Μεγάλωσα έχοντας τη γνώση μιας ζωής γεμάτη με δυνατότητες, μόλις ένα βήμα μπροστά απ' τις άκρες των δαχτύλων μου, μα αρκετά μακριά ώστε να τρέχω να τις προφτάσω, αποτυγχάνοντας πάντα την τελευταία στιγμή . Μεγάλωσα μαθαίνοντας να ζω με την απώλεια όσων πραγμάτων ποτέ δεν θ' αποκτούσα, όσων στιγμών ποτέ μου δε θα ζούσα, κι έμαθα να το θεωρώ αυτό καθημερινό και συνηθισμένο. Έμαθα να υποχρεώνω τον εαυτό μου σε ανιαρές αποστηθίσεις καταπιέζοντας την ελεύθερη μου σκέψη, να κρύβω σαν κάτι το μεμπτό, το κατακριτέο, το "ψωνίστικο" την καλλιτεχνική μου φύση και να υποκρίνομαι ανεπιτυχώς ότι η σχολή, η σίγουρη, η ασφαλής που θα μ' οδηγούσε σε μία πτυχιούχο ανεργία είναι αυτό που ζητούσα πάντοτε εγώ, και όχι οι δικοί μου.
Γιατί άραγε όλη αυτή τη σοφία να μην μπορούσαμε να την έχουμε εξαρχής, παρά μόνο μέσα από δυσκολίες να την αποκομίζουμε;
Συνέχισα να υποκρίνομαι και να λέω καλόβολα ψέματα στον εαυτό μου. Πώς θα μπορούσα άλλωστε αλλιώς; Αρνιόμουν να διεκδικήσω, αρνιόμουν να ποθήσω άπληστα, ανώτερα απ' όσα μου επέτρεπα, αδυνατούσα να ζητήσω ένα γλυκύτερο κομμάτι απ' τη μοιρασιά της ευτυχίας. Στοίβαζα, παίζοντας τον οσιομάρτυρα σε ένα θεατρικό με μόνο ηθοποιό-θεατή εμένα την ίδια, πόνο και θλίψη και κλάμα και παράπονο κι ένα κόμπο τόσο σφιχτό κάτω απ' το πιγούνι να τρέμει κάθε φορά που τ' όνειρο ξέφευγε όλο και πιο μακριά. Κι εγώ συνέχιζα, γέλιο κι έξοδοι και ποτά και "καλή ζωή" κι αιώνιες μέρες κι ατελέσφορα βράδια, μόνη στη σπίτι μαζί με άλλον στο κρεβάτι, μα πάλι μόνη. Και ο πόνος βουβός να στέκει στις σκιές στους τοίχους.
Κι η ζωή... Αχ, η ζωή.. Πόσο όμορφα μας "παίζει" αλήθεια; Μας δίνει όλα τα εφόδια εξαρχής, μας υπόσχεται τόσα και τόσα μα κρυφά, ένα ένα κάτω απ' το μανίκι ξετρυπώνει τα εμπόδια. Γιατί άραγε όλη αυτή τη σοφία να μην μπορούσαμε να την έχουμε εξαρχής, παρά μόνο μέσα από δυσκολίες να την αποκομίζουμε; Μόνο με το πέρασμα του χρόνου κι αφού γυρνάς πίσω και κοιτάς και μετανιώνεις για τα περασμένα που έφυγαν και δεν γυρνάν κι όσα δεν έκανες "ταξίδεψαν" στη λήθη, μόνο τότε παραδέχεσαι πόσο σύντομη είναι η ζωή και πόσο εύθραυστη μες στη σταθερή της τη ροή και μόνο τότε, σοφός, μα γέρος κι αδύναμος, λες: "Αχ να τ' άλλαζα όλα, πως το μπορούσα το ξέρω, μα γιατί δεν το τόλμησα ποτέ;".
Μη με περνάτε για γριά ρυτιδωμένη κι ασπρομάλλα, νέα είμαι ακόμη κι άμυαλη κι αν τα γράφω αυτά τα γράφω για να τα διαβάσω κι εγώ μαζί σας. Γιατί τελειώνω τη σχολή μου κι οδεύοντας προς τη ανεργία τρέμω για το μέλλον, που ρεαλιστικό και πιθανώς πραγματοποιήσιμο, όπως το περιέγραψα παραπάνω, τρέχει καταπάνω μου. Μα θα τρέξω κι εγώ καταπάνω του τ' ορκίζομαι. Τα πόδια μου γερά, αντέχουν την κόπωση και το μυαλό μου φρέσκο, μπορεί ν' ονειρευτεί υψηλότερα. Τόση δύναμη κι ενέργεια κοιμισμένες από χρόνια σε βαλτή χειμερία νάρκη, δε μπορεί, σαν αγρίμι θα χιμήξω καταπάνω του. Κ' άμα τ' αντέξω μέχρι το τέλος, ξέρω πως θα νικήσω, κι άμα τ΄αντέξεις κι εσύ, κι εσύ, και τόσοι άλλοι 21χρονοι κοιμισμένοι και αποχαυνωμένοι από το internet και το fb και τις selfie και το image και το lifestyle και ζήσουμε τις ζωές που θέλουμε κι όχι αυτές που ζούμε στο διαδίκτυο, που ζούμε για να φωτογραφίζουμε και να κοινοποιούμε και να ζηλεύουν μετά οι υπόλοιποι, τις ζωές που χρωστάμε στους εαυτούς μας κι όχι στους άλλους, τότε θα 'ναι ωραίο να γυρνάμε πίσω και να κοιτάμε τη ζωή που πέρασε. Και τότε, μόνο τότε, θα είναι πραγματικά μια ωραία ζωή...
σχόλια