα της χέρια. Μη φοβηθείς, ξένε. Ανέβα. Βήμα μη διστάσεις να κάνεις προς τα εμπρός. Γιατί είναι άλογο και λυπηρό να γυρίσεις σε αυτά που σε πόνεσαν, σε αυτούς που ανοίχτηκες και ύστερα σε κούμπωσαν σα νεογνό που κρυώνει μια νύχτα του χειμώνα. Το ξέρω ότι το θες, βέβαια. Με φόρα να τρέξεις προς τα πίσω, να αιχμαλωτίσεις τα γέλια και τις όμορφες αναμνήσεις και να παίζεις με αυτά αιώνια κουκλοθέατρο. Δε γίνεται, όμως. Η ζωή δεν είναι θέατρο. Κι ας υποκρίνονται οι άνθρωποι.
Τι θα κάνεις, λοιπόν; Θα μιζεριάζεις επειδή μερικοί δε σε είχαν συμπεριλάβει στα μελλοντικά τους σχέδια; Χμ, μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Σήκωσε το κεφάλι σου και άνοιξε τα μάτια σου χωρίς να στεναχωρηθείς, όσο σκληρή και άσχημη είναι η πλάτη ορισμένων. Η ζωή είναι ο νονός κάθε ανθρώπου, γεμάτη δώρα και εκπλήξεις, αρκεί να μην την αγνοείς. Ίσως να δεις στο διάβα σου χειρότερα. Μην τρομάξεις. Φυλαχτό να έχεις πάντα στο λαιμό την αξία του εαυτού σου και τίποτα δε θα συμβεί.
Κάπου εδώ τελειώνουν οι σκέψεις μου. Όπως η μαρμελάδα τις προάλλες. Όπως εμείς. Επειδή, όμως, μετά τη βροχή έρχεται λιακάδα, θα υποδεχτώ με εκτίμηση το νέο κύμα από αναμνήσεις κι ας προσπαθήσει να με πνίξει. Οτιδήποτε μου προσφέρουν, ακόμα και κάτι ευήμερο, θα το δεχτώ. Το κουτί της Πανδώρας που βρίσκεται μέσα μου θα παραμείνει άθικτο όσο και να με δελεάζουν οι γλύκες του παρελθόντος. Δεν πρόκειται να υποκύψω ξανά σε λόγια κομψά που ξεστόμισαν άτομα τα οποία την ευθύνη του <<για πάντα>> δε λογάριασαν και με νάρκωσαν με τις παραισθησιογόνες υποσχέσεις τους.
σχόλια