«Όλοι μας λένε αλήτες» είπε με παράπονο. Ποιος; Ο αυτοαποκαλούμενος αντιεξουσιαστής στο προαύλιο της Νομικής στη Μασσαλίας. Δεν ξέρω γιατί αυτό με έκανε λίγο να τον λυπηθώ. Αυτό, όμως, δεν κράτησε πολύ. Μετά θυμήθηκα την κουκούλα που φορούσε, τα καδρόνια των συντρόφων του και τις βρισιές που ξεστόμιζε πέντε λεπτά πριν στο φωτογράφο που δήλωνε αμυντικά «μόνο το πανό θέλω να βγάλω» με το φόβο μην τον χτυπήσουν. Είκοσι-τριάντα φίλοι του μέσα στη σχολή και είκοσι-τριάντα φοιτητές έξω από την καγκελόπορτα και πάνω στον πεζόδρομο της Μασσαλίας περιμένοντας τι; Να ανοίξουν τις πόρτες αυτός και οι υπόλοιποι. Θύμωσα. Συγκρατήθηκα. Του είπα ότι κι εγώ θα θύμωνα αν με λέγανε αλήτη.
Ίσως τυχαία να έπεσα στους πιο ήρεμους από αυτούς. Δεν ξέρω αν τώρα θα τους έλεγα αλήτες. Άδικους, σκληρούς, βίαιους, άνανδρους; Ναι. Αλήτες; Μάλλον όχι.
Γιατί χτυπήσατε το παιδί τότε; «Δεν είμαστε όλοι τέλειοι. Υπάρχουν και μαλάκες.» Μισή ώρα έκατσα περίπου και μίλησα με πέντε-έξι από αυτούς. Παραδόξως, μου μίλησαν ήρεμα και σχετικά ευγενικά. Ήμουν εντελώς αντίθετη με τις απόψεις τους. Περίμενα να αντιδράσουν πολύ απότομα, όπως έκαναν με το μεσήλικα καθηγητή που πριν από πέντε λεπτά είχε φύγει εξοργισμένος. Δεν το έκαναν. Ίσως επειδή ήμουν ήρεμη, τους άκουσα και δεν φώναξα· ίσως επειδή ήμουν κοπέλα και απέναντι στις κοπέλες ήταν γενικά λίγο πιο «μαλακοί». Ίσως τυχαία να έπεσα στους πιο ήρεμους από αυτούς. Δεν ξέρω αν τώρα θα τους έλεγα αλήτες. Άδικους, σκληρούς, βίαιους, άνανδρους; Ναι. Αλήτες; Μάλλον όχι.
Γιατί πιστεύουν πως αγωνίζονται σε ένα κόσμο που ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβει πώς νιώθουν. Γιατί ζουν μια αυταπάτη. «Ο πόλεμος είναι συνθήκη. Εσείς δεν έχετε καταπιεστεί ποτέ.» Κι όμως, μάντεψε, έχουμε καταπιεστεί. Εσύ το κάνεις αυτή τη στιγμή. Θέλω να μπω στη σχολή και δε μ' αφήνεις. Θέλω να μάθω και μου λες όχι. Εγώ γιατί πρέπει να σου πω ναι; Θα αλλάξεις αν σου πω ναι; Αν ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματά σου; Η πραγματικότητα λέει όχι, αν και εγώ εύχομαι να μπορούσα να πω ναι. Για να πάψουμε να σε βρίζουμε και να σε λέμε αλήτη, για να πάψεις να μας βρίζεις και να μας λες «Δαπίτες».
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως νιώθεις εσύ. Ξέρω πως είναι. Αλλά όταν μου φέρεσαι με τέτοιο τρόπο, δεν ξέρω τι άλλο να σε αποκαλέσω. Το «αλήτης» είναι φυσική αντίδραση. Γιατί πρέπει να κάνω περισσότερη υπομονή απ' ότι εσύ; Βγάλε την κουκούλα, πήγαινε στην πορεία, φώναξε, εκτονώσου. Αν σταματήσεις να με καταπιέζεις σου υπόσχομαι να σε φωνάζω με το όνομά σου.
σχόλια